แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 105

ลี่ถิงเซิ่งที่พิงอยู่กับหัวเตียง เสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัว โดนแกะกระดุมออกไปสองเม็ด ทำให้เห็นถึงแผงอกที่ขาวสะอาดและก็ยังมีกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม

ดูแล้วทำให้สวี่รั่วฉิงที่เคยรับวัฒนธรรมต่างชาติมา รู้สึกอยากจะทิ้งรอยจูบของตัวเองไว้บนกระดูกไหปลาร้าของเขาจริง ๆ

เสน่ห์ของผู้ชายชักจูงคนจริง ๆ

โดยเฉพาะผู้ชายที่เสน่ห์เหลือล้นและยังหน้าตาหล่อเหลามากแบบลี่ถิงเซิ่ง

ซึ่งปกติแล้วถึงแม้ว่าจะมีเสน่ห์แข็งแกร่งทำให้คนอื่นตกตะลึง อยู่พอนาน ๆ ทีไม่สบายครั้งหนึ่งสีหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อยทำให้สวี่รั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะมองมากขึ้นหลายที

การกระทำเล็ก ๆ ของสวี่รั่วฉิง แน่นอนว่าหนีไม่รอยสายตาที่แหลมคมของลี่ถิงเซิ่งแน่

ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้เปิดโปงความคิดเล็ก ๆ ของสวี่รั่วฉิงตรง ๆ แต่กลับปล่อยให้เธอ“แทะโลม”ไปอย่างใจกว้าง

“แอบรักเหรอ?” ลี่ถิงเซิ่งหัวเราะพรืด “ทำไมผมถึงไม่รู้ล่ะว่าคุณแอบรักผม? ผู้ช่วยแอน ไหนลองพูดมาหน่อยซิว่าคุณเริ่มแอบรักผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”

สวี่รั่วฉิง “……” ในใจของเธอมีคำพูดหยาบคายเป็นหมื่นคำไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ควรพูดดี

เธอก็แค่รู้สึกดีในใจกับลี่ถิงเซิ่ง ก็ไม่ได้ถึงขั้นแอบรักสักหน่อย

เธอรักใครก็รักอย่างเปิดเผยมาตลอดนะ

สวี่รั่วฉิงเอาแก้วน้ำวางลงบนโต๊ะอย่างแรง ริมฝีปากค่อย ๆ ขยับขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

“ประธานลี่ ฉันเดาว่าคุณหมอเสิ่นจะต้องดูผิดไปแน่ ๆ คุณดูดวงตาของฉันซิมีความรู้สึกแอบรักคุณอยู่ไหม?”

ลี่ถิงเซิ่งทำเป็นให้ความร่วมมือด้วย เงยหน้าขึ้นมา แล้วสบเข้ากับดวงตาที่สว่างไสวของสวี่รั่วฉิง

เขาเพียงแต่แค่จ้องมองอยู่อย่างนั้น ก็ทำให้สวี่รั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไปทีหนึ่ง

ตายแน่ สวี่รั่วฉิงแอบคิดอยู่อย่างเงียบ ๆ ใครจะไปคิดว่าเธอแค่มองสบดวงตาของลี่ถิงเซิ่งเข้า ก็ทำให้รู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นมาก?

ลี่ถิงเซิ่งยิ้มอ่อน ๆ “เจ้าเสิ่นเหย่นั่น ปกติแล้วพูดไม่มีคำไหนแม่นเลยสักคำ แต่ว่าเขามองคุณนี่ช่างมองได้แม่นยำจริง ๆ”

ดวงตาดำลึกของชายหนุ่ม หยุดลงบนร่างกายของหญิงสาวไม่ไปไหน

เขาพยุงตัวขึ้นมาเล็กน้อย ลมหายใจที่ร้อนผ่าวรดลงตรงข้าง ๆ ซอกหูที่แดงระเรื่อของสวี่รั่วฉิง

“คุณชอบผมเหรอ”

น้ำเสียงที่ขรึมต่ำแหบแห้งเล็กน้อย เคาะลงตรงกลางใจของสวี่รั่วฉิงอย่างแรง

……

หลังจากที่หลี่อานกลับมาแล้ว สวี่รั่วฉิงก็แทบจะเป็นการเผ่นหนีไปอย่างร้อนรน แล้วก็ออกไปจากห้องทำงานเลย

เหลือหลี่อานยืนทิ้งไว้ที่ข้างเตียง มองอย่างงง ๆ

“เอ่อ ประธานลี่ ผู้ช่วยแอนนี่คือ?”

ลี่ถิงเซิ่งไม่ร้อนใจไม่ร้อนรน พูดขึ้นเสียงเรียบว่า “โดนฉันพูดแทงความในใจแล้ว ก็เลยหนี”

“ความในใจอะไรครับ?” หนี่อานรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้าง

ทำไมเขาแค่ไม่อยู่บริษัทครึ่งวัน ก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ประธานลี่พูดคือเรื่องอะไรแล้วนะ?

ลี่ถิงเซิ่งอารมณ์ค่อนข้างดี มุมปากคลี่ออกเล็กน้อย “งานหลินฉวนอีโคโนมิคฟอรั่มในวันพรุ่งนี้ ส่งรองประธานบริษัทไปเข้าร่วม ฉันจะไม่เข้าร่วมแล้ว”

หลี่อานพยักหน้า แล้วก็วางใจได้สักที

ตอนแรกเขายังกลัวว่า ลี่ถิงเซิ่งเพื่องานแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นไข้สูงอยู่ก็ยังจะไปเข้าร่วมงานหลินฉวนอีโคโนมิคฟอรั่มอีก

ถึงแม้ว่าจะเป็นงานสำคัญ แต่ว่าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปไม่ได้เลย

“ส่งคนไปเก็บกวาดคฤหาสน์เฉินซานสักหน่อย คืนนี้ฉันจะไปที่นั่น” ลี่ถิงเซิ่งสั่งกำชับขึ้น

หลี่อานอึ้งไปครู่หนึ่ง “ประธานลี่ ที่คุณพูดคือคฤหาสน์เฉินซานเหรอ? ที่นั่นไม่มีคนไปพักอาศัยมานานแล้วนะครับ......”

ในฐานะที่ตระกูลลี่เป็นตระกูลผู้ดีอันดับหนึ่งของเมืองหลินชวน จะมีบ้านช่องหลายที่ก็เป็นเรื่องปกติมาก

แต่ว่าคฤหาสน์ที่เฉินซานนั้น ถือเป็นบ้านส่วนตัวของลี่ถิงเซิ่ง และไม่ได้มีคนใช้อาศัยอยู่มานานแล้ว

ดวงตาที่เย็นชาของลี่ถิงเซิ่งค่อย ๆ มองขึ้นมา “ส่งคนไปเก็บกวาด”

หลี่อานรีบจดจำไว้ในใจ และไม่กล้าถามเหตุผลมากนัก “ผมรู้แล้วครับ”

หลังจากที่หลี่อานจากไปแล้ว ลี่ถิงเซิ่งก็ดูเอกสารอีกหลายฉบับแล้วก็วางแท็บเล็ตลงอีกข้างหนึ่ง

เขาค่อย ๆ หลับตาที่ร้อนผ่าวลง ท่าทางของสวี่รั่วฉิงที่ตกใจจนลืมตาโต โผล่เข้ามาในหัวสมองของเขา