แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 439

เฉินโม่มองไปถังมู่หวา สีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้พูดสิ่งใด ไม่รู้ว่ารับปากหรือเปล่า

ความรู้สึกของหลี่ซู่เฟินและเวินฉิงวุ่นวายอยู่บ้าง ท่านถังมีใจเป็นห่วงผู้คนหัวเซี่ย พวกเธอหวังว่าเฉินโม่จะสามารถรับปากท่านถัง

แต่ทว่า พวกเธอก็เข้าใจถึงคุณค่าของสูตรนั้น ด้วยความเห็นแก่ตัวของนิสัยมนุษย์ พวกเธอนั้นไม่ต้องการให้เฉินโม่มอบสูตรนี้ออกมา

ถังซืออวี่มองดูเฉินโม่ ใบหน้าน้อยๆประหม่าตื่นเต้น หวังว่าเฉินโม่จะสามารถรับปากปู่ตัวเองได้ แต่ในขณะเดียวกันเด็กสาวที่มีความรู้สึกชอบธรรมก็รู้สึกว่าข้อเรียกร้องของปู่ตัวเองนั้นมากเกินไป อย่างไรใครก็เข้าใจในคุณค่าของสูตรนั้น

"ไต้ซือ ผมรู้ว่าคำขอนี้ค่อนข้างกะทันหัน แต่ท่านได้โปรดเห็นแก่ประโยชน์ของผู้คนหัวเซี่ย รับปากผมเถอะ!" ท่านถังโค้งคำนับเก้าสิบองศาอีกครั้ง บนใบหน้าด้วยกลิ่นไอแห่งความเมตตา

สีหน้าเฉินโม่ยังคงเรียบเฉย แววตาแสดงถึงท่าทีที่ครุ่นคิด ราวกับว่ากำลังพิจารณาอยู่

ใจดวงหนึ่งของท่านถังแอบหมองลง เขารู้ว่าเฉินโม่ไม่ใช่ของโลกมนุษย์ คนอย่างเฉินโม่นี้ ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์ โอกาสที่จะปฏิเสธเป็นไปได้มากกว่า

จริงตามนั้น เฉินโม่ค่อยๆเอ่ยปากว่า "ขออภัย ผมไม่สามารถให้สูตรกับคุณได้"

ท่านถังหน้าตาสิ้นในทันใด เสียใจราวกับไว้ทุกข์เช่นนั้น คนทั้งคนดูราวกับอายุแก่ไปสิบปีทันควัน

แต่ว่า ท่านถังไม่ยอมแพ้ เขายังต้องการสู้สักหน่อย

"ไต้ซือ ถือว่าผมขอร้องท่านล่ะ!" ท่านถังถอยหลังหนึ่งก้าว คุกเข่าข้างหนึ่งลง มองเฉินโม่ราวกับเป็นคนที่จมน้ำคนหนึ่ง ทันใดนันก็พบฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิต ใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา!

"คุณปู่!"

ถังซืออวี่อุทานขึ้น เมื่อครู่ท่านถังคำนับเฉินโม่ ในใจของเด็กสาวก็ไม่สามารถยอมรับได้แล้ว ตอนนี้ เห็นคุณปู่ของตัวเองถึงกับคุกเข่าลงต่อเฉินโม่ ในใจถังซืออวี่ตกใจนัก แล้วเกิดความเศร้าเสียใจเล็กน้อย