แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 2

คุณท่านจ้านมีหลานทั้งหมดสามคน เด็กที่อยู่ตรงหน้านี่ จะเป็นลูกของใครกันนะ?

ไม่ว่าจะเป็นลูกใคร ก็คงไม่ใช่ของคุณชายสามซึ่งก็คือจ้านอวี่หานหรอก เขาอยู่ที่ต่างประเทศตั้งหลายปีแล้ว

งั้นก็น่าจะเป็นลูกของคุณชายสองหรือว่าจ้านอวี่ปิง ทั้งเมืองตี้จิงมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณชายรองเป็นคนเจ้าชู้ประตูดิน?

โอ้โฮ!

เหล่าสตรีสูงศักดิ์และเหล่าลูกสาวของพวกเธอพากันเผยสีหน้าอิจฉาริษยาออกมาทันที

วันนี้พวกเธอนำของขวัญมีค่ามาเยี่ยมคุณท่านจ้านก็เพื่ออะไรน่ะเหรอ?

มันก็ชัดอยู่แล้วว่าเพื่อคุณชายตระกูลจ้านทั้งหลายแหล่ทั้งนั้น

ใครไม่หวังอยากให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับตระกูลที่มีความร่ำรวยทั้งเงินทองและอำนาจเป็นอันดับหนึ่งของเมืองตี้จิงบ้าง?

แต่หลินซวงในเสื้อผ้าซอมซ่อดูไม่ได้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่กลับพาลูกมาคว้าโอกาสทำคะแนน

ทุกคนจึงคิดอยากจะบีบคอเธอให้ตายๆ ไปซะ

“หลินซวง!” ทันใดนั้นใบหน้าของเยี่ยชิงชิงก็บึ้งตึงทันที จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ไสหัวไปเลยนะ อย่าฝันว่าจะพาไอ้เด็กกำพร้านี่มาตีซี้กับคนรวยๆ! คิดว่าตระกูลจ้านจะไม่รู้เหรอว่าเธอมันเป็นคนแบบไหน? คุณชายจ้านจะปล่อยให้ผู้หญิงชั้นต่ำแบบเธอเนี่ยนะมีลูก!”

“นั่นน่ะสิ” เหล่าสตรีสูงศักดิ์พากันพยักหน้า “ยัยนี่ต้องอัตคัดจนเพ้อไปแล้วแน่ๆ ไม่รู้ว่าเด็กไม่มีพ่อนี่เป็นลูกใคร ยังจะมาใส่ร้ายคุณชายจ้านอีก!”

“ยัยผู้หญิงแผนสูง ยังไม่เอามันออกไปอีก!”

“บอดี้การ์ด!” เยี่ยชิงชิงเอ่ยเรียกบอดี้การ์ดชุดดำหลายคน “เอาตัวสองแม่ลูกนี่ออกไป อย่าให้เข้ามารบกวนคุณปู่จ้านอีก!”

“ครับ!” บอดี้การ์ดกรูกันเข้ามา

“นี่เป็นลูกชายของจ้านอวี่หาน!” หลินซวงเข้าไปขวางไว้ข้างหน้าหลินซิง “ถ้าเขาบุบสลายแม้แต่ปลายเล็บ พวกนายต้องรับผิดชอบ!”

“ฮ่าๆๆ!” เหล่าสตรีสูงศักดิ์หัวเราะลั่นทันที แม้แต่บอดี้การ์ดเองก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

“หลินซวง!” เยี่ยชิงชิงเยาะหยัน “เธอนี่ใส่ร้ายคนเก่งจริงๆ เลย ขนาดโกหกยังออกทะเลไปไกลเลย! คู่หมั้นฉันอยู่ต่างประเทศตลอด เขาจะมีลูกข้ามประเทศกับเธอได้เหรอ?”

“นี่เป็นของที่จ้านอวี่หานให้ฉันไว้ตั้งแต่ตอนแรก!”

หลินซวงหยิบบัตรธนาคารใบนั้นออกมา “ผู้ถือบัตรคือจ้านอวี่หาน คงไม่ผิดหรอกมั้ง?”

“เธอไปเก็บมาจากไหน? บัตรใช้ไม่ได้แล้วเธอก็ยังคิดเป็นตุเป็นตะอีกเหรอ?” เยี่ยชิงชิงแย่งบัตรธนาคารใบนั้นมาและหักมันออกเป็นสองท่อน จากนั้นก็โยนทิ้งลงถึงขยะไป

หลินซวงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นั่นมันเป็นของสิ่งเดียวที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งไว้เลยนะ!

เธอยกมือขึ้นตบหน้าเยี่ยชิงชิงไปครั้งหนึ่งทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

“พาตัวยัยบ้านี่กับไอ้เด็กกำพร้านี่ออกไปเดี๋ยวนี้!” เยี่ยชิงชิงกุมใบหน้าของตัวเองไว้พร้อมกับก็กัดฟันกรอดและตวาดลั่น

เหล่าบอดี้การ์ดกรูกันเข้าไปทันที

‘พลั่ก’ หลินซวงเตะต่อยออกไป

เยี่ยชิงชิงและเหล่าสตรีสูงศักดิ์มองเธอด้วยความงงงันทันที

บอดี้การ์ดล้มลงเต็มระเบียงทางเดินและพากันร้องเสียงโอดโอย “โอ๊ย”

เยี่ยชิงชิงจ้องมองหลินซวงอย่างไม่ละสายตา ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงสู้ได้ล่ะ?

หลินซวงกำลังคิดว่าจะสู้รบตบมือต่อไปดีไหม ทว่าประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดขึ้นเสียก่อน ตามด้วยเสียงใสๆ อันน่าเกรงขามของใครบางคนดังขึ้น

“ใครมาเอะอะโวยวายอยู่ข้างนอก?”

บรรยากาศรอบตัวนิ่งขึ้นโดยพลัน เยี่ยชิงชิงเงียบเสียงลง บอดี้การ์ดเองก็รีบผุดตัวลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล

ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าคือถังหยงซึ่งเป็นภรรยาของคุณผู้ชายรองตระกูลจ้าน และเป็นแม่ของคุณชายสามตระกูลจ้าน

คุณท่านจ้านมีลูกชายสองคนและหลานชายอีกสามคน

คุณชายสามจ้านอวี่หานคือลูกของคุณผู้ชายรอง

“คุณป้าคะ” เยี่ยชิงชิงชี้ไปที่หลินซวง “เพราะผู้หญิงบ้าคนนั้นค่ะที่มาส่งเสียงดังโวยวาย หนูกำลังเกลี้ยกล่อมเธออยู่ค่ะ!”

ดวงตาเรียวงอนคู่นั้นของถังหยงมองไปที่หลินซวง เหมือนว่าจะรู้จักเธอ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

เยี่ยชิงชิงรู้สึกดีใจมาก ชื่อเสียงเรียงนามของหลินซวงที่เละเทะไม่มีชิ้นดี ดูเหมือนจะรู้กันไปทั่วทั้งเมืองตี้จิงเลยจริงๆ

“เธอมาเอะอะโวยวายอะไรที่นี่?” ถังหยงเอ่ย “ตระกูลจ้านไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ”

เยี่ยชิงชิงรีบตอบไปทันที “ก็แค่ผู้หญิงปากร้ายงี่เง่าไม่มีเหตุผลน่ะค่ะ ไล่เธอไปก็จบแล้ว!”

“ไม่สิ” หลินซิงเงยหน้าขึ้นมองถังหยง จากนั้นก็เอ่ยด้วยความสุภาพแต่ยังคงเค้าของความดุดันอยู่ “พี่สาวครับ ผมมาหาแด๊ดดี้ ไม่ได้โวยวายไม่มีเหตุผลนะ!”

พี่สาวเหรอ?

ดวงตาถังหยงเปล่งประกาย เธอก้มหน้าลงมองไปยังเจ้าตัวน้อยที่อยู่ด้านหน้าทันที

เด็กน้อยคนนี้คล้ายกับหลานชายคนโตของเธอเลย

“หนูเรียกใครน่ะ?” ถังหยงเอ่ยถามด้วยท่าทางอ่อนโยน

“ก็ต้องเป็นคุณน่ะสิครับ”

หลินซิงปราดมองเยี่ยชิงชิงแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับถังหยง “พี่สาวครับ พี่อย่าไปเชื่อที่ป้าคนนี้พูดนะฮะ หม่ามี้ผมไม่ใช่ผู้หญิงปากร้าย ป้าเขาต่างหากที่เป็น!”

เมื่อถูกเรียกว่าพี่สาวด้วยน้ำเสียงหวานๆ นั้น จิตใจถังหยงก็เบิกบานและมีความสุขมาก

ทว่าเยี่ยชิงชิงกลับทนไม่ไหวอีกต่อไป “ไอ้เด็กบ้า แกเรียกใครว่าป้าฮะ?”

“พี่สาว พี่เห็นหรือยังครับ?” หลินซิงชี้ไปที่เยี่ยชิงชิง “แบบนี้ใช่ผู้หญิงปากร้ายหรือเปล่าครับ?”