แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1198

จางเจิ้นที่ยิ้มเยาะ เซี่ยไห่หลง “เขาเป็นหัวหน้าของหน่วยรบพิเศษเทพอินทรี ไม่ใช่หัวหน้าของหน่วยรบพิเศษพยัคฆ์เดือดของฉัน อยากให้ฉันทำความเคารพเขา ฝันไปเถอะ!”

“แน่นอน หากเขามีความสามารถจริง ทำให้ฉันยอมจำนน อย่าว่าแต่ทำความเคารพเขาเลย ต่อให้ให้ฉันคุกเข่าโขกหัวคำนับยอมรับผิดฉันก็จะไม่ทำหน้ามุ่ยเลย!”

จางเจิ้นพูดอย่างน้ำลายกระจุยกระจาย เสียงดังบุ่มบ่าม

เซี่ยไห่หลงยิ้มอย่างเย็นชา “จางเจิ้น จะฆ่าไก่ไม่ต้องใช้มีดฆ่าวัว การที่จะให้นายยอมจำนนก็ไม่จำเป็นต้องถึงมือหัวหน้าเฉิน ฉันกับนายก็พอแล้ว!”

จางเจิ้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา “เซี่ยไห่หลง นายคิดว่าฉันกลัวนายเหรอ! มาสิ!”

ชายวัยกลางคนที่ใบหน้าขาวและหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้างกายของจางเจิ้น หัวเราะแล้วพูดขึ้น “ในไม่ช้าทุกคนก็ต้องเข้าสู่สมรภูมิห้าประเทศแล้ว ต่อไปก็คือเพื่อนร่วมทีมที่ร่วมเป็นร่วมตายกันแล้ว ทำไมยังมาทะเลาะกันตรงนี้อีก?”

ชายอีกคนที่ไว้ผมยาวและมีหน้าม้าบดบังใบหน้าครึ่งหน้า ยิ้มอย่างกวนประสาท “ก็เพราะจะเข้าสู่สมรภูมิห้าประเทศในไม่ช้านี้แล้ว ดังนั้นจะไม่จริงจังไม่ได้ หากผู้ร่วมทีมคนนี้ไม่เห็นความสำคัญของชีวิตพวกเราล่ะ? ไม่เท่ากับฝากชีวิตผิดคนเหรอ?”

“ลี่เซี่ยว นายหมายความว่าไง?” นายว่าฉันเซี่ยไห่หลงเป็นคนที่ฝากชีวิตไม่ได้เหรอ? เซี่ยไห่หลงมองชายผมยาวอย่างโกรธเคือง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

ลี่เซี่ยวเอามือกอดอก ยังคงยิ้มอย่างกวนประสาทแล้วพูด “นายพูดเองนะ ฉันไม่ได้พูด”

สุดท้าย หญิงสาวใช้ผ้าปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่งที่ไม่ได้พูดมาโดยตลอด จู่ๆก็หัวเราะเบาๆ รอยยิ้มยิ่งอยู่ยิ่งเบ่งบาน ท่าทางงดงามเย้ายวน

“ฮ่าๆๆ พวกนายช่างมีความหมายจริงๆ ฉันรู้สึกว่าน้องชายคนนี้ไม่เลว อย่างน้อยหน้าตาก็ดีกว่าพวกนายทุกคน”

จางเจิ้นด่าด้วยความโกรธ “เฟิงเหมียน ฉันรู้ว่าเธอมันชอบเด็กหนุ่ม แต่ฉันจะบอกเธอ ฉันคนเดียวก็แทนมันได้สิบคน อย่างมันที่ดูดีแต่คงใช้งานไม่ได้ ตอนนี้เราต้องไปต่อสู้กับประเทศพวกนั้น ไม่ใช่ให้เธอไปเที่ยวชมธรรมชาติ คนอื่นไม่ใช่เพราะเห็นว่าเขาหน้าตาดีแล้วจะไว้ชีวิตเขา ความสามารถถึงจะเป็นมีประโยชน์!”

จีอู๋หยา ถลึงตาใส่เขา พูดอย่างเสียงดัง “แผนการนี้ผู้บังคับบัญชาเป็นคนอนุมัติเอง แล้วนายคิดว่าผู้บังคับบัญชาจะรู้ความสำคัญของภารกิจมั้ย?”

จางเจิ้นเถียงไม่ออก ถ้าแค่เรื่องการโต้วาที เขานั้นยังห่างชั้นเชิงของจีอู๋หยาอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังพูดอย่างไม่ยอม “ผู้บังคับบัญชาจึงส่งตัวเลือกนี้มา? ผู้บังคับบัญชาเมาหรือเปล่า?”

จีอู๋หยาจ้องมองด้วยดวงตาแข็งกร้าว “จางเจิ้น นายเกินไปแล้วนะ!”

จางเจิ้นตกใจทันที ถึงได้รู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองนั้นพูดอะไรออกไป รีบก้มหน้าขอโทษ “หัวหน้าจี ผมไม่ได้ตั้งใจ!”

จีอู๋หยาพูดอย่างเย็นชา “ถ้าหากนายตั้งใจ ฉันคงจัดการนายไปแล้ว!”