แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1601

ยามค่ำคืนค่อยๆเข้ามา แสงจันทร์มืดมิด ลมยามค่ำคืนเหมือนเสียงเพลง เทียนเหนือโถงไว้ทุกข์ขดเป็นเกลียว ภาวนาให้ผู้วายชนม์ไปสู่สุคติ

พรุ่งนี้เวลาที่เฉินโม่กับคุณท่านตระกูลหงนัดกันไว้ได้มาถึงแล้ว

และคืนนี้ เขาต้องรอใครบางคนที่นี่ เขาเชื่อว่าคนคนนั้นจะต้องรู้ทุกอย่างที่เขาทำในวันนี้ คืนนี้ก็เป็นตัดสินคืนสุดท้ายระหว่างเขากับคนคนนั้น เขารอจนถึงสามปีไม่ไหวแล้ว

“หยางติ่งเทียน เทพสงครามแห่งตระกูลหยาง คุณจะมาคืนนี้มั้ย?”  เฉินโม่มองฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในตอนกลางคืนอย่างโดดเดี่ยวราวกับหมาป่าเดียวดาย

เขาก้าวหน้าเร็วเกินไป คนพวกนั้นจะไม่ระมัดระวังเขาได้ยังไง? จะไม่กลัวเขาได้ยังไง?

เพียงแต่คนพวกนั้นจะรู้ได้ยังไงนี่คือการเดินทางที่เหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ลมยามค่ำคืนพัดโชยมา บรรยากาศที่แปลกไปค่อยๆพัดเข้ามา

เฉินโม่อยู่กลางอากาศ เขายืนอยู่เหนือคฤหาสน์ของหยางหมิงหยู่โดยที่เอามือไพล่หลังและรออย่างเงียบๆ

แสงไฟในเมืองคึกคักราวกับเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล

แสงสีต่างๆในท้องฟ้ารวมกันเป็นจุดสีขาว แสงสีขาวเข้ามาใกล้ถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่านั่นคือคน

เทพสงคราม หยางติ่งเทียน!

ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้ลมกลางคืนพัดผ่านเสื้อผ้าจนพลิ้วไปตามลม

“นายคิดว่าตัวเองในตอนนี้เอาชนะฉันได้แล้วเหรอ?” หยางติ่งเทียนมองตรงไปที่ดวงตาของเฉินโม่ราวกับมองเห็นสิ่งที่อยู่ในหัวใจของเฉินโม่

“ฉันว่าได้นะ” เฉินโม่ตอบเสียงเรียบ