แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 552

เหมือนว่าสัมผัสได้ถึงการจับจ้องของเฉินโม่ หญิงสาวคนนั้นจึงลืมตาขึ้น แล้วยิ้มให้กับเฉินโม่ "เสี่ยวโม่ ในที่สุดนายก็มาแล้ว!"

เฉินโม่มองดูจิตวิญญาณนั้นอย่างนิ่งอึ้ง และพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา "ศิษย์น้องหญิง เป็นเธอจริงๆหรือเปล่า?"

หญิงสาวคนนั้นยืนอยู่ภายในห้องหิน แล้วยื่นมือระหงหยกให้กับเฉินโม่ ยิ้มแย้มพูดว่า "ฉันเอง ทำไมนายถึงจำฉันไม่ได้แล้วละ!"

"รีบมานี่สิ ฉันรอนายอยู่ที่นี่มาสองพันปีแล้ว ฉันรู้ว่าต้องหาฉันเจอที่นี่แน่นอน!"

เฉินโม่ก้าวเท้าเดินอย่างไม่รู้ตัว แล้วเดินไปหาศิษย์น้องหญิง

เบื้องหลัง คือพวกไช่เหวินหย่าที่เหมือนบ้าคลั่งไปแล้ว กำลังพุ่งตัวไปข้างหน้า

จ้องมองศิษย์น้องหญิงอยู่นิ่งๆ แล้วจู่ๆเฉินโม่ก็หยุดฝีเท้า แสงสีทองบินออกจากตัวเฉินโม่ กระบี่สับสวรรค์มีเสียงดัง บินพุ่งเข้าไปฟันศิษย์น้องหญิงที่อยู่ภายในห้องหิน

กระบี่สับสวรรค์นั้นทะลุตัวศิษย์น้องหญิงไป เหมือนว่าศิษย์น้องหญิงเป็นเพียงแค่อากาศ มันลอยอยู่บนอากาศสักพัก แล้วก็บินกลับตรงหน้าของเฉินโม่

"เสี่ยวโม่ นายทำอะไร นายรีบมานี่สิ ฉันรอนายอย่างยากลำบากมากเลยนะ!" ศิษย์น้องหญิงไม่มีความโกรธสักนิด และยังยืนยิ้มหานให้กับเฉินโม่เหมือนเดิม รอยยิ้มนั้นเคยเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในความทรงจำของเฉินโม่

เฉินโม่อุทานเล็กน้อยว่า "เป็นภาพลวงตาที่แข็งแกร่งจริงๆ แม้แต่ฉันยังถูกลวง หากไม่ใช่ว่าฉันรู้ดีว่าศิษย์น้องหญิงไม่มีทางรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันเองก็คงจะติดกับด้วยแล้วเช่นกัน"

"ตื่นขึ้นมากันให้หมด!"

เฉินโม่โบกมือ พลังทิพย์ถูกปล่อยออกมา ศิษย์น้องหญิงตรงหน้าและห้องหินหายไปในพริบตา สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคน คือหน้าผาที่สูงลิ่ว

และในวินาทีนี้ ทุกคนห่างจากหน้าผาเพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น

"กรี๊ด!"

ไช่เหวินหย่าตกใจจนกรีดร้องแล้วรีบถอยหนี มองดูหน้าผาด้วยสีหน้าซีดเซียว "เกิดอะไรขึ้น ดอกฮิกันบานะของฉันละ? ทั้งที่เมื่อกี้ฉันเห็นมันแล้วแท้ๆ!"