แอบรัก นิยาย บท 100

ตอนที่หลี่ฟานหรานเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เธอมีความสนใจเรื่องจิตวิทยา ด้วยเหตุนี้ เธอเลยเคยลงเรียนวิชาสะกดจิตหนึ่งเทอม

ตอนนี้เธอก็ใช้วิธีนี้กับซูเฉิน ถึงแม้จะไม่ได้เก่งเหมือนหมอจิตวิทยา แต่ซูเฉินในตอนนี้ก็ไม่มีการต่อต้าน แถมยังเปิดใจให้หลี่ฟานหราน และถูกหลี่ฟานหรานสะกดสะกดจิตอย่างง่ายได้

แน่นอนว่าการสะกดจิตนี้ไม่ใช่วิธีครอบงำความคิดของคน แต่เป็นการใช้คำพูดนุ่มนวลทำให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลาย และเพลิดเพลินกับความเงียบ เพลิดเพลินกับความสวยงามของชีวิต เป็นต้น!

หลี่ฟานหรานพูดโน้มน้าวซูเฉิน เมื่อเธอเห็นเขาหลับตาลงและหน้าตาดูผ่อนคลายขึ้น เธอก็ยิ้มหวาน และฮัมเพลงในปาก

เป็นเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง มีแค่ทำนอง แต่ซูเฉินฟังแล้วกลับรู้สึกสบายมาก รู้สึกราวกับว่าเขาเดินอยู่บนทะเลทรายร้อนๆครึ่งชั่วโมงแล้ว จู่ๆก็เจอน้ำเย็นๆและป่าไม้ร่มรื่น

ลมเย็นๆพัดมา มีเสียงเพลงนุ่มๆข้างๆหู.....................

ผ่านไปครู่ใหญ่

ซูเฉินเปิดตาขึ้นมา มองไปที่หลี่ฟานหรานด้วยความไม่น่าเชื่อและพูดว่า " อาจารย์หลี่ เมื่อกี้ผมหลับไปหรอ?"

"ไม่รู้สิ หลี่ฟานหรานเม้มริมฝีปาก มุมปากขยับขึ้นข้างบน

เธออมยิ้มและมองมาที่ซูเฉิน จู่ๆซูเฉินก็รู้สึกอาย เมื่อกี้เขาหลับสบายมาก ไม่ได้กรนใช่มั้ย?

วงจรสมองถึงแม้จะมหัศจรรย์ แต่หลังจากที่ผู้ชายตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าข้างๆมีผู้หญิงคนหนึ่ง สิ่งที่เขารับรู้ได้ในครั้งแรกก็คือ ผู้หญิงคนนี้สวยมากเลย

สัมผัสที่สองก็คือ เมื่อกี้ตอนที่เขาหลับน้ำลายไม่ไหลใช่มั้ย ไม่ได้กรนใช่มั้ย? แม่งเอ้ย เมื่อกี้เขาไม่ได้เสียมารบาทต่อหน้าผู้หญิงใช่มั้ย?

หลี่ฟานหรานรู้ว่าซูเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ เธอเห็นหน้าตายิ้มอายๆของเขาแล้ว เธอก็เลยยิ้มและพูดว่า " ไม่เป็นไร เธอก็แค่งีบไปนิดหน่อย แล้วก็ตื่น"

"อ้อ อ้อ" ซูเฉินส่ายหัวและพูดว่า "แต่ เมื่อกี้ผมหลับสบายมากเลย"

พูดจบ ซูเฉินก็หันไปมองไหล่หอมๆของหลี่ฟานหราน ราวกับว่าอยากจะลองอีกซักครั้ง

"ฉันยังต้องกลับบ้านนะ!" หลี่ฟานหรานมองความคิดของซูเฉินออก แต่เธอก็ไม่ได้โกรธ เธอยืนขึ้นมาและปัดกระโปรงของเธอเบาๆ และพูดว่า " รีบไปหาแฟนกินข้าวได้แล้ว จะมืดแล้ว"

"เอ่อ...." ซูเฉินพยักหน้าด้วยความเซ็ง

แต่ไม่ว่าอย่างไร หลังจากได้ระบายกับหลี่ฟานหรานแล้ว ซูเฉินก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเลย เขาก็เลยยืนขึ้น และพูดกับหลี่ฟานหรานว่า " ค่อยเจอกันใหม่นะครับอาจารย์"

"เห่อ เห่อ" คำพูดนี้ทำให้หลี่ฟานหรานอดไม่ไหวจนหัวเราะออกมา หลังจากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นมาบายๆและพูดกับซูเฉินว่า " ค่อยเจอกันใหม่ค่ะนักศึกษา"

พูดจบ หลี่ฟานหรานก็ยิ้มและหันหลังและเดินออกไป ดูจากท่าทางในการเดิน เห็นได้ชัดว่ากำลังหัวเราะอยู่

ซูเฉินยืนมองแผ่นหลังของหลี่ฟานหราน หลังจากรอให้เธอเดินลับหายไปแล้ว จู่ๆก็คิดถึงเรื่องที่จ้าวซีหึงเมื่อคราวที่แล้ว เขาเลยรีบตรวจตราร่างกายของตัวเอง

เพราะเมื่อกี้เขาพิงไหล่ของหลี่ฟานหราน อย่าให้มีกลิ่นน้ำหอมหรือเส้นผมติดตัวมาอีก หลังจากที่เขาตรวจตราเสร็จแล้ว ซูเฉินก็รู้สึกโล่งใจ

ต่อมา ซูเฉินก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุด และสูบจนหมด แล้วทิ้งก้นบุรี่ หลังจากนั้นเขาก็ไปหาจ้าวซี

ความเคยชินในการสูบบุหรี่ เป็นสิ่งที่ซูเฉินและหวังฟานฝึกมาด้วยกัน ปกติเวลาไปเจอหลิวอี้อี้ เขาก็จะไม่สูบ เขาเป็นคนสูบบุหรี่ที่ไม่ติดบุหรี่

หลังจากโทรหาจ้าวซีและรู้ว่าเธอกำลังกินข้าวกับเพื่อนสนิทอยู่ ซูเฉินก็เลยไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร หลังจากนั้นก็กลับหอ

กลับไปถึงห้อง ซูเฉินก็คิดถึงความรู้สึกที่ตัวเขาพิงไหล่ของฟลี่หานฟราน หลังจากนั้นเขาก็ปิดตาลงเพื่อจะหลับ สรุปว่าไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว

"ใคร?" ซูเฉินรีบหันกลับไปมอง

"ฉันเอง" ซูเอ้อหูยิ้ม เขามองซูเฉินและพูดว่า " ตอนเย็นไปกินไปดื่มกันที่บ้านพี่ซูเจิ้ง? เตรียมของให้นายไว้หมดแล้ว มีไก่มีปลา!"

ในงานศพของซูเจิ้ง ซูเฉินไม่อยากจะมีปัญหาอะไรกับซูเอ้อหู เขาก็เลยพยักหน้า และพูดว่า " อืม พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับนายด้วย ว่าจะเอายังไงกับป้ารองดี"

"ไก่? น่องไก่......ฉันจะกินน่องไก่" หลังจากที่เฉินซู่ชิวได้ยินที่ซูเอ้อหูพูด เธอก็นั่งคุกเข่าและมาเกาะขา

หลังจากนั้นเฉินซู่ชิวก็หอมไปที่เป้ากางเกงของซูเอ้อหู ทำให้ซูเอ้อหูตกใจจนรีบถอยหลังไปสองก้าว และพูดว่า "เดี๋ยวไปซื้อมาให้ ป้าไปนั่งรอตรงนั้นดีดี"

ที่นี่เป็นงานศพ ข้างนอกก็มีคนอื่นๆและคนในหมู่บ้าน ถึงแม้ซูเอ้อหูจะไม่มีจิตสำนึกแต่เขาก็กลัว

"น่องไก่ น่องไก่" เฉินซู่ชิวยังพูดต่อ

ดูท่าแล้วซูเอ้อหูไม่ได้ให้เฉินซู่ชิวอมน้องชายของเขาเพียงแค่ครั้งเดียว ในตอนนี้ ซูเฉินรู้สึกขยะแขยงมาก อยากจะจับซูเอ้อหูกดลงและต่อยเขา

จากคำพูดของซูเอ้อหู เฉินซู่ชิวก็เลยกลับไปนั่งข้างๆโลงศพ ส่วนซูเอ้อหูก็ไปหาน่องไก่

ซูเฉินถอนหายใจ และหันไปมองรูปถ่ายของซูเจิ้งอีกครั้ง

"ปัก"

เทียนเล่มหนึ่งตกลงมาที่รูปถ่ายของซูเจิ้ง น้ำตาเทียนหยดลงมา ซึ่งหยดมาที่มุมตาของซูเจิ้งพอดี

ซูเฉินตกใจมากรีบหยิบเทียนขึ้นมา และมองไปที่รูปถ่ายของซูเจิ้งอีกครั้ง น้ำตาเทียนที่หยดอยู่ที่มุมดวงตาของรูปถ่ายค่อยๆไหลลงข้างล่าง ถ้ามองผ่านๆ คงคิดว่ารูปถ่ายกำลังร้องไห้....................