แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 154

สวี่รั่วฉิงเข็นกระเป๋าของตัวเอง “งั้นฉันไปก่อน  อี้ฝานอี้หาน เชื่อฟังคุณมี๊เขาล่ะ  เข้าใจไหม?”

สวี่อี้ฝานกับสวี่อี้หานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “คุณแม่ วางใจได้เลย！”

“แกไม่ต้องห่วงหรอก  คืนนี้ฉันพาลูกรักของแกไปส่งถึงที่อย่างปลอดภัยแน่นอน  แต่มีข้อแม้ว่าแกห้ามออกไปเถลไถลที่ไหนกับประธานลี่ของแกเด็ดขาดเชียวนะ” ซูจิ่วเอ๋อร์มองมาที่สวี่รั่วฉิงอย่างแซวๆ  มุมปากเผยรอยยิ้มมีลับลมคมในออกมา

สวี่รั่วฉิงโน้มตัวลงไปลูบผมนิ่มๆของสวี้อี้ฝานกับสวี่อี้หาน “งั้นแม่ไปแล้วนะ”

เธอเข็นกระเป๋าเดินทาง ตรงไปยังทางออก

ผู้โดยสารของเที่ยวบินนี้มีไม่เยอะ คนมารับจึงมีน้อย

ตอนแรกสวี่รั่วฉิงคิดว่า คนนิสัยและฐานะอย่างลี่ถิงเซิ่งคงไม่มารอตรงทางออกแน่ๆ  อย่างน้อยเขาน่าจะรออยู่ในห้องรับรอง

แต่ทันใดนั้นหญิงสาวก็พลันหยุดชะงักฝีเท้า  จ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ห่างจากเธอแค่ราวกั้น

ลี่ถิงเซิ่งยังคงเหมือนเดิม  เขาสวมใส่ชุดสูทสีดำที่สั่งทำกับมือ  เนกไทสีเข้มผูกเอาไว้กับลำคออย่างเรียบร้อย มือข้างหนึ่งสอดเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง  เผยให้เห็นผิวขาวๆที่โผล่พ้นออกมาเพียงเล็กน้อย

นัยน์ตาสีเข้มคมปลาบกวาดมองใบหน้าของเธอ  ริมฝีปากบางขยับเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ยังไม่เดินมาอีก?”

วันนี้สวี่รั่วฉิงไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง

เวลานั่งเครื่องบิน เพื่อความสบายตัว เธอมักจะไม่ใส่รองเท้าส้นสูง

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเข็นกระเป๋าไปหยุดอยู่ตรงหน้าลี่ถิงเซิ่งได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว  จากนั้นก็เงยหน้าจ้องมองดวงตาลึกล้ำของเขา

ขอบตาของเขาดูคล้ำๆ ต้องเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอแน่ๆ

สวี่รั่วฉิงเก็บสายตากลับมา  เธอมองสำรวจรอบๆ  ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนคุ้นเคย

“หลี่อานไม่ได้มาด้วยเหรอ?” สวี่รั่วฉิงค่อนข้างแปลกใจ  ปกติแล้ว หลี่อานน่าจะติดตามลี่ถิงเซิ่งทุกที่ทุกเวลานี่นา

น้ำเสียงของลี่ถิงเซิ่งเป็นปกติมาก “ผมให้เขากลับไปแล้ว”

สวี่รั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก  หลังจากที่ชายหนุ่มออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่สนามบินเสร็จ  ก็หันมาพูดกับเธอว่า “เอาที่อยู่ของคุณให้เขา”

สวี่รั่วฉิงตอบอืม  จากนั้นก็เขียนที่อยู่ลงบนกระดาษโน๊ต ส่งให้เจ้าหน้าที่

เมื่อเจ้าหน้าที่รับมา ก็ยิ้มให้อย่างสุภาพ “ประธานลี่ คุณแอน โปรดวางใจ ทางเราจะส่งกระเป๋าของคุณแอนไปถึงที่หมายให้ตรงเวลา”

เจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้ลูกน้องเข็นกระเป๋าของสวี่รั่วฉิงออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับลี่ถิงเซิ่งอย่างอ่อนน้อมว่า “ประธานลี่ งั้นผมไม่รบกวนเวลาของคุณทั้งสองแล้วครับ”

สวี่รั่วฉิงกะพริบตาปริบๆ แล้วเงยหน้ามองผู้ชายข้างกาย

“ประธานลี่  จริงๆแล้วฉันขนกระเป๋ากลับเองก็ได้นะ” ไม่เห็นต้องให้เจ้าหน้าที่สนามบินเอาไปส่งให้เลย  สวี่รั่วฉิงยังไม่ทันได้พูดประโยคหลังออกมา

ลี่ถิงเซิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของสวี่รั่วฉิง  ทอดสายตามองผมที่มัดไว้หลังท้ายทอยของเธอแล้วพูดว่า “ไปได้แล้ว”

เดิมทีขาของชายหนุ่มก็ยาวอยู่แล้ว  ก้าวทีนึงก็เท่าสองก้าวของสวี่รั่วฉิงแแล้ว

ยังดีที่วันนี้สวี่รั่วฉิงไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง  ไม่อย่างนั้นเธอคงเดินหอบไปแล้ว

สวี่รั่วฉิงแอบคิดในใจว่า คู่ควงคนก่อนๆของลี่ถิงเซิ่งรับมือกับเขาได้ยังไงกันนะ?

นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองเดินเร็วขนาดไหน！

ขายาวเกินไปแล้ว！

ราวกับลี่ถิงเซิ่งรับรู้ว่าผู้หญิงที่ตามมาข้างหลังกำลังสาปส่งตัวเองในใจ จู่ๆเขาก็หยุดเดิน

สวี่รั่วฉิงเบรกไม่ทัน  หน้าผากกับจมูกจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของลี่ถิงเซิ่งเข้าอย่างจัง

เจ็บ  เจ็บมากๆ  ตอนนี้จมูกของเธออาจจะเบี้ยวไปแล้วก็ได้！ สวี่รั่วฉิงกุมจมูกที่ขึ้นสีแดงของตัวเองพร้อมกับพร่ำบ่นในใจ

ทว่ากลิ่นบนสูทของชายหนุ่ม กลับลอยอบอวลอยู่ในจมูกของเธอ

กลิ่นบุหรี่จางๆ ผสมปนเปไปกับกลิ่นสมุนไพรหอมๆ