แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 187

อู๋ไต้ซือแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย "ฉันได้ยาวิเศษมาแล้ว เครื่องรางนั่นก็ไม่จำเป็นอีก ใครที่สามารถชิงมันมาได้ก็เอาไป !"

"นี่ท่านพูดจริงหรือ ?" นักบู๊ถาม

"แน่นอน !" อู๋ไต้ซือพูดด้วยสายตาเยาะเย้ย

"ท่านอู๋ไต้ซือ ช่างใจกว้างยิ่งนัก !" นักบู๊พูดด้วยความยินดี และดูเหมือนจะลืมเรื่องที่อู๋ไต้ซือต้องการเก็บยาวิเศษไว้คนเดียวไปจนสนิท

ด้วยคำพูดของอู๋ไต้ซือดวงตาของเหล่านักบู๊ก็ฉายแววแห่งความโลภ พวกเขาค่อย ๆ เดินไปหาเฉินโม่ และล้อมรอบพรรคพวกของซุนจิ้งไฉไว้

มู่หรงยานเอ๋อร์อุทานด้วยความตกใจ "พวกคุณจะทำอะไรน่ะ ?"

เมื่อได้เผชิญหน้ากับมู่หรงยานเอ๋อร์ ดวงตาของนักบู๊บางคนถึงกับร้อนรุ่ม นักบู๊คนหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้ม "สาวน้อย นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ พวกเราเพียงต้องการจะคุยกับเจ้าหนุ่มด้านหลังเธอเท่านั้น !"

"เจ้าหนู บอกความจริงมา แกคือคนที่ซื้อเครื่องรางไปใช่หรือไม่ ?"

ทุกคนหรี่ตาลง รอฟังคำตอบจากปากของเฉินโม่

ซุนจิ้งไฉและมู่หรงยานเอ๋อร์จ้องมองไปยังเฉินโม่ ดวงตาของซุนจิ้งไฉเต็มไปด้วยความสงสัย ในขณะที่มู่หรงยานเอ๋อร์กลับเต็มไปด้วยความกังวล

เฉินโม่มองดูมู่หรงยานเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงหันไปทางเหล่านักบู๊และยิ้มอย่างใจเย็น "ถูกต้อง เครื่องรางอยู่ในมือของฉันจริง ๆ"

ทีแรกเขาคิดว่าเฉินโม่อาจจะเล่นลิ้น แต่ไม่นึกเลยว่าจะยอมรับออกมาตรง ๆ อู๋ไต้ซือและเว่ยจื่อหยุนเผยรอยยิ้มประหนึ่งว่าแผนการของพวกเขานั้นสำเร็จ

"เจ้าหนู งั้นจงส่งเครื่องรางมาดี ๆ แล้วฉันจะไว้ชีวิตเจ้า !" ชายชราผู้มีพลังแดนในสมบูรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ใช่ นายจงมอบเครื่องรางมา ไม่อย่างนั้นก็จงตายอยู่ที่นี่ !" นักบู๊แดนในหลายคนตะโกน

เฉินโม่มองทุกคนด้วยสายตาเหยียดหยาม "ฉันถามพวกคุณหน่อยว่า ถ้าเครื่องรางอยู่ในมือของผีชราเฒ่านั่น พวกคุณยังจะกล้าถามแบบนี้อีกหรือไม่ ?"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังอู๋ไต้ซือที่ใบหน้าตอนนี้ประดับไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา มีแต่ความน่าขนลุก แม้ว่าจะไม่มีใครพูด แต่เฉินโม่ก็ได้คำตอบแล้ว