แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 914

ดังนั้น อานเข่อเยว่จึงจับแขนของชายที่อยู่ข้างๆ เขา แสดงความสนิทสนม

ชายที่อยู่ข้างๆ นั้นตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่อานเข่อเยว่อย่างครุ่นคิด จากนั้นมองไปที่เฉินโม่ ประกายแวววาวในดวงตาของเขา

ตามการประมาณระยะทางเฉินโม่และเธอใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งนาทีในการเดินผ่านกัน แต่ภายในระยะเวลาสั้นๆ นี้ อานเข่อเยว่ได้เปลี่ยนความคิดนับร้อยครั้ง

“ฉันจะพูดอะไรดี?ทำไมเขามาปรากฏตัวที่นี่? เขาได้ข่าวว่าฉันมาที่นี่เหรอ มาหาฉันโดยเฉพาะเหรอ? ถ้าเขาพูดกับฉัน ฉันจะตอบอย่างไร...”

บนใบหน้าที่สวยงามของอานเข่อเยว่นั้นดูตื่นตระหนก ซึ่งแตกต่างจากสีหน้าสงบปกติของเธอมาก

เฉินโม่ติดตามศาสตราจารย์เสิ่นเดินผ่าน อานเข่อเยว่โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ และพยักหน้าให้ อานเข่อเยว่เล็กน้อย ดวงตาของเฉินโม่ไม่เคยอยู่นิ่งแม้แต่วินาทีเดียว

ชั่วขณะหนึ่ง อานเข่อเยว่รู้สึกว่าร่างกายของเธอผ่อนคลายและหัวใจของเธอรู้สึกว่างเปล่า

กว่าจะออกจากความยากลำบากนี้ได้นั้นมันยากลำบากเหลือเกิน เพียงเพราะได้พบเขาอีกครั้ง อานเข่อเยว่พบว่าความพยายามทั้งหมดที่เธอทำก่อนหน้านี้ไร้ผล

ใบหน้าของอานเข่อเยว่ซีดเซียว รอยยิ้มของเธอดูขมขื่น และเธอรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในหัวใจของเธอ

"ไม่คิดว่าเมื่อเราพบกันอีกครั้ง ฉันจะกลายเป็นคนเดินผ่านไปมาที่นายพยักหน้าให้แค่นั้นเอง! ฮิฮิ..."

อานเข่อเยว่ยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่ในใจ ความรู้สึกอ้างว้างอันยิ่งใหญ่ปกคลุมไปทั้งตัว เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงชายที่อยู่ข้างๆ เรียกเธอ

“เข่อเยว่ เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า?” ชายที่อยู่ข้างเธอถามเบาๆ

จากนั้น อานเข่อเยว่กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง มองไปที่ชายผู้อ่อนโยนและยิ้มเล็กน้อย: "ไม่เป็นไร เมื่อกี้ฉันรู้สึกอึแน่นอกเล็กน้อย ไม่เป็นไรแล้ว ไปกันเถอะ!"

ชายพยักหน้า แต่มีแววเศร้าหมองในดวงตาของเขา ใช้โอกาสที่อานเข่อเยว่ไม่สังเกตเห็น เขาหันศีรษะและมองลึกลงไปที่แผ่นหลังของเฉินโม่ โดยมีส่วนโค้งที่เป็นอันตรายอยู่ที่มุมปากของเขา

ศาสตราจารย์เสิ่นและคนอื่น ๆ พักอยู่ในโรงแรมใกล้ ๆ และอีกหลายคนจากมหาวิทยาลัยอื่นที่มาร่วมงานแลกเปลี่ยนก็พักที่นี่เช่นกัน

ในห้องพักของโรงแรม ศาสตราจารย์เสิ่นนั่งบนเก้าอี้และพูดกับคนเหล่านั้น: "เพื่อความปลอดภัย จะไม่อนุญาตให้ทุกคนออกไปกลางคืน และเราจะรวมตัวกันตรงนี้เวลาเจ็ดโมงครึ่งในวันพรุ่งนี้! ทุกคนเข้าใจกันยัง?"