แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 784

โมอาดหยุดกะทันหัน มองเอี๋ยนจั่วด้วยสีหน้าอึดอัด และกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “แล้วพวกเราควรทำอย่างไร? แต่คงจะไม่สามารถรอความตายอยู่ที่นี่ได้หรอก!”

“สู้ตายกับเขา!” สีหน้าของเอี๋ยนจั่วเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ดวงตาของโมอาดมีความโหดเหี้ยมเล็กน้อย พยักหน้าและกล่าวว่า “นายพูดถูก ในเมื่อไม่สามารถหนีได้ ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ต้องสู้ตาย!”

“มีประโยคหนึ่งของชาวหัวเซี่ยที่กล่าวว่า ต้องลองทำทุกอย่าง เพราะอาจจะเกิดผลที่คาดไม่ถึง!” โมอาดกล่าวประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ฟังแล้วรู้สึกตลกมาก

เฉินโม่เก็บกระบี่สับสวรรค์ มองพวกโมอาดทั้งสามคนด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ถึงตาพวกแกแล้ว!”

น้ำเสียงของเฉินโม่ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์แม้แต่น้อย ฟังแล้วรู้สึกขนลุก

“สู้ตายกับเขา!” เฮ่อไต้ซือคำราม แต่น่าเสียดายเมื่อพวกเขาอยู่ภายใต้คาถาต้องห้ามวิชาห้าธาตุแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ไม่แตกต่างไปจากคนธรรมดาทั่วไป

อย่างไรก็ตาม พวกเขาสามคนรู้ว่าเฉินโม่มีกระบี่ที่เคลื่อนไหวได้เร็วมาก พวกเขาจึงทำได้เพียงเลือกสู้ตายเท่านั้น

“กระบี่สับจันทร์เสี้ยว!” เอี๋ยนจั่วโจมตีเป็นคนแรก การโจมตีคราวนี้แข็งแกร่งกว่าการโจมตีครั้งก่อนหลายเท่า

“เจ้าหนู แกเป็นคนบีบบังคับฉันเอง!” ร่างกายของโมอาดปกคลุมด้วยแสงหลากสี กลายเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ แล้วลมหายใจที่เขาหายใจออกมาก็กลายเป็นหลากสี

สัตว์และพืชพรรณทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาตายทันที ตอนนี้โมอาดเป็นเหมือนเทพแห่งความตายที่มาจากนรก

“ตายเสียเถอะ!” โมอาดตะโกนเสียงแปลกๆ แล้วพุ่งเขาไปหาเฉินโม่

เฉินโม่ไม่พูดอะไร เขายื่นฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วมีแสงสีทองปกคลุมกำปั้นของเขาเอาไว้

มือทั้งคู่ของเฉินโม่หมุนอยู่ตรงหน้าอกหนึ่งรอบ จากนั้นเขาก็ปล่อยพลังหมัดออกไปกลางอากาศ

“ท่าที่สามของหมัดเทพเทียนเสวียน ปราบฟ้าดิน”

เสียงดังสนั่น เหมือนฟ้าถล่มและดินทลาย คลื่นพลังที่รุนแรงพุ่งออกไปทุกทิศทาง

เห็นเงาฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

ยังไม่ทันที่โมอาด เอี๋ยนจั่ว และเฮ่อไต้ซือจะได้กรีดร้อง พวกเขาก็ถูกกระแทกจนจมลงไปบนพื้นดินแล้ว

สมาชิกของหน่วยมังกรที่อยู่ในป่าทั้งสามคน มองลูกปัดแยกเขตแดนที่อยู่ตรงหน้า จู่ ๆ มันก็เป็นประกายสีแดง จากนั้นมันก็แตกทันที

“เชี่ย! ไม่ใช่มั้ง!” มังกรสิบหก มองลูกปัดแยกเขตแดนด้วยสีหน้าอึ้ง “นึกไม่ถึงว่าพลังของเขาจะสามารถทำลายขีดจำกัดของลูกปัดแยกเขตแดนได้!”

สีหน้าของมังกรสิบแปดเต็มไปด้วยความตกใจเช่นกัน “เขาแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

มังกรสิบเอ็ดค่อนข้างสงบ และแสดงสีหน้าครุ่นคิด “ดูเหมือนว่าข้อมูลที่ได้รับจากหัวหน้านั้นมีความผิดพลาด พวกเราจำเป็นต้องประเมินความแข็งแกร่งของเฉินไต้ซือใหม่แล้ว!”

“พวกเรารีบกลับไปรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้ากันเถอะ!”

เฉินโม่มองสถานที่ที่หน่วยมังกรทั้งสามคนหลบซ่อนตัวอยู่ เขาก้าวออกไป แล้วปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขาสามคนทันที

พวกเขาสามคนที่กำลังจะถอยกลับ หยุดฝีเท้าอย่างกะทันหัน มองเฉินโม่ด้วยความตกใจ

“เฉิน....เฉินไต้ซือ!” มังกรสิบเอ็ดกลืนน้ำลาย พยายามทำให้น้ำเสียงของตนเองประหม่าน้อยลง

เฉินโม่มองพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวว่า “กลับไปบอกคนที่อยู่เบื้องหลังพวกคุณว่าผมไม่ชอบให้ใครจับตามอง ถ้ามีครั้งต่อไป ก็อย่ามาโทษว่าผมลงมือโหดเหี้ยม!”

หลังจากกล่าวจบ พลังกดดันที่รุนแรงก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเฉินโม่

พวกมังกรสิบเอ็ดทั้งสามคนสามารถรับรู้ได้ว่ามีพลังที่น่าสะพรึงกลัวปกคลุมพวกเขาไว้อย่างฉับพลัน เป็นพลังกดดันจากความแข็งแกร่งและจากจิตวิญญาณ

แม้แต่สามคนที่ได้รับการฝึกทางด้านจิตใจอย่างเข้มงวด ก็อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าข้างหนึ่ง และก้มศีรษะให้เฉินโม่

“เฉินไต้ซือวางใจเถอะ พวกเรานำคำพูดของนายไปถึงอย่างแน่นอน!” มังกรสิบเอ็ดกล่าวด้วยสีหน้าชื่นชม

พลังกดดันหายไปทันที พวกเขาสามคนเงยหน้าขึ้น มองร่างของเฉินโม่ที่หายไปต่อหน้าพวกเขา

เฉินโม่กลับมายังสถานที่เดิม จูงมือมู่หรงยานเอ๋อร์ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “กลับกันเถอะ!”