แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 46

ฟิว....

"หลังจากที่ฉันช่วยพ่อได้แล้วเธอกับป้าของเธอคงจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วก็ไปนอนในคุกแทน"

ถามว่าที่ผมพูดผมพูดจริงไหมบอกเลยว่าจริง เรื่องแบบนี้ไม่เกิดกับใครคงไม่มีใครรู้ ผมต้องทนเก็บกดความรู้สึกมากแค่ไหมที่ต้องมารับฟังเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ที่ผู้หญิงสารเลวคนนึงทำกับพ่อกับแม่ผมโดยมีคนที่ผมเพิ่งเปิดใจรับรู้เรื่องราวทุกอย่างมาตลอดแต่เธอกลับไม่เคยบอกไม่เคยพูดเธอเห็นผมเป็นอะไรไหนบอกว่ารักผมแล้วทำไมถึงไม่บอกความจริงกับผมปล่อยให้ผมเข้าใจผิดคิดว่าพ่อแม่ไม่รักแล้วทิ้งผมไป ที่เธอเข้ามาในบ้านเพราะทำตามแผนของผู้หญิงคนนั้นแบบนี้มันเข้าข่ายสมรู้ร่วมคิดใช่ไหม ผมมองหน้าใบบัวที่ตอนนี้เอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้เธอบอกว่าเสียใจที่ไม่สามารถบอกผมได้เร็วกว่านี้ มาถึงตอนนี้ผมไม่รู้ว่าน้ำตาของเธอมันมาจากความรู้สึกผิดจริงๆ หรือเปล่าแล้วที่เธอบอกว่ารักผมมันจริงไหม ผมไม่เชื่ออะไรจากผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว บอกเลยว่าความรู้สึกดีๆ ที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นตอนนี้มันพังลงไปหมดแล้วมันไม่เหลืออะไรอีกแล้วเพราะสิ่งที่เธอทำผมรับไม่ได้ เธอทนเห็นพ่อผมทุกข์ทรมานแบบนั้นได้ยังไงตั้งหลายปีโดยที่เธอไม่บอกผมสักคำ

"ฟิว มันจะไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอลูกถึงกับจะเอาเข้าคุกเข้าตารางยังไงใบบัวก็..." ผมรู้ว่าถึงยังไงแม่ก็เอ็นดูใบบัวแต่ผมไม่

"แม่จะให้ผมใจดีกับคนแบบนี้เหรอ"

"บัวยอมรับผิดทุกอย่างคุณฟิวจะทำอะไรกับบัวก็ได้บัวยอมทุกอย่าง"

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

วันต่อมา....

ฟิว....

ตอนนี้ผมขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ บ้านที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันเคยเป็นบ้านของพ่อกับแม่แล้วก็ปู่ของผมผมมากับใบบัวระหว่างเดินทางมาใบบัวก็นั่งก้มหน้าก้มตามาตลอดทางเธอไม่พูดอะไรนอกจากบอกทางเท่านั้น 

"มาหาใครครับ" รปภ วิ่งเข้ามาถามเพราะผมจอดรถขวางอยู่หน้าประตูนานแล้ว

"คุณผกา" ผมบอกชื่อคนที่ผมต้องการมาเจอหน้า อยากจะรู้ว่าหน้าตาคนที่มันทำร้ายครอบครัวผมหน้าตามันเป็นยังไงทำไมถึงมีจิตใจชั่วช้าได้ขนาดนี้ ผมพยายามจะทำใจให้สงบนิ่งไม่วู่วามไม่หัวร้อนถ้าได้เผชิญหน้ากับผู้หญิงสาระเลวคนนั้นเพราะผมผมมันเป็นพวกความอดทนต่ำยิ่งรู้ว่าทำอะไรกับพ่อแม่กับปู่ของผมบ้าง

"ได้นัดท่านไว้หรือเปล่าครับ"

"เปล่า บอกว่าผมฟิวลูกชายพ่อปกรณ์มาขอพบ" ผมไม่รู้หรอกว่าจะเจอกับอะไรถ้าเข้าไปในบ้านหลังนี้แต่ถามว่าผมกลัวไหม ผมไม่กลัวเลยสักนิด ถ้าผมกลัวผมคงไม่กล้ามาเผชิญหน้ากับคนที่ทำลายครอบครัวผม ผมอยากเห็นหน้าคนเลวที่กล้าฆ่าและทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณอย่างปู่ผมกับพ่อแม่ผม

ไม่ถึงสิบนาทีประตูบานใหญ่ก็เปิดออก รปภคนเดิมวิ่งมาบอกว่าผู้หญิงที่ชื่อผกาให้ผมเข้าพบได้ ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเพราะผมมั่นใจว่าผุ้หญิงคนนั้นก็คงอยากจะเจอผมมากเหมือนกัน ผมจะได้เจอหน้าฆาตกรที่ทำให้ผมต้องกลายมาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่เสียที

"อาดีใจจังไม่คิดว่าหลานจะมาหาอาถึงที่นี่" คำพูดช่างดูสวนทางกับน้ำเสียงและสีหน้าอย่างสิ้นเชิง ผมมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตาเกลียดชังแม้ว่านี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมเจอ

หึ ผมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว หลานงั้นเหรอ พูดได้ไม่อายปาก ผมคงไม่ขอนับญาติกับคนแบบนี้ แม้ว่าตอนนี้กฎหมายจะเอาผิดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แต่ผมเชื่อว่ากฎแห่งกรรมจะทำหน้าที่ของมันเองถ้าถึงเวลาตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำก็คือการได้พาพ่อออกมาจากบ้านหลังนั้น ผมรู้อยู่แล้วว่าพ่อไม่ได้อยู่ที่นี่แต่อยู่ที่บ้านอีกหลังหนึ่งที่ใบบัวเป็นคนบอกผมว่าพ่อผมมีพยาบาลดูแลอยู่ตลอดผมก็เลยขอให้คนของป๊าไปเฝ้าอยู่ที่บ้านหลังนั้นตั้งแต่เมื่อวานแต่ที่ผมยังไม่เข้าไปเพราะผมต้องการมาเคลียร์กับผู้หญิงคนนี้ให้รู้เรื่องก่อนผมไม่อยากทำอะไรบุ่มบ่ามเพราะมันอาจจะไม่เป็นผลดี ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับพ่อโดยไม่ต้องระแวงว่าผู้หญิงคนนี้จะแว้งมากัดมาทำร้ายเราอีกเป็นหนที่สอง ถ้าถามว่าทำไมผมไม่แจ้งตำรวจแล้วพาพ่อออกมาเลยเพราะผมรู้ไงว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะไม่อย่างงั้นคงถูกจับไปนานแล้วคงไม่เชิดหน้าชูตาอยู่ในสังคมได้มาจนถึงทุกวันนี้คนแบบนี้ไม่มีทางจนมุมง่ายๆแน่ ผมเลือกมาที่นี่เพื่อตกลงอะไรบางอย่างกับคนตรงหน้าที่เรียกตัวเองว่า..อา

"ว่าไงเราใบบัวไม่คิดจะทักฉันซะหน่อยเหรอ"

"........" ผมหันไปมองใบบัวที่ยังยืนนิ่งเงียบเหมือนลืมเอาวิญญาณมาด้วย