แอบรัก นิยาย บท 101

นี่ทำให้ซูเฉินตกใจมาก

มันบังเอิญเกินไปรึเปล่า?เรื่องนี้มันแปลกๆนะ!

ซูเฉินลุกลี้ลุกลนในใจ เขามองรูปถ่ายของซูเจิ้งอีกครั้ง ไม่รูว่าตัวเองรู้สึกไปเองหรือยังไง แต่เขารู้สึกเหมือนปากของซูเจิ้งขยับ

"หา!" ซูเฉินถอยหลังไปหนึ่งก้าว สุดท้ายเห็นว่าเป็นควันของเทียน เขาถึงรู้สึกโล่งใจ

ควันดำๆของเทียนบางเบามาก เมื่อกี้ตอนที่ซูเฉินกำลังดูรูปอยู่นั้น ควันดำๆของเทียนก็ลอยมาที่สายตาของซูเฉิน และเกิดการหักเหของแสง ก็เลยทำให้เห็นเหมือนปากของซูเจิ้งกำลังขยับอยู่

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความบังเอิญ แต่ซูเฉินก็รู้สึกกลัวในใจ

เพราะซูเอ้อหูทำแบบนั้นกับเฉินซู่ชิวในงานศพของซูเจิ้ง ถึงแม้ซูเฉินจะไม่ได้มีสัมผัสที่หก แต่เขาก็รู้สึกว่าซูเอ้อหูควรถูกฟ้าลงโทษ

หลังจากขูดน้ำตาเทียนที่แห้งแล้วบนรูปออก ซูเฉินก็เอารูปกลับไปวางที่เดิม ในตอนนี้เองซูเอ้อหูก็กลับมาอีกครั้ง

ในมือของเขาถือน่องไก่มาด้วย เขาเอาน่องไก่ยัดใส่มือของเฉินซู่ชิว หลังจากนั้นก็กำลังจะอ่าปากพูดกับซูเฉิน แต่ยังไม่ทันได้พูดออกมา จู่ๆเขาก็ตกใจ และรีบคุกเข่าลง

"เชี่ยเอ้ย" ซูเฉินตกใจมาก คิดว่าซูเอ้อหูถูกผีเข้า

ต่อมาซูเอ้อหูก็นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น และมองไปที่รูปของซูเจิ้ง ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ยืนขึ้นมา และพูดว่า "เรื่องนี้มันแปลกๆ เมื่อกี้ฉันเห็นซูเจิ้งยิ้ม อีกอย่าง ที่มุมดวงตาของเขาเหมือนมีร่องรอยอะไร?"

รูปภาพนี้มีกระจกปิดอยู่อีกชั้นหนึ่ง ถึงแม้จะขูดน้ำตาเทียนออกแล้ว แต่เนื่องจากตรงจุดที่เคยโดนน้ำตาเทียนหยดถูกขุดจนสะอาด ทำให้เมื่อมองผ่านๆเหมือนเป็นคราบน้ำตา

และซูเฉินก็รู้ว่า การี่ซูเอ้อหูเห็นว่าภาพของซูเจิ้งกำลังยิ้มอยู่นั้น เกิดจากเมื่อกี้ตอนที่เทียนตกทำให้เปื้อนฝุ่น ตอนนี้พอจุดเทียนใหม่อีกครั้งทำให้ควันหนาขึ้น และด้วยการหักเหของแสง ซูเอ้อหูก็เลยเห็นภาพแปลกๆเหมือนกับที่ซูเฉินเห็น

แต่ซูเอ้อหูไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ เขาเลยเข้าใจว่าตัวเองตาลาย

ซูเฉินก็ไม่ได้อธิบายให้เขาฟัง เขาคิดในใจว่าเมื่อกี้น่าจะหลอกให้เขาตกใจกลัวไปเลย แบบนี้ เขาจะได้ไม่ทำอะไเกินเลยกับเฉินซู่ชิวอีก!

หลังจากที่ซูเฉินไหว้เคารพศพเรียบร้อยแล้ว ซูเฉินก็รู้สึกอึดอัดใจ เขาก็เลยกลับบ้าน

กลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ของเขาก็กำลังพูดคุยกันเรื่องชีวิตความลำบากของเฉินซู่ชิว เมื่อเห็นว่าซูเฉินกลับมาแล้ว พวกเขาก็ยิ้มให้ซูเฉิน และไปทำอาหารให้เขากิน

มหาวิทยาลัยของซูเฉินอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหมู่บ้าน นั่งรถใช้เวลาประมาณสามสี่ชั่วโมง บวกกับหลิวอี้อี้อยู่เจียงเฉิง ทำให้สองสามเดือนซูเฉินถึงกลับบ้านซักครั้ง ดังนั้น ทุกครั้งที่เขากลับมาที่บ้าน พ่อแม่ของเขาก็จะดูแลเขาอย่างดี

ส่วนงานศพ......ก็เป็นงานของครอบครัวอื่น ถึงแม้จะรู้สึกสงสารเฉินซู่ชิว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับลูกชายของตัวเอง ทุกคนในบ้านก็เลยดีใจมีความสุข

เห็นความห่วงใยบนใบหน้าของพ่อแม่ ซูเฉินก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น เมื่อกี้ตอนที่เพิ่งมาถึงหมู่บ้าน เขารู้สึกไม่สายใจมากๆ

"พ่อครับ เมื่อไหร่จะเอาศพพี่ซูเจิ้งไปฝัง?" ตอนกินข้าวเที่ยง ซูเฉินถามขึ้น

"พรุ่งนี้ตอนบ่าย เนื่องจากเขาตายตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม ก็เลยไม่ต้องไว้ศพเจ็ดวันเจ็ดคืนตามประเพณี อีกอย่าง.....บ้านป้ารองก็ไม่มีคนอื่น รีบจัดการให้เสร็จเรียบร้อยเร็วๆดีที่สุด" พ่อของซูเฉินพูด

หลังจากซูเฉินได้ยินแล้ว เขาก็พยักหน้าและพูดว่า " งั้นก็ดี พรุ่งนี้บ่ายตอนที่จัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ผมก็จะกลับมหาวิทยาลัยเลย"

"อืม ตั้งใจเรียน เรื่องของซูเจิ้ง ลูกไ่ต้องเสียใจ" พ่อของซูเฉินพูด

"อืม" ซูเฉินพยักหน้า แต่ในใจไม่ได้ปล่อยวางง่ายขนาดนั้น.........