แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 30

ฟิว....

"นะครับให้พี่มารับนะครับน้องบัว^^" พี่?? น้องบัว?? แม่งได้ยินแล้วอยากจะอ๊วกคำพูดแม่งโคตรจะเลี่ยน

"อยากจะอ๊วก!! "

"เป็นอะไรตาฟิว" แม่หันมาถามผม

"เปล่าครับจู่ๆ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คออยากจะอ๊วกแต่ตอนนี้หายแล้ว"

"เมื่อคืนดื่มมาอีกล่ะสิเรา"

"ก็นิดหน่อยครับ" ที่จริงผมไม่ได้ดื่มมาหรอกเมื่อคืน

"พักนี้เราดื่มบ่อยนะเพลาๆ ลงบ้างเดี๋ยวจะไปเรียนไม่ไหวเอา"

"ครับแม่"

"ว่าไงครับน้องบัวให้พี่มารับนะ" ดูเหมือนไอ้ศิวายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะมารับมาส่งใบบัว ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนี่ทั้งที่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมเลยแถมมันยังเป็นพี่ชายลูกศรอีก

"แหมมมเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลยนะพี่ศิวาแต่ศรว่าน่ารักดีนะดูอบอุ่นดีว่ามั้ยจ๊ะบัว^^"

"อย่าเรียกบัวแบบนี้เลยค่ะบัวขอร้อง คือคุณศิวาก็ทราบว่าบัวเป็นใครมันไม่เหมาะหรอกนะคะที่จะมาเรียกบัวแบบนี้เรียกบัวเฉยๆ ดีกว่านะคะบัวขอร้อง"

"แต่พี่อยากเรียกแบบนี้นี่ครับ" ผมลอบมองหน้าใบบัวที่ตอนนี้คงจะดีใจจนเนื้อเต้นและคงจะปลื้มใจน่าดูที่มีผู้ชายมาพูดแบบนี้กับตัวเอง หึ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็ต้องแพ้กับคารมผู้ชายปากหวานแต่สำหรับผมผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้นผมไม่ชอบพูดจาเพราะๆ กับใครเพราะมันไม่ใช่นิสัยของผม ผมไม่มีวันมาพูดจาเลี่ยนๆ แบบนี้กับใครอย่างแน่นอน

"อาว่าก็น่ารักดีนะลูก^^" แม่ผมก็ดัน เออ ออไปด้วยอีกคนเห็นละยิ่งอารมณ์เสียอยากจะลุกไปจากตรงนี้ซะเดี๋ยวนี้

"เห็นมั้ยครับอาเฟื่องยังมองว่าน่ารักเลย นะครับน้องบัวน้องบัวให้พี่เรียกแบบนี้นะ นะครับ^^" หน้าตาก็ดูแมนๆ ดีนะแต่ทำไมพูดแต่คำเลี่ยนๆ วะ

"ก็ตามใจละกันค่ะแต่บัวจะขอเรียกคุณศิวาเหมือนเดิมนะคะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วบัวขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" ใบบัวขยับตัวลุกขึ้นโดยใช้ไม้ค้ำยันช่วยพยุงตัวเอง

"ให้พี่ช่วยพยุงไปมั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะบัวเดินเองได้ค่ะของคุณค่ะ" พอใบบัวเดินออกไปไอ้ศิวาก็มองตามตาละห้อยจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้มองขนาดนี้ทำไมไม่ตามไปเลยล่ะ

"งั้นผมขอตัวตามบัวไปนะครับคุณอา" เห็นไหมผมคิดไม่ทันขาดคำเลย