แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 732

เสิ่นเจี้ยนเหวินไม่พูดอะไร เพราะลูกน้องเหล่านี้ไม่รู้ภูมิหลังตระกูลของกู่หลินเฟิง แต่เขารู้อย่างชัดเจน ถ้าเขาจะสู้ตายกับกู่หลินเฟิงจริง ๆ ตระกูลเสิ่นจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

ดังนั้น เมื่อมีคนจัดการกู่หลินเฟิงแทนเขา เสิ่นเจี้ยนเหวินต้องรู้สึกดีใจอยู่แล้ว แต่เขาจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร บางทีมันอาจจะทำให้คนอื่นโกรธแค้นเขาก็ได้

“คุกเข่า!” จี้ชิงตะโกนไปทางกู่หลินเฟิงด้วยความเกียจคร้าน

กู่หลินเฟิงกัดฟันด้วยความแค้น แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น เมื่อยินยอมเดิมพันแล้ว ก็ต้องยอมรับเมื่อตนเองพ่ายแพ้ เขากู่หลินเฟิงยอมรับความพ่ายแพ้ได้

ขณะที่กู่หลินเฟิงกำลังจะคุกเข่าให้จี้ชิง ในที่สุดเฉินโม่ก็เอ่ยปาก

“หยุด!” เสียงแผ่วเบาที่ไม่อาจต้านทานดังขึ้นมาจากกลางฝูงชน ถึงแม้ว่าเสียงจะไม่ดัง แต่ทุกคนก็สามารถได้ยิน

“ใคร?” จี้ชิงรู้สึกโมโหเล็กน้อย มองหาทิศทางของเสียง

เมื่อเห็นเฉินโม่เดินออกมาจากฝูงชนอย่างช้า ๆ สีหน้าของจี้ชิงเต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่พบชี่แท้ในร่างกายของเจ้าหมอนี้ เดาว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนของกู่หลินเฟิง ซึ่งไม่เพียงพอให้กังวล” จี้ชิงแอบวิเคราะห์อย่างลับ ๆ

สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยที่รู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น “เจ้าหมอนี้น่าสนใจจริง ๆ เพื่อสิ่งที่เรียกว่าความชอบธรรมแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะยืนออกในเวลาเช่นนี้ ซึ่งมันเป็นการหาเรื่องทำให้ตนเองอับอายขายหน้า!”

“คุณชายเสิ่น คราวนี้ไม่มีเล่หรูหั่วคอยปกป้องเขา และถึงแม้ว่าตอนนี้เล่หรูหั่วจะปรากฏตัวออกมา อีกฝ่ายก็อาจไม่รับน้ำใจไมตรี เพราะคนอื่นไม่ทะนุถนอมและอ่อนโยนกับผู้หญิงเหมือนคุณชายเสิ่น!”

“นายเป็นใคร” จี้ชิงมองเฉินโม่และถามด้วยความเย็นชา

เฉินโม่เดินไปอยู่ข้างกู่หลินเฟิงและคนอื่น ๆ เพียงแค่มองแวบเดียว เขาก็เห็นอาการบาดเจ็บของกู่หลินเฟิงแล้ว มองแล้วเหมือนว่าบาดเจ็บร้ายแรง แต่ความจริงแล้วไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง หลังจากรักษาไม่กี่วันก็จะหายเป็นปกติ