แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 72

บทที่ 72 ปรุงกลิ่นหอม สิ่งที่ปรุงคือความรู้สึก

ในใจสวี่รั่วยีรู้สึกน้อยใจ ผ่านไปสักพัก ในดวงตาก็เกิดน้ำตาระรื่นขึ้นมาบาง ๆ ชั้นหนึ่ง

ลี่ถิงเซิ่งจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ไม่รู้ทำไมในอกถึงได้รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

กลิ่นน้ำหอมบนตัวสวี่รั่วฉิงรู้สึกฉุนจมูกเล็กน้อย จนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาบ้าง

“ถิงเซิ่ง?” พอสวี่รั่วยีเป็นว่าลี่ถิงเซิ่งไม่ได้รับนมที่อยู่ในมือของเธอไป ความรู้สึกน้อยใจที่อยู่ในใจก็มากขึ้นมาหลายส่วน “ตอนนี้คุณไม่อยากจะเห็นหน้าฉันมากขนาดนี้เลยเหรอคะ? ถ้าหากว่าฉันทำอะไรผิดไป……”

แล้วแก้วนมที่อยู่ในมือของสวี่รั่วยีก็ถูกชายหนุ่มรับไป

นัยน์ตาลึก ๆ ของสวี่รั่วฉิงมีแววดีใจกะพริบขึ้น พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็สบเข้าดวงตาที่เย็นชาของลี่ถิงเซิ่ง

แล้วแววดีใจของเมื่อกี้ก็หายไปในพริบตา

ตอนวินาทีที่ประตูปิดลงนั้น สวี่รั่วยีก็โดนเล็บที่ดูแลรักษาความสวยงามมาอย่างดี จิกเข้าไปในฝ่ามือที่อ่อนนุ่มของเธอ

ลี่ถิงเซิ่งพูดไปเพียงแค่“ขอบคุณ”ประโยคเดียว แล้วก็ไม่แสดงออกอะไรมากอีกเลย!

อย่าพูดว่าปฏิกิริยาที่เขามีต่อเธอจะเปลี่ยนเป็นดีขึ้นเลย นี่มันกลับยิ่งเหมือนกับว่าไปในทิศทางที่ยิ่งห่างออกไปอีก

ห้องสมุดนั้นเงียบสงบมาก เพราะฉะนั้นคำพูดที่ลี่ถิงเซิ่งพูดกับสวี่รั่วยีเมื่อกี้ สวี่รั่วฉิงได้ยินเกือบจะทั้งหมดแล้ว

คิดไม่ถึงว่าความสัมพันธ์ของน้องสาวคนนั้นของเธอกับลี่ถิงเซิ่งจะแย่ขนาดนี้.…..

สวี่รั่วฉิงกัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ ทีหนึ่ง แล้วเริ่มครุ่นคิดขึ้นมา

หรือว่าที่ลี่ถิงเซิ่งกับสวี่รั่วยีหมั้นกันนั้นจะมีเหตุผลอย่างอื่นด้วย?

ลี่ถิงเซิ่งเอานมเททิ้งไปในกระถางต้นไม้ต้นหนึ่งในห้องหนังสือ แล้วเอาแก้วเปล่ามาวางไว้บนโต๊ะหนังสือ แล้วนั่งกลับไปที่หลังโต๊ะหนังสือ

แล้วเขาก็ใส่หูฟังกลับคืนมา ในน้ำเสียงฟังไม่ออกว่าถึงอารมณ์ใด ๆ “เริ่มประชุมต่อกันเถอะ”

การประชุมในครึ่งหลัง หลัก ๆ คือรวมไปถึงเนื้อหาของการตลาด ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสวี่รั่วฉิงมากนัก

เธอใส่หูฟังและดื่มด่ำกับเสียงภาษาอังกฤษที่ไพเราะเพราะพริ้งของลี่ถิงเซิ่งไป แล้วก็จดแรงบันดาลใจของตัวเองไว้ในกระดาษจดบันทึกไปด้วย

ถ้าหากจะพูดว่าน้ำหอมที่เธอปรุงจะสามารถทำให้ลูกค้าสัมผัสถึงความสุขได้

งั้นเสียงของลี่ถิงเซิ่งก็สามารถทำให้เธอมีความสุขได้เหมือนกัน

แล้วในช่วงที่ไม่รู้ตัว แรงบันดาลใจของสวี่รั่วฉิงก็เพิ่มขึ้นมาเยอะมาก แล้วก็เขียนลู่ทางของน้ำหอมร่วมชื่อออกมาได้เต็มหน้ากระดาษเลย

ตอนที่น้ำเสียงที่ไม่เกรงใจของลี่ถิงเซิ่งลอยออกมาจากหูฟังนั้น ความคิดของสวี่รั่วฉิงยังคงล่องลอยอยู่

นี่ตกลงเธอเป็นอะไรไป?

ที่ผ่านมาถึงแม้จะเป็นตอนที่แรงบันดาลใจมากแค่ไหนนั้น ก็ไม่เคยจะมากเท่าอย่างแบบวันนี้……

“การประชุมจบไปแล้ว คุณยังเหม่อลอยอะไรอยู่อีก” น้ำเสียงที่บางเบาเรียบเย็นของลี่ถิงเซิ่งเอ่ยเตือนเธอขึ้นมา

สวี่รั่วฉิงเออออไปคำหนึ่ง แล้วก็เอาความคิดของเมื่อกี้โยนออกไปนอกหัวสมอง

“อ๋อ ไม่ได้เหม่ออะไร”

ลี่ถิงเซิ่งหัวเราะพรืดขึ้นมา “เมื่อกี้ตอนประชุมพูดอะไรกันไปบ้าง?”

สวี่รั่วฉิงอ้ำอึ้ง

แล้วลี่ถิงเวิ่งก็หัวเราะอย่างลึกซึ้งขึ้นมา และไม่ได้ให้ความลำบากใจกับสวี่รั่วยีอีก “โครงการน้ำหอมร่วมชื่อนี้คุณรับผิดชอบแค่สามกลิ่นหลักก็พอ อีกสองกลิ่นที่เหลือจะมีหัวหน้าฝ่ายปรุงน้ำหอมของหย่าเฉิงกรุ๊ปมาเป็นผู้รับผิดชอบ”

สวี่รั่วฉิงกะพริบตาเล็กน้อย “ประธานลี่ งั้นก่อนหน้านี้คุณมายังบอกว่าฉันเข้าร่วมด้วยไม่ได้!”

“ล้อคุณเล่นเท่านั้น” น้ำเสียงของลี่ถิ่งเซิ่งราบเรียบ และแฝงไว้ด้วยความขำเสี้ยวหนึ่ง “เข้านอนเร็ว ๆ เถอะ พรุ่งนี้อย่ามาสายล่ะ”

ในใจของสวี่รั่วฉิงมีความอบอุ่นเส้นหนึ่งพาดผ่าน

ดูแล้วลี่ถิงเซิ่งถึงแม้จะฝีปากร้าย แต่ว่าปฏิบัติกับลูกน้อยก็ค่อนข้างห่วงใยอยู่

แต่ใครจะรู้คำพูดต่อมาของชายหนุ่มก็ทำให้ความรู้สึกดีเมื่อกี้ของสวี่รั่วฉิงต้องโยนทิ้งไปจากหัวสมองเลย

“อย่าลืมการแลกเปลี่ยนของคืนนี้ละ น้ำหอมขวดนั้นปรุงได้ยิ่งเร็วยิ่งดี แล้วสำหรับความชอบของคนชรานั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนมาทำงานผมจะเอาให้คุณ”

สวี่รั่วฉิง “ประธานลี่ คุณนี่เป็นผีทวงหนี้เหรอ?”

“คนที่รับเงินสิบล้านมาแล้ว ไม่มีสิทธิ์มาว่าผมนะ”

สวี่รั่วฉิงถอดหูฟังออก แล้วก็ออกจากประชุมวิดีโอคอลไปเงียบ ๆ

ล้างเครื่องสำอาง อาบน้ำเสร็จ และทำการบำรุงผิวตามปกติทุกวันแล้ว ก็กลับเข้ามาในห้องนอนแล้วก็ทิ้งตัวลงไปบนเตียง