แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 45

ใบบัว...

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งแท็กซี่ไปยังบ้านเช่าหลังเดิมที่คุณผกาเช่าไว้เพื่อให้คุณปกรณ์พ่อของคุณฟิวอาศัยอยู่ ฉันมักจะมาที่ประจำถ้าวันไหนมีเรียน ฉันไม่สามารถมาที่นี่ได้ทุกวันเพราะคุณผกาสั่งไว้เนื่องจากเกรงว่าจะมีคนสงสัย ทุกครั้งที่ฉันมาฉันก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆของคุณฟิวให้ท่านฟังแม้จะไม่รู้ว่าท่านรับรู้หรือเข้าใจหรือเปล่าเพราะอาการของท่านคือไม่รับรู้อะไรแต่มาช่วงหลังๆท่านเหมือนจะอาการดีขึ้นมาเล็กน้อยท่านเริ่มพูดได้เป็นบางคำแต่ฉันก็ขอให้ท่านทำตัวเหมือนเดิมห้ามให้ใครรู้ว่าอาการดีขึ้นเพราะถ้าคุณผการู้ว่าอาการของคุณปกรณ์ดีขึ้นท่านจะไม่ปลอดภัย

ฉันเดินลงมาจากรถแท็กซี่กดกริ่งหน้าประตูสักพักประตูบ้านบานใหญ่ก็เปิดออกคนเฝ้าประตูที่คุ้นหน้าคุ้นตาฉันเป็นอย่างดีก็เปิดให้ฉันเข้าไป ฉันเข้ามาในบ้านก็เจอกับพยาบาลที่คุณผกาจ้างมาดูแลคุณปกรณ์ยี่ยิบสี่ชั่วโมงกำลังนั่งทานข้าวเล่นมือถืออยู่ที่โต๊ะเธอเงยหน้ามองฉันแวบนึงก่อนจะก้มหน้าเล่นมือถือต่อไม่ได้สนใจอะไรฉันมากซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว

"ขอบัวเข้าไปเยี่ยมท่านหน่อยนะคะ"

"อืม"

ฉันขออนุญาตพยาบาลเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องคุณปกรณ์ยังคงนอนในท่าเดิมที่ฉันเห็นมาตลอดหลายปี ยิ่งมองหน้าท่านฉันก็ยิ่งคิดถึงคุณฟิวถ้าเขารู้ว่าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่เขาคงจะดีใจมาก อีกไม่นานหรอกเขาจะได้เจอพ่อแล้วและฉันมั่นใจว่าคุณฟิวจะต้องพาท่านไปรักษาอย่างถูกวิธีจนหายฉันมั่นใจ แม้ว่าทุกวันนี้จะมีพยาบาลคอยดูแลอาการท่านแต่ก็ไม่ได้ทำให้ท่านดีขึ้นเลยท่านยังคงมีอาการทรงๆอยู่แบบนี้เพราะนี่คือความต้องการของคุณผกาที่ต้องการแค่ให้ท่านมีชีวิตอยู่ก็เท่านั้น

"คุณท่านคะบัวมาเยี่ยมค่ะ"

"บะ บัววว"

"ค่ะ บัวเองคุณท่านจำบัวได้ใช่ไหมคะ" พอฉันถามท่านก็พยักหน้าเบาๆ

"บัวขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน บัวไปทะเลกับคุณฟิวมาค่ะ"

"ฟะ ฟะ ฟิวววว"

"ค่ะ คุณฟิวลูกชายของคุณท่านไงคะ"

"ฟะ ฟิววว ฟิววว" เสียงของท่านที่เรียกหาคุณฟิวทำเอาฉันน้ำตาคลอ

"คุณท่านรอบัวนะคะบัวจะบอกคุณฟิวเรื่องของคุณท่าน คุณฟิวจะต้องช่วยคุณท่านออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน เชื่อบัวนะคะ"

ฉันอยู่เช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิสป้อนข้าวป้อนยาให้ท่านจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องฉันหันกลับไปมองที่ห้องอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง

วันนี้ฉันจะบอกความจริงทุกอย่างให้คุณฟิวรับรู้ ฉันไม่อยากปิดบังอะไรเขาอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากเห็นคุณปกรณ์ต้องทนทุกทรมานไปมากกว่านี้อีกแล้วท่านควรจะได้รับการรักษาที่ถูกต้องไม่ใช่ปล่อยอาการมันทรงๆทรุดๆอยู่แบบนี้

"คุณฟิวคะ" พอฉันกลับมาที่บ้านฉันก็รีบไปหาคุณฟิวที่ห้องทันทีฉันเคาะประตูห้องเขาไม่ถึงนาทีประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างของเจ้าของห้องที่ส่งยิ้มมาให้ฉันยิ้มตอบเขาแบบไม่เต็มที่นักเพราะตอนนี้ใจของฉันมันกำลังคิดหนักว่าจะเริ่มต้นพูดกับเขายังไงดี

"เธอกลับมาแล้วเหรอ วันนี้ไปเรียนทำไมไม่บอกฉันจะได้ไปรอรับ" คุณฟิวเดินมาหาฉันแล้วจูงมือฉันไปนั่งที่ปลายเตียง

"ก็วันนี้คุณฟิวก็มีเรียนเหมือนกันนี่คะบัวไปเองสะดวกกว่า"

"อย่ามาอ้างหรือเธอกลัวว่าฉันจะไปหาเรื่องไอ้เค"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ บัวบอกแล้วว่าบัวกับเคเป็นเพื่อนกันเท่านั้น"

"ให้มันจริงเถอะ"

"คุณฟิวคะ...บัวมีเรื่องจะบอกกับคุณฟิว"

"เรื่องอะไร ไว้บอกตอนหลังได้ไหมตอนนี้ฉันอยากจะกินเธอใจจะขาด"

"ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุดในชีวิต"