แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 31

ใบบัว...

หลังจากที่คุณศิวากับคุณลูกศรกลับไปแล้วฉันก็ถูกคุณเฟื่องเรียกไปคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

"บัวอาถามตรงๆ นะลูกบัวรู้สึกยังไงกับคุณศิวา"

"คุณศิวาเป็นคนดีค่ะ แต่ถ้าถามถึงความรู้สึกบัวไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณศิวาเลยค่ะคุณเฟื่อง"

"แต่คุณศิวาเค้าเป็นคนดีนะลูก ก่อนกลับคุณศิวาก็เข้ามาพูดกับอาว่าเค้าชอบบัวด้วยใจจริงไม่ได้คิดจะมาหลอกแล้วเค้าก็ไม่แคร์ด้วยว่าบัวเป็นใครมาจากไหนเค้าอยากดูแลบัวอยากให้บัวให้โอกาสเค้า เค้าพอจะมองออกมาว่าบัวพยายามปิดกั้นตัวเอง"

"บัวคงคิดกับคุณศิวาเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่า..." 

"เพราะว่าบัวมีคนที่บัวรักแล้วใช่ไหมลูก"

"คุณเฟื่องคะ คือว่าบัว...."

"อาจะไม่ถามว่าใครคือคนที่บัวรักแต่อาอยากจะบอกบัวนะลูกว่าอารักบัวเหมือนลูกเหมือนหลาน บัวอย่าเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นแค่คนรับใช้แล้วก็ปิดกั้นตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองต่ำต้อยไม่เหมาะสมคู่ควรกับใคร อาบอกได้เลยว่าถ้าใครได้บัวไปเป็นภรรยาเป็นคู้ชีวิตผู้ชายคนนั้นจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกอาเชื่อแบบนั้นเพราะบัวเป็นคนดี ถ้าตอนนี้บัวรักใครบัวก็สามารถรักเค้าได้เต็มหัวใจอย่าเอาแต่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมเพราะอาเชื่อว่าถ้าผู้ชายคนนั้นเค้ารับรู้ได้ถึงความรักที่บัวมีให้สักวันเค้าก็จะรักบัวโดยไม่สนใจว่าบัวเป็นใคร" คุณเฟื่องพูดพร้อมกับลูบผมฉันท่านยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูแววตาของท่านที่มองฉันเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา

หลายวันต่อมา

"เอ็งไปสอบไหวแน่นะนังบัว" ป้าคำปันเดินเข้ามาถามฉันที่ห้องด้วยความเป็นห่วงเพราะวันนี้ฉันจะต้องไปสอบที่มหาลัย

"ไหวค่ะ"

"แล้วนี่คุณศิวาเค้าจะมารับเอ็งใช่ไหม"

"ค่ะ"

"อืม ดูแลตัวเองให้ดี"

"ป้าคะ เรื่องคุณศิวาป้ายังไม่ได้บอกคุณผกาใช่มั้ย" ที่ฉันถามเพราะทุกเรื่องของฉันป้าคำปันต้องโทรไปรายงานคุณผกาตลอดแม้ว่าพักหลังนี้คุณผกาจะไม่ค่อยโทรมาหาฉันจนฉันอดแปลกใจไม่ได้ จะมีก็วันนั้นที่คุณผกาโทรมาแล้วฟิวรับสายตอนแรกฉันคิดว่าคุณผกาจะโทรมาถามฉันเสียอีกว่าคุณฟิวรับสายของฉันได้ยังไงแต่สุดท้ายคุณผกาก็ไม่โทรมา

"ป้าไม่ได้บอกเพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเอ็ง"

"แต่วันนั้นคุณผกาโทรมาแล้วคุณฟิวรับสาย คุณผกาไม่โทรมาถามป้าเลยเหรอคะ"

"โทรสิ แต่ป้าก็บอกไปว่าเอ็งหกล้มคุณฟิวก็เลยพาไปส่งที่โรงพยาบาลคุณผกาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็กำชับให้เอ็งรีบจัดการตามที่ท่านสั่งป้าก็บอกว่าเอ็งกำลังจัดการอยู่แต่ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา"

"ขอบคุณนะคะป้าช่วยบัว"

"แต่เอ็งก็อย่าชะล่าใจเพราะคุณผกาคงยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆเพราะฉะนั้นป้าก็คงจะช่วยเอ็งไม่ได้ทุกเรื่อง"

"ค่ะ" ฉันรับคำด้วยความรู้สึกไม่สบายใจเพราะฉันรู้ว่ายังไงๆ คุณผกาก็ไม่มีทางหยุดง่ายๆ ไม่อย่างนั้นจะวางแผนมาเป็นปีๆ ทำไม

"สายละเอ็งออกไปรอคุณศิวาที่หน้าบ้านเถอะอย่าให้เค้าต้องมารอ"

"งั้นบัวไปก่อนนะคะถ้าสอบเสร็จแล้วจะรีบกลับมาช่วยงานนะคะ"

"ไม่ต้องรีบก็ได้ขาเอ็งก็ยังไม่หายดีอีกอย่างคุณเฟื่องก็บอกอยู่ว่าให้เอ็งพักไม่ต้องทำงานแต่เอ็งก็ยังจะดื้อ"

"ก็บัวเกรงใจทุกคนนี่คะที่ต้องทำงานแทนบัวบัวกลัวว่าทุกคนต้องมาเหนื่อย"

"มันจะเหนื่อยสักแค่ไหนกันเชียวแม่บ้านมีตั้งห้าหกคนจนวันๆ ไม่รู้จะทำอะไรกันอยู่ละมีแต่เอ็งคนเดียวนี่แล่ะทำโน่นทำนี่ได้ตลอดเวลาไม่พัก" ฉันยอมรับว่าฉันไม่เคยอยู่เฉยเลยตั้งแต่มาทำงานอยู่ที่นี่ฉันจะช่วยงานทุกอย่างถึงแม้ว่าจะไม่ใช่หน้าที่ของฉันก็ตามอย่างเช่นรดน้ำต้นไม้ ล้างรถ ฉันทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แม้ว่าจะมีแม่บ้านบางคนหมั่นไส้ฉันคิดว่าฉันทำงานเอาหน้าเจ้านายก็ตาม

"เดี๋ยวก่อนบัว"

"คะ"

"เรื่องคุณศิวา....ป้ามาคิดๆดูถ้าคุณศิวาเค้าจริงใจกับเอ็งรักเอ็งจริงๆ เอ็งก็ตกลงปลงใจกับคุณศิวาไปซะนะป้าเชื่อว่าคุณศิวาจะปกป้องและดูแลเอ็งได้คุณผกาคงไม่กล้าไปยุ่งวุ่นวายเพราะเท่าที่รู้มาคุณศิวาก็ไม่ใช่ธรรมดาเค้าคงจะคุ้มครองเอ็งได้ส่วนเรื่องคุณปกรณ์เอ็งไม่ต้องห่วงป้าเชื่อว่าคุณผกาไม่กล้าทำร้ายท่านหรอกเพราะถ้าทำก็คงทำไปนานแล้ว ยังไงคุณท่านก็เป็นพี่ชายแม้จะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆก็เถอะ"

"บัวทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะบัวคงไม่มีความสุขได้ถ้าตราบใดที่บัวช่วยคุณท่านไม่ได้บัวรู้ว่าท่านอยากเจอคุณฟิวบัวจะต้องหาทางช่วยคุณท่านโดยที่คุณฟิวไม่ต้องเสียเงินร้อยกว่าล้านให้คุณผกา"

"เอ็งอย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้"

"บัวรู้ว่ามันเป็นไปได้ยากแต่บัวก็จะพยายามค่ะ บัวอยากทำในสิ่งที่ถูกต้องก่อนที่บัวจะไปจากที่นี่ บัวอยากเห็นคุณฟิวมีความสุข"

"เอ็งรักคุณฟิวใช่ไหมบัว" ป้าคำปันถามคำถามที่ฉันรู้คำตอบดีแต่ฉันก็ไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธ

"ถึงเอ็งจะไม่ตอบแต่ป้าอาบน้ำร้อนมาก่อนแค่เห็นแววตาที่เอ็งมองคุณฟิวป้าก็รู้แล้วว่าเอ็งรู้สึกยังไงแต่ป้าขอเตือนด้วยความเป็นห่วงแล้วก็หวังดีนะว่าให้เอ็งตัดใจจากคุณฟิวซะเพราะถึงยังไงเค้าก็ไม่มาสนใจคนใช้อย่างเอ็งหรอกอีกอย่างตอนนี้คุณฟิวก็มีคนรักอยู่แล้วซ้ำยังเป็นน้องชายคุณศิวาอีก"

"บัวรู้ค่ะว่าควรจะทำยังไงขอบคุณป้านะคะที่เป็นห่วงบัว"

"ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเอ็งเองป้ารู้ว่าเอ็งคงคิดได้" ป้าคำปันพูดจบก็เดินเข้าไปในบ้าน ถึงป้าคำปันไม่พูดฉันก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องทำยังไง

ฉันก้มหยิบเอากระเป๋าบนโต๊ะขึ้นมาสะพายไว้ที่ไหล่ก่อนจะใช้ไม้ค้ำพยุงตัวเองมารอคุณศิวาที่หน้าบ้าน อันที่จริงฉันปฏิเสธเขาไปแล้วว่าไม่ต้องมารับฉันอยากจะไปเองเพราะฉันไม่รู้ว่าจะสอบเสร็จกี่โมงแต่คุณศิวาก็ไม่ฟังบอกจะมารับให้ได้ฉันก็ไม่รู้จะปฏิเสธความหวังดีของเขายังไงก็เลยยอมให้เขามารับ แต่ฉันคิดว่าหลังจากสอบเสร็จฉันจะพูดกับเขาไปตรงๆ ว่าให้เขาเลิกชอบฉันเพราะไม่ว่ายังไงฉันก็รักเขาไม่ได้ ไม่ใช่เพราะฐานะเราต่างกันแต่เป็นเพราะฉันมีคนที่ฉันรักอยู่ในหัวใจอยู่แล้วและฉันก็มั่นใจว่าฉันคงรักใครไม่ได้อีกต่อให้คุณฟิวจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยก็ตาม ฉันรู้ว่าทำแบบนี้มันดูจะใจร้ายเกินไปแต่ฉันก็ต้องทำเพราะฉันไม่อยากให้เขาเสียเวลากับฉันฉันไม่อยากทำเหมือนให้ความหวังคุณศิวาเขาควรจะไปเจอผู้หญิงที่รักเขาที่เหมาะสมกับเขามากกว่าฉัน

และในขณะที่ฉันกำลังนั่งรอคุณศิวาอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อนหน้าบ้านคุณฟิวก็ขับรถมาจอดอยู่ตรงหน้าของฉันเขาเปิดกระจกรถลงมาแล้วตะโกนเรียกฉัน

"ขึ้นรถ"

"คะ?? "