แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 786

เพียงแต่เฉินซงจื่อนั้นไม่เหมือนกัน เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว และเขารอบุคคลนั้นมานานแล้ว

ประตูถูกเปิดออก เฉินซงจื่อมองแขกไม่ได้รับเชิญสามคนที่ยืนอยู่ตรงประตูอย่างเงียบ ๆ

ชายชราหนึ่งคนกับชายหนุ่มสองคน

“ผู้ควบคุมหอการค้าโม่เจียที่แท้จริง พวกเราต้องการคุยกับนาย!”

เฉินซงจื่อหันหลังแล้วเดินเข้ามาในห้อง และกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ อย่าลืมปิดประตูด้วย!”

ชายชรานั่งตรงข้ามเฉินซงจื่อ ส่วนชายหนุ่มสองคนยืนอยู่หลังชายชราด้วยความนอบน้อม เขามองเฉินซงจื่อซึ่งกำลังจิบชาอย่างสบาย ๆ ด้วยความเย็นชา

“มองจากชุดลัทธิเต๋าที่นายสวมแล้วนายน่าจะเป็นคนที่ตัดขาดจากโลกภายนอกแล้ว แต่ทำไมนายถึงยังตั้งรกรากอยู่ในโลกมนุษย์อีก?” ชายชรามองเฉินซงจื่อ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เฉินซงจื่อมองชายชราและกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “แล้วนายล่ะ? พลังบำเพ็ญของนายอยู่ระดับแดนในชั้นสูงสุดแล้ว ทำไมนายถึงยังไม่ปล่อยวางเรื่องโลกีย์ของโลกมนุษย์ แล้วมุ่งมั่นกับการฝึกฝน แล้วพยายามบรรลุถึงแดนแปรภาพเร็วที่สุด?”

สีหน้าของชายชราไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีความประหลาดใจอยู่ในดวงตา เขาไม่สามารถมองเห็นพลังบำเพ็ญของเฉินซงจื่อได้ แต่แค่มองเพียงแวบเดียว เฉินซงจื่อก็มองเห็นความแข็งแกร่งของเขาแล้ว

ความแตกต่างนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนโดยไม่ต้องประมือ

“พวกเราไม่เหมือนนาย เพราะพวกเราเป็นนักบู๊ ถึงแม้จะบรรลุถึงแดนแปรภาพแล้ว พวกเรายังคงต้องอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ แต่นายได้เข้าสู่ลัทธิเต๋าแล้ว จะมายุ่งเกี่ยวกับโลกีย์ของโลกมนุษย์ทำไม?” ชายชรากล่าวเตือน

เฉินซงจื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมแค่เข้าสู่ลัทธิเต๋า ไม่ได้กลายเป็นเซียน ดังนั้นผมยังคงต้องอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์เหมือนกัน?”

สีหน้าของชายชราเย็นชาลง “นายแน่ใจหรือว่าต้องการครอบครองผลประโยชน์ของเมืองจงไห่แห่งนี้?”

เฉินซงจื่อวางแก้วสีม่วงลง และเลียนแบบเฉินโม่ โดยกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว จะถอยได้อย่างไร?”

เฉินซงจื่อติดตามเฉินโม่มานานแล้ว ทำให้เขาสามารถเลียนแบบเฉินโม่ได้คล้ายมาก

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ตระกูลหยุน หยุนหยาน ก็ต้องขอคำชี้แนะจากยอดฝีมืออย่างนายแล้ว!”