แอบรัก นิยาย บท 100

ตอนที่หลี่ฟานหรานเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เธอมีความสนใจเรื่องจิตวิทยา ด้วยเหตุนี้ เธอเลยเคยลงเรียนวิชาสะกดจิตหนึ่งเทอม

ตอนนี้เธอก็ใช้วิธีนี้กับซูเฉิน ถึงแม้จะไม่ได้เก่งเหมือนหมอจิตวิทยา แต่ซูเฉินในตอนนี้ก็ไม่มีการต่อต้าน แถมยังเปิดใจให้หลี่ฟานหราน และถูกหลี่ฟานหรานสะกดสะกดจิตอย่างง่ายได้

แน่นอนว่าการสะกดจิตนี้ไม่ใช่วิธีครอบงำความคิดของคน แต่เป็นการใช้คำพูดนุ่มนวลทำให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลาย และเพลิดเพลินกับความเงียบ เพลิดเพลินกับความสวยงามของชีวิต เป็นต้น!

หลี่ฟานหรานพูดโน้มน้าวซูเฉิน เมื่อเธอเห็นเขาหลับตาลงและหน้าตาดูผ่อนคลายขึ้น เธอก็ยิ้มหวาน และฮัมเพลงในปาก

เป็นเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง มีแค่ทำนอง แต่ซูเฉินฟังแล้วกลับรู้สึกสบายมาก รู้สึกราวกับว่าเขาเดินอยู่บนทะเลทรายร้อนๆครึ่งชั่วโมงแล้ว จู่ๆก็เจอน้ำเย็นๆและป่าไม้ร่มรื่น

ลมเย็นๆพัดมา มีเสียงเพลงนุ่มๆข้างๆหู.....................

ผ่านไปครู่ใหญ่

ซูเฉินเปิดตาขึ้นมา มองไปที่หลี่ฟานหรานด้วยความไม่น่าเชื่อและพูดว่า " อาจารย์หลี่ เมื่อกี้ผมหลับไปหรอ?"

"ไม่รู้สิ หลี่ฟานหรานเม้มริมฝีปาก มุมปากขยับขึ้นข้างบน

เธออมยิ้มและมองมาที่ซูเฉิน จู่ๆซูเฉินก็รู้สึกอาย เมื่อกี้เขาหลับสบายมาก ไม่ได้กรนใช่มั้ย?

วงจรสมองถึงแม้จะมหัศจรรย์ แต่หลังจากที่ผู้ชายตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าข้างๆมีผู้หญิงคนหนึ่ง สิ่งที่เขารับรู้ได้ในครั้งแรกก็คือ ผู้หญิงคนนี้สวยมากเลย

สัมผัสที่สองก็คือ เมื่อกี้ตอนที่เขาหลับน้ำลายไม่ไหลใช่มั้ย ไม่ได้กรนใช่มั้ย? แม่งเอ้ย เมื่อกี้เขาไม่ได้เสียมารบาทต่อหน้าผู้หญิงใช่มั้ย?

หลี่ฟานหรานรู้ว่าซูเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ เธอเห็นหน้าตายิ้มอายๆของเขาแล้ว เธอก็เลยยิ้มและพูดว่า " ไม่เป็นไร เธอก็แค่งีบไปนิดหน่อย แล้วก็ตื่น"

"อ้อ อ้อ" ซูเฉินส่ายหัวและพูดว่า "แต่ เมื่อกี้ผมหลับสบายมากเลย"

พูดจบ ซูเฉินก็หันไปมองไหล่หอมๆของหลี่ฟานหราน ราวกับว่าอยากจะลองอีกซักครั้ง

"ฉันยังต้องกลับบ้านนะ!" หลี่ฟานหรานมองความคิดของซูเฉินออก แต่เธอก็ไม่ได้โกรธ เธอยืนขึ้นมาและปัดกระโปรงของเธอเบาๆ และพูดว่า " รีบไปหาแฟนกินข้าวได้แล้ว จะมืดแล้ว"

"เอ่อ...." ซูเฉินพยักหน้าด้วยความเซ็ง

แต่ไม่ว่าอย่างไร หลังจากได้ระบายกับหลี่ฟานหรานแล้ว ซูเฉินก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเลย เขาก็เลยยืนขึ้น และพูดกับหลี่ฟานหรานว่า " ค่อยเจอกันใหม่นะครับอาจารย์"

"เห่อ เห่อ" คำพูดนี้ทำให้หลี่ฟานหรานอดไม่ไหวจนหัวเราะออกมา หลังจากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นมาบายๆและพูดกับซูเฉินว่า " ค่อยเจอกันใหม่ค่ะนักศึกษา"

พูดจบ หลี่ฟานหรานก็ยิ้มและหันหลังและเดินออกไป ดูจากท่าทางในการเดิน เห็นได้ชัดว่ากำลังหัวเราะอยู่

ซูเฉินยืนมองแผ่นหลังของหลี่ฟานหราน หลังจากรอให้เธอเดินลับหายไปแล้ว จู่ๆก็คิดถึงเรื่องที่จ้าวซีหึงเมื่อคราวที่แล้ว เขาเลยรีบตรวจตราร่างกายของตัวเอง

เพราะเมื่อกี้เขาพิงไหล่ของหลี่ฟานหราน อย่าให้มีกลิ่นน้ำหอมหรือเส้นผมติดตัวมาอีก หลังจากที่เขาตรวจตราเสร็จแล้ว ซูเฉินก็รู้สึกโล่งใจ

ต่อมา ซูเฉินก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุด และสูบจนหมด แล้วทิ้งก้นบุรี่ หลังจากนั้นเขาก็ไปหาจ้าวซี

ความเคยชินในการสูบบุหรี่ เป็นสิ่งที่ซูเฉินและหวังฟานฝึกมาด้วยกัน ปกติเวลาไปเจอหลิวอี้อี้ เขาก็จะไม่สูบ เขาเป็นคนสูบบุหรี่ที่ไม่ติดบุหรี่

หลังจากโทรหาจ้าวซีและรู้ว่าเธอกำลังกินข้าวกับเพื่อนสนิทอยู่ ซูเฉินก็เลยไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร หลังจากนั้นก็กลับหอ

กลับไปถึงห้อง ซูเฉินก็คิดถึงความรู้สึกที่ตัวเขาพิงไหล่ของฟลี่หานฟราน หลังจากนั้นเขาก็ปิดตาลงเพื่อจะหลับ สรุปว่าไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว