แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 44

ใบบัว....

ฉันกับคุณฟิวเราใช้เวลาอยู่ที่นี่ด้วยกันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆอยากจะบอกว่าฉันมีความสุขมากถึงมากที่สุดคุณฟิวดูแลฉันดีมากแล้วก็รังแกฉันบ่อยมากด้วยเช่นกัน ไม่มีคืนไหนที่เขาจะปล่อยให้ฉันนอนก่อนสองทุ่ม และวันนี้เราสองคนต้องเดินทางกลับ ไม่ใช่สิไม่ใช่แค่สองคนต้องรวมเจ้าโอโม่ด้วยอีกหนึ่งตัว คุณฟิวอุ้มมันเข้ากรงเล็กๆที่เราแวะซื้อเมื่อวันก่อนแล้วหิ้วกรงมันไว้ตรงเบาะหลังส่วนฉันก็เดินตามเขาออกมา

"ฝากป้าดูแลบ้านให้ผมด้วยนะครับไว้ผมจะมาบ่อยๆ"

"ได้ค่ะคุณฟิววางใจได้ป้าจะดูแลให้อย่างดีเลย แล้วป้าก็ฝากคุณฟิวกับหนูบัวช่วยดูแลเจ้าโอโม่มันด้วยนะคะ"

"บัวจะดูแลมันอย่างดีเลยค่ะป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

"ไปอยู่ที่โน่นก็อย่าดื้อเข้าใจมั้ยเจ้าโอโม่"

"เมี๊ยววววว" เหมือนมันจะรู้ภาษามันส่งเสียงร้องออกมาทั้งที่นอนอยู่ในกรง หลังจากนั้นเราก็เดินทางกลับเราใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก็ถึงบ้านฉันหิ้วกรงเจ้าโอโม่เข้าบ้านส่วนคุณฟิวก็หิ้วกระเป๋าทั้งของเขาแล้วก็ของฉันตามหลังมาพอเดินเข้ามาก็เจอกับคุณเฟื่องที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ที่ห้องรับแขกพร้อมกับคุณหนูข้าวปั้นข้าวแป้ง พอคุณหนูทั้งสองเห็นเจ้าโอโม่กทั้งคู่ก็เลิกสนใจการ์ตุนทันทีแล้ววิ่งมาดูเจ้าโอโม่อย่างสนใจ

"แมวใครค๊าบพี่บัว"

"แมวของคุณ..." ฉันกำลังจะบอกว่าของคุณฟิวแต่ก็ถูกขัด

"แมวของพี่บัวน่ะครับชื่อเจ้าโอโม่"

"แมวพี่บัวเหรอค๊าาาาน่ารักจังเลยน้องแป้งขออุ้มได้ไหมคะ"

"ได้สิครับ" คุณฟิวตอบคุณหนูข้างแป้งแล้วจัดการเปิดกรงอุ้มเจ้าโอโม่ออกมาให้เด็กๆอุ้ม 

"ตอนไปไปกันสองคนตอนกลับมีแมวกลัลมาด้วยเหรอหื้ม"

"ครับแม่ ผมถูกชะตากับเจ้านี่ผมก็เลยขอมาเลี้ยงซะเลย"

"พูดเหมือนตัวเองมีเวลาเลี้ยงอย่างนั้นแล่ะ"

"ผมไม่มีเวลาแต่ผมให้ใบบัวดูแลแทนได้นี่ครับ"

"ว่าแต่ไปเที่ยวทะเลสนุกมั้ยบัว"

"สนุกค่ะคุณเฟื่อง"

"ตาฟิวไม่ได้ใช้งานเราหนักใช่ไหม"

"ไม่..." ฉันพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนแทรก

"หนักครับผมใช้ยัยนี่ทั้งวันทั้งคืนใช้จนไม่ได้หลับได้นอน"  ฉันแอบมองค้อนเขาเพราะฉันรู้ว่าที่เขาพูดมันไม่ได้หมายถึงงานบ้าน

"อะไรกันทำไมถึงไปใช้บัวขนาดนั้นตาฟิว" 

"แม่ครับผมเมื่อยมากเลยขับรถเกือบสามชั่วโมงไม่พักงั้นผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะครับ ส่วนกระเป๋าของฉันเดี๋ยวเธอยกตามขึ้นมาเอาไปไว้บนห้องฉันด้วย" คุณฟิวหันมาสั่งฉันก่อนจะเดินผิวปากขึ้นไปชั้นบน 

"แล้วทำไมไม่ยกขึ้นไปเองล่ะตาฟิวเมื่อกี๊แม่เห็นเรายังยกเข้ามาเองได้เลย" คุณเฟื่องถามคุณฟิวที่กำลังเดินขึ้นบันไดแต่คุณฟิวก็ไม่ตอบ

ฉันหิ้วกระเป๋าของคุณฟิวขึ้นมาถึงหน้าห้องก่อนจะเคาะประตูห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันยืนรออยู่สักพักแต่คุณฟิวก็ยังไม่ยอมเปิดประตูออกมาสักที

"บัวเอากระเป๋าวางไว้ตรงหน้าห้องนะคะ" ฉันตะโกนบอกคนด้านใน สาเหตุที่ฉันไม่เอากระเป๋าของเขาเข้าไปไว้ในห้องเพราะฉันรู้ว่าถ้าฉันเข้าไปฉันอาจจะไม่ได้ออกมาง่าย คุณฟิวจะหาเรื่องรังแกฉันอีกแน่ๆฉันรู้ตั้งแต่เขาสั่งให้ฉันยกกระเป๋าเขาขึ้นมาแล้วล่ะดูจากสายตาที่เขามองมาฉันก็รู้เพราะระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เราอยู่ด้วยกันมันทำให้ฉันรู้ทันเขารู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนหรือต้องการอะไรถ้าที่นี่มันคือบ้านพักที่หัวหินฉันจะไม่กังวลใจเลยแต่ที่นี่มันคือบ้านฉันกลัวว่าคนอื่นจะสงสัยถ้าหากว่าฉันหายขึ้นมานานเกินไป

แต่พอฉันจะหันหลังกลับจู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับแขนแกร่งที่รั้งเอวแล้วลากฉันเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูแล้วกดล็อคห้องทันที

"คุณฟิว ปล่อยค่ะ" ฉันโดนคุณฟิวลวนลามทันทีที่ประตูปิดลง

"ขอรอบนึง" เขาพูดพร้อมกับซุกไซร้ปลายจมูกลงมาที่ซอกคอของฉัน