แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 47

ใบบัว..

ตอนนี้ฉันกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้งพร้อมกับคุณฟิวหลังจากที่เขาเข้าไปหาคุณผกา ก่อนหน้านี้บอกตามตรงว่าฉันห่วงคุณฟิวมากกลัวคุณผกาจะทำอะไรที่ไม่คาดคิด ฉันห่วงเขายิ่งกว่าห่วงตัวเองเสียอีกถ้าคุณผกาคิดจะทำอะไรคุณฟิวฉันจะไม่ยอมเด็ดขาดฉันยอมตายเพื่อปกป้องเขาเพราะคงจะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำเพื่อเขาได้ แต่สิ่งที่ฉันได้ฟังระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันมันทำให้ฉันรู้ว่าสำหรับคุณฟิวฉันไม่เคยมีค่าอะไรเลย 

"ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอ..หึ ผมไม่ได้ต้องการขนาดนั้น ยกให้ฟรีๆ ยังคิดเลยแล้วทำไมผมต้องยอมเสียเงินมากมายขนาดนั้นเพื่อให้ได้มา" 

นั่นคือคำพูดของเขาฉันไม่แปลกใจหรอกที่เขาจะคิดและรู้สึกแบบนี้ เขาจะมาห่วงฉันทำไมต่อให้คุณผกาเอามีดแทงฉันให้ตายลงต่อหน้าเขาก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะเข้ามาช่วยเขาคงจะมองฉันด้วยสายเกลียดชังแล้วรอให้ฉันตายต่อหน้าต่อตา ฉันทำกับเขาไว้มากมากจนเกินจะให้อภัยฉันต้องทำใจยอมรับความจริงให้ได้

"หลังจากที่ฉันได้เจอกับพ่อแล้วฉันจะจัดการกับเธอรวมถึงเจ้านายเธอด้วยอย่าคิดว่าจะอยู่อย่างมีความสุขในเมื่อเธอกับเจ้านายสารเลวของเธอสร้างความทุกข์ทรมานให้กับพ่อของฉันพวกเธอก็สมควรชดใช้"  ฉันก้มหน้ายอมรับสภาพเพราะฉันเตรียมใจอยู่แล้วสำหรับเรื่องนี้  เขากลับมาเป็นคุณฟิวคนเดิมคนใจร้ายและเย็นชา มันไม่แปลกหรอกที่เขาจะเป็นแบบนี้เพราะสิ่งที่เขาได้รับรู้มันเกินกว่าจะทำใจยอมรับได้

หลายวันผ่านไป

ฉันเพิ่งเลิกเรียนกลับมาถึงบ้านในตอนค่ำ วันนี้ฉันไม่รู้เป็นอะไรมันง่วงมากแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องดีที่เคคอยเตือนสติฉันไม่ให้หลับกลางห้องเรียน และตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกง่วงแล้วก็เพลียมากเหมือนคนไม่ค่อยมีแรงฉันรีบพาตัวเองเดินกลับมาที่ตึกคนงานเห็นแม่บ้านกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่และพอฉันเดินผ่านโต๊ะฉันได้กลิ่นอาหารบางชนิดที่มันรู้สึกว่ามันมีกลิ่นที่เหม็นจนทนไม่ไหวมันเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้้ำโก่งคออาเจียนอย่างหนัก 

"อ้วก อ้วก อ้วก"

"เป็นอะไรของเอ็งนังบัวอ๊วกเอาอ๊วกเอา"

"มะ ไม่รู้เหมือนกันค่ะจู่ๆก็ได้กลิ่นอาการแล้วอยากอ๊วก"

"อาการของเอ็งเหมือนคนท้องเลยนะนังบัว"

"ทะ ท้องเหรอคะ"

"เอ็งกับคุณฟิวมีอะไรกันแล้วใช่ไหม"

".........."

"อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะเอ็งได้ป้องกันไหม" คำถามของป้าคำปันทำให้เอาฉันเงียบไปพักนึงเพราะฉันไม่รู้จะตอบยังไง

"........."

"เงียบแบบนี้ไม่ป้องกันสินะ"

"........"

"ถ้าเอ็งท้องจริงๆมันก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้นะเพราะคุณฟิวเค้าคงไม่ใจร้ายเอาเอ็งเข้าคุก"

"ไม่หรอกจ๊ะ บัวไม่ท้องหรอก"

"เอ็งจะแน่ใจได้ยังไงนังบัว"

ฉันเดินกลับเข้าห้องแล้วเอามือจับไปที่ท้องตัวเอง ฉันจะทำยังไงดีถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาจริงๆในสถานการณ์แบบนี้ ฉันไม่คิดว่าคุณฟิวจะดีใจหรอกนะถ้าฉันท้องขึ้นมาจริงๆเพราะตอนนี้ความรู้สึกของเขามันเปลี่ยนไปแล้วสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นที่หัวหินตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่โทษใครหรอกเพราะมันคือสิ่งที่ฉันต้องรับผิดชอบฉันผิดก็ต้องยอมรับความจริง แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องจัดการก็คือการไปตรวจว่าตัวเองท้องจริงไหม

เช้าวันต่อมาฉันนั่งรถเมล์มาลงที่หน้าโรงพยาบาลเพื่อตรวจครรภ์ ฉันอยากแน่ใจว่าตัวเองท้องจริงอย่างที่ป้าคำปันพูดไหม

ห้องตรวจครรภ์

"ดีใจด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้สองสัปดาห์แล้วค่ะ^^"

"ฉันท้องจริงๆเหรอคะคุณหมอ"

"ค่ะ แต่ตอนนี้ครรภ์ยังอ่อนอยู่มากต้องระมัดระวังให้มากห้ามทำกิจกรรมหนักๆเพราะน้องอาจจะมีสิทธิ์หลุดได้"

ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจครรภ์เหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจถามว่าดีใจไหมที่ท้องถ้าอยู่ในสภาวะปกติไม่มีเรื่องอะไรฉันคงจะดีใจมากที่กำลังจะมีลูกกับคุณฟิวแต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไง และในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาลก็มีผู้ชายสองคนที่ฉันจำได้ว่าเป็นคนของคุณผกาทั้งสองคนเดินมาหาฉันพร้อมกันประกบซ้ายขวา

"บัว..คุณผกาเรียกให้ไปพบ"

ฉันถูกพาตัวมาที่บ้านหลังที่คุณปกรณ์นอนรักษาตัวอยู่ พอมาถึงฉันก็ถูกคุณผกาตรงเข้ามากระชากหัวด้วยความโกรธ

"มึงกล้ามากที่คิดหักหลังกูไปบอกความจริงกับผัวมึง หึ มึงคิดว่ามันจะปกป้องมันไม่เอาเรื่องมึงงั้นสิถ้ามึงบอกความจริงเรื่องพ่อมันน่ะห๊ะ!!"

"บัวแค่ไม่ต้อการปิดบังความจริงก็เท่านั้นบัวสงสารคุณฟิวสงสารคุณปกรณ์"

"แต่มึงจะทำให้กูซวยเพราะตอนนี้ไอ้ฟิวมันกำลังให้ตำรวจตรวจสอบคดีใหม่ เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว!!"

"แล้วคุณไปรับบัวกลับมาทำไมถ้าคุณไม่ต้องการ"

"เพราะกูต้องการใช้ประโยขน์จากมึงไง ตอนแรกกูจะให้หลานสาวนังคำปันให้ไปหลอกไอ้ฟิวแต่นังนี่มันแรดแต่เด็กกูกลัวว่ามันจะทำแผนกูพังกูก็เลยไปรับมึงออกมาเพื่อมาทำงานนี้เพราะกูมั่นใจว่ามึงไม่มีทางทรยศหักหลังกูเพราะยังไงมึงก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของกูแต่สุดท้ายมึงก็หักหลังกู กูก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมึงไว้ กูตัดสินใจขายมึงให้ท่านรัฐมนตรีที่เค้าสนใจมึง เพราะฉะนั้นมึงต้องไปเอาไอ้มารหัวขนนี่ออกซะ"

"ไม่มีทางบัวไม่มีวันทำร้ายลูกของบัว"

"นี่มึงกล้าขัดคำสั่งกูงั้นเหรอห๊ะ กูเป็นแม่มึงนะ"

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ฉันถูกตบไม่ยั้งแต่ฉันก็ไม่ตอบโต้เพราะกำลังเอามือปกป้องท้องตัวเองเอาไว้สักพักพยาบาลที่ดูแลคุณปกรณ์ก็วิ่งออกจาห้องมาหน้าตาตื่นทำให้ฉันสังหรณ์ใจว่าคุณปกรณ์จะเป็นอะไร

"คุณผกาคะ คุณผกา อาการคุณปกรณ์ไม่ดีเลยค่ะ"

"ห๊ะ ว่าไงนะ ตาแก่นั่นเป็นอะไร"

"ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆก็ชัก"

"แล้วอยู่ๆจะชักได้ยังไง"

"ก็..คือตอนแรกก็ไม่เป็นค่ะแต่เสียงคุณผกาตบตีกับใบบัวดังเข้าไปในห้องอาการคุณปกรณ์ก็ทรุดลงทันที"

"งั้นก็ปล่อยให้มันตายไปเลย!!!" คุณผกาพูดจบก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจว่าคุณท่านจะอาการแย่แค่ไหน ฉันรีบพะยุงตัวเองเข้าไปในห้องก็เห็นคุณปกรณ์นอนดิ้นไปดิ้นมาเหมือนพยายามจะลงจากเตียงฉันรีบเข้าไปหาท่านทันทีแล้วจับท่านไว้

"คุณท่านเป็นอะไรคะ คุณท่านเจ็บตรงไหนคะบอกบัวค่ะ" ฉันถามท่านอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วง

"บะ บะ บะ บัว" เสียงหอบถี่ของท่านลักษณะเหมือนคนหายใจไม่ออกทำให้ฉันต้องรีบเอาเครื่องช่วยหายใจที่หลุดออกก่อนหน้านี้ครอบที่ปากของท่านทันทีสักพักท่านก็กลับมาหายใจได้ปกติ

"ค่ะบัวเองค่ะคุณท่านต้องการอะไรคะ" ฉันพูดกับท่านทั้งน้ำตา

"บะ บะ บัว จะ จะ เจ็บ ไหม" ท่านถามฉันด้วยความห่วงใยทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมฉันรีบตอบท่านทันที

"บัวไม่ได้เจ็บค่ะ" ท่านมองใบหน้าของฉันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือทั้งสิบนิ้วของคุณผกา ฉันยอมรับว่ามันเจ็บแต่มันไม่เจ็บเท่าความจริงที่ฉันได้รับรู้ว่าแม่ที่แม้จริงของฉันคือใคร ฉันเคยคิดว่าถ้าวันนึงฉันได้เจอแม่ฉันจะวิ่งไปกอดท่านให้หายคิดถึง แต่ตอนนี้พอรู้ความจริงที่ใจฉันรับไม่ได้ แม่ของฉันคือคุณผกาอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องจริงเลย