แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1201

เครื่องบินบินผ่านเมฆสีขาวบนท้องฟ้า หมู่บ้านที่อยู่ด้านล่างก็กลายเป็นจุดสีดำเล็กๆ และเสียงคำรามก็ดังก้องอยู่ในหู

เจียงเหอซานได้พาเฉินโม่ทั้งเจ็ดคน นั่งเครื่องไปยังสมรภูมิห้าประเทศ

“โส่วจ่าง ดูเหมือนว่าตอนนี้จะอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิกใช่มั้ย น้ำมันของเครื่องบินลำนี้เพียงพอมั้ย? อย่าตกกลางคันล่ะ！” ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าขาว เริ่มบ่นพึมพำ

จีอู๋หยากลอกตาใส่ขาว พูดอย่างดุดัน “เหลยจ้าน หุบปากหมาๆของนายเสีย！”

เจียงเหอซานเหลือบมองเหลยจ้านไปแวบหนึ่ง เขาเข้าใจผู้ร่วมทีมคนนี้ดี รู้ว่าเขาเป็นคนที่ขี้บ่น ก็เลยหัวเราะแล้วพูด “วางใจเถอะ ด้านหน้ามีกองกำลังของเรา ไม่มีทางที่น้ำมันจะหมดแน่！”

จีอู๋หยาถลึงตาใส่เหลยจ้าน “โส่วจ่าง คุณไม่ต้องสนใจเขา ไม่พูดไม่มีใครจะว่าเขาเป็นใบ้！”

เหลยจ้านหัวเราะแฮ่ๆ “ไม่ใช่ครับ ผมว่านะหัวหน้าจี ตลอดทางหากไม่พูดเลย คุณไม่รู้สึกถึงความน่าเบื่อเหรอ?”

พูดจบก็หันหน้าไปทางชายผมยาวที่ผมถูกผมปิดไว้ครึ่งหน้า “ฉันพูดถูกใจมั้ยลี่เซี่ยว”

ลี่เซี่ยวเงยหน้าที่บูดบึ้งขึ้นมา ไม่อยากจะสนใจเขา

“เช้อ ไร้สาระ!”

“เฟิงเหมียนเธอลองพูดสิ” เห็นว่าไม่มีคนสนใจเขา เหลยจ้านก็เลยเอาความสนใจไปอยู่ที่เฟิงเหมียน

เฟิงเหมียนหัวเราะกล่าว “เหลยจ้าน นายไปห่างๆฉันหน่อย ยิ่งไกลยิ่งดี อยากมารบกวนฉันส่องหนุ่มน้อย！”

“พวกนาย…….ทำให้ฉันเสียใจจริงๆ!” เหลยจ้านทำท่าเสียใจ

เจียงเหอซานมองเฉินโม่ที่หลับตาพักผ่อนอยู่ แล้วมองไปทางจางเจิ้นที่เอาแต่มองเฉินโม่ด้วยสายตาที่เย็นชา ขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังไม่ถึงสมรภูมิห้าประเทศ เราก็ขาดความสามัคคีกันแล้ว หากไปถึงสนามรบเท่ากับไปหาที่ตายโดยไม่ต้องสงสัย?

“เฉินโม่ นายรู้สึกกับสหายพวกนี้ยังไง?” เจียงเหอซานริเริ่มถาม ความหมายนั้นชัดเจนมาก

คนที่เหลือเห็นเจียงเหอซานหาหัวข้อสนทนาด้วยตัวเอง ก็ประหลาดใจเล็กน้อย ความสนใจมารวมกันอยู่ที่เฉินโม่