แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 91

นักพรตเฒ่าพยักหน้า โดยที่ไม่ได้มองเอียนชิงเฉิงอีก แล้วก็ยกมือแสดงความเคารพและถามเฉินโม่ว่า: "ไม่ทราบว่าที่อาจารย์มาที่นี่ มีธุระอะไรเหรอ? "

เห็นท่าทางที่เคารพนอบน้อมของนักพรตเฒ่าแล้ว เฉินโม่ก็เกิดความรู้สึกละอายใจขึ้นเล็กน้อย ครั้งก่อนตอนที่จากไปนั้นแม้แต่ชื่อของเขาก็ยังไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำ ซึ่งในฐานะที่เป็นอาจารย์เหมือนว่าเขาไม่ค่อยจะมีความรับผิดชอบสักเท่าไรเลย

เฉินโม่รู้สึกว่า ควรที่จะชดเชยอะไรให้กับนักพรตเฒ่าบ้าง: "ครั้งก่อนฉันจากไปอย่างรีบร้อน มีหลายเรื่องที่ลืมบอกกำชับไป วันนี้พลันนึกขึ้นมาได้ ก็เลยมาหานายที่นี่"

นักพรตเฒ่ายกมือแสดงความเคารพและพูดว่า: "ยินดีรับฟังสิ่งที่อาจารย์จะสั่งสอน! "

เห็นลักษณะท่าทางของนักพรตเฒ่าที่สุภาพนอบน้อม เฉินโม่เองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เอียนชิงเฉิงที่ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมยุคใหม่ กลับรู้สึกแปลก ๆ ยังไงชอบกล

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักพรตเฒ่าผู้หนึ่ง แสดงความเคารพต่อเด็กหนุ่มที่อายุสิบเจ็ดสิบแปดปี ซึ่งความรู้สึกดังกล่าวนั้นมันผิดแปลกจนไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรดี

เอียนชิงเฉิงพลันพูดขึ้นว่า: "พวกคุณทั้งสองคนสามารถพูดคุยกันแบบคนปกติทั่วไปได้หรือไม่? "

เฉินโม่กับนักพรตเฒ่ามองไปที่เอียนชิงเฉิงพร้อมกัน จากนั้นก็ไม่ได้ไปสนใจอะไรเธอ

เอียนชิงเฉิงรู้สึกเบื่อหน่าย จึงลุกยืนขึ้นและพูดว่า: "พวกคุณพูดคุยกันเถอะ ฉันจะไปดูรูปภาพเหล่านั้นหน่อย"

ไม่มีเอียนชิงเฉิงนั่งอยู่ด้านข้างแล้ว เฉินโม่รู้สึกว่าบรรยากาศผ่อนคลายลงไปอย่างมาก

เฉินโม่มองไปที่นักพรตเฒ่า เรื่องแรกที่จะถามก็คือชื่อของเขา: "นายมีชื่อว่าอะไร? "

นักพรตเฒ่าน้อมตัวและตอบว่า: "อาจารย์ ฉันชื่อว่าเฉินซง ตอนอายุสิบเอ็ดปีได้ติดตามอาจารย์เข้ามาในวัดเต๋า โดยอาจารย์ได้ตั้งชื่อเต๋าให้ฉันว่าเฉินซงจื่อ"

เฉินโม่พยักหน้า: "เฉินซงจื่อ? ไม่เลวทีเดียว งั้นต่อไปฉันจะเรียกนายว่าเฉินซงจื่อก็แล้วกัน! "

"รับทราบ! "