แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 1

หลินซวงเปิดฝักบัวอาบน้ำได้ไม่ทันไร จู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนยื่นเข้ามาจากทางด้านหลัง

เธอถูกปิดปากและกดร่างเอาไว้

จากนั้นก็ตามด้วยการรุกรานที่รุกล้ำเข้ามาอย่างหนักหน่วงรุนแรง…

อ๊ะ! หลินซวงอยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับกลายเป็นเสียงร้องครวญครางแทน

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังรุนแรงและดุดันมากเกินไป เขาไม่ให้โอกาสเธอได้พักหายใจเลยแม้แต่น้อย

ในชั่วเวลาเพียงพริบตาเดียว ภายใต้การรุกรานของเขาก็ทำให้ขาทั้งคู่ของหลินซวงอ่อนยวบลง และสมองของเธอก็มึนเบลอไปหมดทันที

ฝักบัวอาบน้ำยังคงปล่อยสายน้ำออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผิวของเธอนุ่มลื่นราวกับแพรไหมอยู่ในความเปียกปอนนั้น

“กล้าวางแผนเล่นงานฉันเหรอ รนหาที่จริงๆ!”

“ต่อต้านทำไม! เธออยากให้ฉันทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? งั้นฉันจะสงเคราะห์ให้!”

แรงกระแทกกระทั้นที่รุนแรงของชายหนุ่มมาพร้อมกับถ้อยคำผรุสวาทอันแสนอำมหิต และมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังพลิกร่างของหลินซวงให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองและรับการจู่โจมของเขาแทน

ผ้าขนหนูผืนหนึ่งถูกโยนเข้ามาและปิดใบหน้าของหลินซวงเอาไว้จนมิด

หลินซวงปล่อยให้ชายหนุ่มโถมกายเข้าหาเธอได้ตามอำเภอใจ ทว่าในท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่เห็นเลยว่าเขาคนนั้นคือใคร?

ในที่สุดเขาก็ยุติการกระทำทุกอย่างลงพร้อมกับโยนบัตรธนาคารใบหนึ่งลงบนพื้น ‘ฟึ่บ’

“ถึงเธอจะวางยาฉัน แต่ฉันจะไม่เอาเปรียบเธอหรอก สิบล้าน สำหรับครั้งแรกของเธอ!”

‘ปึง!’ ประตูถูกปิดลงพร้อมกับชายหนุ่มคนนั้นที่เดินออกไป

หลินซวงแน่นิ่งไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ่างอาบน้ำ

เขาเป็นใครกันแน่ เขาถูกคนอื่นวางยามา แต่กลับมาเอาคืนกับเธองั้นเหรอ?

ฝ่ายเคาน์เตอร์บริการเองก็หาชายคนนี้ให้ไม่ได้ เนื่องจากโรงแรมได้ลบบันทึกภาพจากวงจรปิดไปหมดแล้ว

มีเพียงบัตรธนาคารเท่านั้นที่แสดงให้ทราบว่าผู้ที่ถือบัตรใบนี้ชื่อว่าจ้านอวี่หาน!

เมื่อหลินซวงสืบสาวราวเรื่องไปถึงจ้านซื่อกรุ๊ป พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บริการก็บอกเธอว่า ‘คุณจ้านไปต่างประเทศนานแล้วนะคะ ไม่มีใครติดต่อเขาได้เลยสักคน’

หลินซวงกุมบัตรธนาคารที่มีเงินสิบล้านอยู่ในนั้นอย่างเหม่อลอย

เธอไม่สามารถยืนยันให้แน่ใจได้เลยว่าผู้ที่ถือบัตรคนนั้นจะใช่คนเดียวกับคนที่ล่วงล้ำต่อเธอหรือไม่

หาข้อมูลของเขาในอินเทอร์เน็ตก็ไม่เจอเลยแม้แต่นิดเดียว

ชายหนุ่มคนนั้นช่วงชิงครั้งแรกของเธอไปทั้งอย่างนั้น จากนั้นก็หายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

ทุกสิ่งเหมือนดั่งความฝันที่มันลวงตาและไม่มีจริง

แต่ความจริงก็เข้ามาตบหน้าหลินซวงอย่างรวดเร็วเมื่อเธอพบว่าตัวเอง…กำ! ลัง! ท้อง!

ครอบครัวนักธุรกิจผู้มีความมั่งคั่งอยู่ในระดับกลางอย่างตระกูลหลินเดือดพล่านขึ้นมาทันที

หลินซวงถูกพ่อของเธอด่าทอใส่หน้าปาวๆ ทั้งยังถูกแม่เลี้ยงสาดไล่ด้วยน้ำสกปรก

จากคุณหนูผู้สูงศักดิ์มั่งมี ต้องตกไปเป็นผู้หญิงสำส่อนที่ถูกผู้คนตราหน้าเหยียดหยามและกลายเป็นที่โจษจันไปทั่ว

~

กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปห้าปีแล้ว

“ฉบับพิเศษ!”

หลินซวงได้รับข่าวคราว “ประธานคณะกรรมการบริหารจ้านซื่อกรุ๊ปป่วยหนักรอมร่ออยู่ที่โรงพยาบาล วันนี้จ้านอวี่หานจึงกลับมาจากต่างประเทศเพื่อไปเยี่ยมเยือน”

ใต้ข่าวยังแนบรูปภาพที่แอบถ่ายไว้ด้วยรูปหนึ่ง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทและเนกไทสีขาว รูปร่างสูงใหญ่ ทั้งยังหล่อเหลาดูดีอีกด้วย

เครื่องหน้าบนใบหน้าของเขาดูลึกซึ้ง สายตาที่ดูมืดมนลึกล้ำในภาพเบลอๆ นั้นฉายแววเฉียบขาดเย็นชา

หลินซวงลอบสูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาเอาการขนาดนี้ จะใช่คนเดียวกับคนที่บุกมามีอะไรกับเธอเพราะเข้าใจผิดเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นไหมนะ?

เมื่อมองเค้าโครงหน้าตาของลูกชาย ก็พบว่ามันมีส่วนคล้ายคลึงอยู่เล็กน้อย

เธอรีบแกะผ้ากันเปื้อนคาดเอวและโยนไปบนเคาน์เตอร์กาแฟทันที จากนั้นก็อุ้มตัวลูกชายวัยสี่ขวบของเธอขึ้น

“ในเมื่อหนูไม่ไปโรงเรียน งั้นก็ออกไปกับหม่ามี้หน่อยนะ”

“ไปทำอะไรเหรอครับหม่ามี้?” หลินซิงกะพริบตาที่ดูราวกับหินออบซิเดียนปริบๆ และวางรูบิคในมือลง

“หาพ่อ!”

ตอนนั้นเธอถูกไล่ออกมาจากตระกูล แต่เธอกลับมาตั้งตัวและยืนหยัดอย่างยิ่งใหญ่ได้อีกครั้งด้วยความสามารถของเธอเอง

ด้วยฐานะที่แท้จริงของเธอในตอนนี้ ต่อให้ไม่มีชายหนุ่มอยู่เคียงข้าง ลูกๆ ของเธอก็สามารถมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีได้

“ฮ่าๆๆๆ ตลกจริงๆ!”

“หม่ามี้ บรรยากาศที่นี่มันเหม็นจัง!” หลินซิงยกมือจ้ำม่ำของตัวเองมาอุดจมูกไว้ “สามหาวกันจริงๆ!”

“ไอ้เด็กเวร นี่แกด่าใครฮะ!” เหล่าหญิงสูงศักดิ์ทั้งหลายรู้สึกโมโหมาก “สมเป็นเด็กไม่มีพ่อที่ไม่มีใครสั่งใครสอนจริงๆ!”

“เธอด่าใครฮะ! ด่าใครว่าไม่มีคนสั่งสอน!” หลินซวงรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอพับแขนเสื้อขึ้นและตั้งท่าให้ท้ายลูกตัวเองด้วยท่าทางแข็งกร้าวทันที

“เงียบ!” เยี่ยชิงชิงกลัวว่าเสียงจะดังเข้าไปรบกวนคนตระกูลจ้านที่อยู่ในห้องผู้ป่วย และทำให้ว่าที่หลานสะใภ้อย่างตัวเองดูไม่มีความถี่ถ้วนรอบด้าน

เธอจ้องมองหลินซวง หลังคลอดลูกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ดูสวยหยาดเยิ้มมากกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก

ผิวพรรณที่ขาวราวกับหิมะ นัยน์ตาที่สว่างสุกใส รอบตัวเปี่ยมล้นไปด้วยออร่าและเสน่ห์ชวนหลงใหล

เธอต้องรีบไล่หลินซวงกลับไปให้เร็วที่สุด!

เครื่องบินที่จ้านอวี่หานนั่งมากำลังจะลงจอดแล้ว เธอจะให้จ้านอวี่หาน…เจอกับหลินซวงไม่ได้!

“หลินซวง” เยี่ยชิงชิงพยายามใจเย็น “ฉันรู้ว่าเธอมาเยี่ยมคุณปู่จ้าน แต่เธอมันไม่มีสิทธิ์จริงๆ เธอดูผลไม้ในมือที่เธอเอามาสิ ขายขี้หน้าไหมเนี่ย? ไหนๆ คุณนายจ้านก็ยังไม่ออกมา เธอรีบกลับไปซะเถอะ ฉันกลัวจะอายแทนจริงๆ!”

“นั่นสิ คนที่มาเยี่ยมคุณท่านจ้านที่นี่ มีของขวัญชิ้นไหนบ้างที่ไม่ได้มีค่ามีราคาหลายหมื่นหลายแสน แถมก็ยังไม่แน่เลยว่าจะได้เจอไหม กะอีแค่ผลไม้เน่าๆ ของเธอแค่ถุงเดียว ยังจะกล้ามาเยี่ยมคุณท่านจ้านอีก!”

“ไม่รู้จักละอายใจบ้างเลยจริงๆ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

“ฟึ่บ!” หลินซวงทิ้งผลไม้ลงในถังขยะที่อยู่ข้างๆ ทันที “พวกเธอคิดว่าคุณท่านจ้านชอบของขวัญแบบไหนเหรอ?”

“ก็เยอะแยะไปหมดแหละ แต่เธอจะมีปัญญาซื้อเหรอ?”

“นั่นสิ อวดดีจริงๆ ปากเก่งใช่ย่อยเลยนะ!”

“ฉันไม่มีปัญญาซื้อของขวัญราคาเป็นหมื่นเป็นแสนจริงๆ นั่นแหละ” หลินซวงยิ้มบางๆ “งั้นถ้าฉันมอบเหลนให้คุณท่านจ้านสักคน เขาก็น่าจะชอบไหม? คนแก่ชอบให้มีลูกหลานเยอะๆ เพื่อสืบสกุลไม่ใช่เหรอ?”

เหลนเหรอ?

บรรยากาศหน้าห้องผู้ป่วยเงียบลงทันที จากนั้นสายตาของทุกคนก็มาหยุดลงที่หลินซิงโดยพร้อมเพรียงกัน

เด็กชายตัวน้อยที่ตัวขาวจั๊วะแถมยังหน้าตาน่ารักชวนหลงคนนี้เป็น…

โอ๊ะ! พอดูรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาแล้ว ก็แอบมีเค้าคนตระกูลจ้านอยู่เหมือนกันแฮะ!

หรือว่าเขา…?

จะเป็นลูกของคุณชายตระกูลจ้านคนใดสักคนหนึ่งจริงๆ?