แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 8

“ผมไม่ไป ผมไม่อยากเห็นเธอ” จ้านอี้ก้าวเท้าเผ่นไปเลย

ที่นี่ เยี่ยชิงชิงเอาลูกมาบังหน้าทำทีว่ามาเยี่ยมลูก ที่แท้มีจุดประสงค์อื่น

“คุณป้าคะ เด็กสามคนนั่นยังอยู่ในคฤหาสน์ไหมคะ”

“อืม” ถังหยงดื่มชาท่าทางสูงส่ง “กำลังเล่นกับอี้เอ๋อที่สวนโน่น”

“งั้นคุณป้ารู้หรือยังว่าพวกเขาเป็นลูกใคร” เยี่ยชิงชิงมีทีท่าลับลมคมใน

“หลินซวงบอกว่าเป็นของอวี่หาน” ถังหยงเม้มปาก “ฉันหวังไว้จริงๆว่าจะใช่ ก็รออวี่หานไปตรวจดีเอ็นเออยู่

“ทำอย่างนี้ไม่ได้” เยี่ยชิงรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เธอมาได้จังหวะพอดี

“เธอตื่นเต้นอะไรเล่า” ถังหยงประหลาดใจ ขมวดคิ้วมองดูชิงชิง

“หนูหมายถึง…” เยี่ยชิงชิงรีบชิงอธิบาย “หลินซวงนึกออกแล้วว่า ลูกเป็นของจ้านอวี่ปิงคุณชายสอง”

“ของจ้านอวี่ปิง” ถังหยงทำตาโต พูดอย่างร้อนใจว่า “ได้ยังไง บ้านพี่ใหญ่จะมีหลานที่น่ารักอย่างนี้ได้ยังไง ฉันไม่ยอม”

“เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ยอมหรือไม่ยอมนะคะ คุณป้า” เยี่ยชิงชิงทำท่าร้อนรนแทนถังหยง “เห็นชัดแล้วว่าหลานของฝั่งคุณป้าใหญ่ คุณป้าจะช่วยเขาเลี้ยงฟรีๆเหรอ คนอื่นเขาไม่รู้ จะหาว่าคุณป้าอิจฉาคุณป้าใหญ่นะคะ ยังไงถ้าหนูแต่งงานกับอวี่หาน หนูจะมีหลานให้ติดๆกันสามคนสี่คนไม่มีปัญหา”

“…” ถังหยงไม่พูดอะไร แต่ในใจไม่ยอม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจ้านอวี่หาน ให้เขาพาลูกพี่ลูกน้อง จ้านอวี่ปิงมาที่บ้าน

เยี่ยชิงชิงหยีตา ยิ้มเรียบๆ ขอเพียงให้ถังหยงยอมให้จ้านอวี่ปิงไปตรวจเลือดเพื่อดูความสัมพันธ์ เรื่องนี้ถือว่าสำเร็จ

เมื่อเห็นบ้านพี่ใหญ่มีหลานที่น่ารักเพิ่มขึ้นมาทีเดียวสามคน ถังหยงต้องเร่งให้อวี่หานมาแต่งงานกับตัวเอง แล้วมีลูกด้วยกัน

ไม่นานจ้านอวี่หานก็กลับมา พร้อมกับพี่ชายจ้านอวี่ปิง

ผู้ชายคนนี้อายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้า สมาร์ตมาดแมน หล่อเหลามีเสน่ห์ ฉายแววลูกผู้ดีมีสกุล

ซักพักหนึ่ง พ่อบ้านได้หลอกล่อให้เด็กๆสี่คนกลับเข้าบ้าน ทุกคนมองด้วยใบหน้าฉงน

เด็กๆ สี่คนนี้หน้าตาน่ารักน่าชังจริงๆ

จ้านอวี่ปิงพูดอย่างประหลาดใจปนตื่นเต้นว่า “จ้านอี้น้อยเพิ่มมาจากไหนตั้งสามคนเนี่ย เจ้าสามแกไปทำให้เขาเกิดมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ความจริงน่าจะแสดงความยินดีกับคุณชายสองนะ” เยี่ยชิงชิงพูดยิ้มๆ “เด็กสามคนนี้เป็นของคุณนะ คุณชายสองไม่รู้เลยเหรอ”

จ้านอวี่ปิงเกือบจะตกลงจากเก้าอี้โซฟา มองเยี่ยชิงชิงตาโต “คุณว่าอะไรนะ”

“คุณชายสอง” เยี่ยชิงชิงพูดต่ออย่างยิ้มๆ “เมื่อห้าปีก่อน ต้นฝน ท่ามกลางสายฝน ฉันเห็นคุณอยู่ที่โรงแรมตี้จิง คุณเข้าไปห้องพักห้องหนึ่ง ผู้ที่พักห้องนั้นก็คือแม่ของเด็กสามคนนี้ หลินซวง”

ความสุขและความช็อคมาอย่างกระทันหัน จ้านอวี่ปิงคราวนี้ตกจากเก้าอี้จริงๆ

เขาชี้ไปที่เด็กผิวขาวน่ารักสามคนนี้ แต่ปากถูกใบ้กินไปแล้ว “เด็กๆเหล่านี้คือ คือของฉัน”

ทันใด จ้านอวี่หานและถังหยงหน้าสลดลง ในใจของสองแม่ลูกเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ยอมรับไม่ได้จริงๆ ทายาทผู้สืบสกุลที่น่ารักสามคนนี้

“เออ คือ…” จ้านอวี่หานพูดกับลูกผู้พี่ว่า “พี่สอง พูดไปก็ไม่มีหลักฐาน หากไปตรวจดีเอ็นเอก็ไม่สายนะ”

“ใช่ ใช่” เยี่ยชิงชิงรีบสนับสนุน “ตระกูลจ้านมีโรงพยาบาลเอง จะยากอะไร”

“ฉันเหนื่อยแล้ว” ถังหยงลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า “หากตรวจพบว่าเด็กสามคนนี้เป็นของอวี่ปิง ก็ไม่ต้องมาบอกฉัน”

“ค่ะ คุณป้า” เยี่ยชิงชิงข้ามหน้าคนในตระกูลตอบว่า “คุณป้าเชิญพักผ่อนก่อนค่ะ”

“แต่ว่าอวี่หาน” ถังหยงหันไปมองลูกชาย “งานแต่งของลูกกับชิงชิงน่าจะได้เวลาจัดแล้วนะ อี้เอ๋อโตแล้ว แม่รอที่ช่วยเลี้ยงหลานต่อนะ อีกอย่างไม่ใช่คนเดียวนะ แม่ต้องการอย่างน้อยสามคน

จ้านอวี่หานดื่มชาไป ไม่พูดอะไร

เยี่ยชิงชิงตอบรับอย่างดีใจ

จ้านอวี่ปิงไม่รอช้ารีบอุ้มลูกสามคนมาอยู่ในอ้อมกอด และรบเร้าลูกๆให้เรียกตัวเองว่า”แด๊ดดี้”

“แด๊ดดี้ไม่ใช่จ้านอวี่หานเหรอ” หลินหยางขมวดคิ้ว

“ใช่ ทำไมถึงเปลี่ยนคนละ” หลินเยว่ทำหน้าบึ้ง

“นี่มันอะไรกัน” หลินซิงแสดงสีหน้าไม่ชอบใจ