แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 117

จู่ๆ ก็มีควันดำปรากฏขึ้นจากโถขนาดเล็ก และร่างสีดำสูงครึ่งคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหวางไต้ซือ

เงานั้นดูโปร่งใส แต่สามารถมองเห็นดวงตาสีเขียวสองดวงที่ส่องแสงเจิดจ้า และโครงร่างใบหน้าได้ชัดเจน ดูเหมือนเด็กอายุสิบสองสิบสามปี

ในตอนเที่ยงที่อากาศอบอุ่นนี้ ทุกคนรู้สึกว่าลมที่มืดมนกำลังพัดผ่านเข้าหาตน

หวางใต้ซือกำกับผี "ไป กินวิญญาณของเขาซะ!"

ผีสูงครึ่งมนุษย์อ้าปากกว้างทันที กรีดร้องออกมาอย่างแรง และพุ่งเข้าหาเฉินโม่อย่างดุเดือด

"ผี!"

ฉู่เหวินสง เจี่ยจิ้งอานและผู้ใต้บังคับบัญชากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว พวกเขากุมศีรษะและพยายามหนี ไม่มีใครมีเวลาไปสนใจว่าเฉินโม่จะเป็นหรือจะตาย!

เอียนชิงเฉิงตกใจจนถอยกลับไปหลายเก้า ซังซังปกป้องเธอเอาไว้ พวกเธอกลัวอย่างมากกว่าผีจะตามพวกเธอไป

แม้แต่ลูกน้องที่สวีตงฮ่านพามาเองก็ตกใจจนกรีดร้อง "มี มี... มีผีจริงด้วย!"

พวกเขาเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยเห็นภาพที่ลึกลับเช่นนี้มาก่อน ต่างก็ตกใจอย่างมาก

มีเพียงเฉินซงจื่อเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่หน้าเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด เขาไม่ถอยหลังเลยแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อเห็นร่างผีวิ่งเข้ามาหาเขา เฉินซงจื่อก็ตะโกนด้วยเสียงสั่นเทา "ฉันจะสู้กับมัน!"

หลังจากพูดจบนั้น เฉินซงจื่อก็พุ่งเข้าไป และต่อยไปที่เงาผีนั่น

แต่ร่างผีนั่นส่งเสียงหัวเราะแปลก ๆ ออกมา และทะลุร่างของเฉินซงจื่อไปพร้อมพุ่งเข้าไปหาเฉินโม่ต่อไป

เฉินซงจื่อตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นหันกลับมาและตะโกนว่า "นายน้อย ระวัง!"

เฉินโม่ยังคงเฉยเมย เขายิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม เขาตอบโต้ด้วยความไม่สบอารมณ์ "ก็แค่วิญญาณกระจอก ยังจะกล้าอวดดี วันนี้ฉันจะทำให้นายแตกสลายไปเลย!"

หลังจากเฉินโม่พูดจบ เขาก็โบกมือขึ้นไปบนฟ้า น้ำเสียงของเขาไม่แยแส แต่ดูเหมือนว่ามีพลังอย่างมาก "สายฟ้า!"