แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 442

นักวิชาการจำนวนหนึ่งเสนอให้ย้ายพืชบริเวณเนินเขาวิหคจอดไปลองปลูกที่อื่น แต่พวกเขาพบว่าถ้าย้ายพืชพวกนี้ไปปลูกที่อื่น ไม่นานก็จะแห้งตาย ราวกับว่าเมื่อห่างจากพื้นที่บริเวณเนินเขาก็จะไม่สามารถเติบโตได้

จากการทดลองหลายครั้ง สุดท้ายนักวิชาการก็สรุปได้ว่า ไม่ใช่เพราะพืชบริเวณเนินเขาวิหคจอดที่มีความพิเศษ แต่เป็นเพราะเนินเขาวิหคจอดได้เปลี่ยนไปไม่เหมือนกับสถานที่อื่นแล้ว

แต่ว่าผลของเขาวงกตที่ออกมาจากค่ายกลรวมพลังทิพย์ ทำให้พวกนักวิชาการ ไม่ว่าจะนั่งรถ เดินเท้า หรือนั่งเฮลิคอปเตอร์ลงไป ก็ไม่สามารถเข้าไปยังส่วนลึกของเนินเขาวิหคจอดได้

แต่พอพวกเขานั่งเครื่องบินแล้วมองลงไป พวกเขาก็พบว่าบริเวณเนินเขาวิหคจอดกับทะเลสาบกลับคืนรังมีหมอกปกคลุมอยู่ ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

มีครั้งหนึ่งเสียงของเฮลิคอปเตอร์ไปรบกวนการฝึกวิชาของเฉินโม่ เฉินโม่ก็ชักกระบี่สับสวรรค์ออกมา แสดงสว่างสาดออกมา ฟันหางของเฮลิคอปเตอร์ขาด ทำให้ทุกคนตกใจจนไม่มีใครกล้าเข้าไปสำรวจอีก

สุดท้าย เหล่านักวิชาการก็ต้องถอดใจ และเชื่อว่าสถานที่แห่งนี้มีเทพคอยปกปักรักษาอยู่จริงๆ ไม่กล้าเข้าไปสำรวจ เพราะกลัวจะไปรบกวนสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ชื่อเสียงของเนินเขาวิหคจอดกับทะเลสาบกลับคืนรัง ก็ดังขึ้นไปเรื่อยๆ ทุกคนในเมืองอู่โจวแทบจะรู้จักข่าวลือของเนินเขาวิหคจอดกับทะเลสาบกลับคืนรังกันหมด

ก่อนงานวันเกิดของมู่หรงยานเอ๋อร์หนึ่งวัน

วันนี้ เฉินโม่ฝึกวิชาเสร็จสิ้น เดินออกมาทางมุมหนึ่งของระเบียง ตรงนั้นมีขวดแก้ววางอยู่หนึ่งใบ

ด้านบนของขวดแก้ว ด้านบนกระจกของหน้าต่าง มีหยดน้ำกำลังหยดลงมาทีละหยด และตกลงไปในขวดแก้วนั้นพอดิบพอดี หยดลงไปได้เกือบเต็มขวดแล้ว

หยดน้ำพวกนี้ ถึงแม้จะหยดลงมาจากกระจกของหน้าต่าง แต่ไม่มีฝุ่นผงใดๆ เลย เหมือนเป็นน้ำที่กลั่นออกมาอย่างสะอาดมากๆ

เฉินโม่ก็ยื่นมือไปหยิบขวดแก้วนั้น แล้วก็เก็บมันลงไปในแหวนเก็บของ

"ได้พอประมาณแล้ว เรื่องที่รับปากคนอื่นไว้ จะต้องรีบไปทำเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นจิตใจก็ไม่สงบ"

เฉินโม่พูดกับตัวเอง เอามือไพล่หลัง แล้วค่อยๆ ก้าวเดินไป