แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 48

ใบบัว...

"ตอนนี้คุณฟิวรู้เรื่องของคุณท่านแล้วนะคะอีกไม่นานคุณฟิวก็จะมารับคุณท่านกลับไปอยู่ด้วยกันแล้วคุณฟิวจะพาท่านไปรักษากับคุณหมอเก่งๆคุณท่านต้องรีบๆหายนะคะ จากนี้เป็นต้นไปคุณท่านต้องมีความสุขมากๆนะคะอยู่เป็นครอบครัวให้คุณฟิวอย่างที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด คุณฟิวรักคุณท่านมากยอมแลกทุกอย่างที่มี ส่วนบัวคงจะอยู่ดูแลท่านได้อีกไม่นาน" ฉันพูดทั้งน้ำตาทั้งที่ไม่อยากร้องเพราะเกรงว่าท่านจะไม่สบายใจไปด้วย

"บะ บัว จะ จะ ไป ไหน"

"ไปอยู่ในที่ๆบัวควรจะอยู่ค่ะ คุณท่านก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ" ฉันตอบท่านทั้งน้ำตาเพราะที่ๆฉันจะต้องไปอยู่ก็คือเรือนจำฉันอาจจะไม่ได้เจอหน้าท่านอีกเลยตลอดชีวิต

"มะ ไม่ ไป นะ"

"บัวต้องไปค่ะเพราะบัวทำผิดกับคุณฟิวแล้วก็คุณท่านไว้มากบัวควรต้องชดใช้ ถ้าบัวใจกล้ามากกว่านี้คุณท่านอาจจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่นานหลายปี...บัวผิดเองค่ะบัวขอโทษนะคะคุณท่าน บัวขอโทษ ฮึก ฮึก ฮึก" ฉันขยับมาก้มกราบที่เท้าของท่านอย่างคนสำนึกผิด ฉันคอยเอามือปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด" 

"คุณท่านไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยคะ" ฉันถามเพราะเห็นว่าท่านอยู่ในอาการปกติแล้วไม่ได้มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วง คุณท่านพยักหน้าแทนคำตอบ

"ถ้างั้นเดี๋ยวบัวเช็ดตัวแล้วก็จะป้อนอาหารให้ท่านนะคะ" หลังจากจัดการอะไรเสร็จฉันก็ขอตัวกลับเพราะมันค่ำมากแล้ว

"บัวกลับก่อนนะคะ"

"บะ บะ บัว"

"บัวลาท่านตรงนี้เลยนะคะ บัวเคารพแล้วก็รักท่านเสมอ จากนี้ไปขอให้ท่านมีความสุขนะคะ" ฉันกราบท่านอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากห้องที่ตอนนี้คุณผกาไม่อยู่แล้วเหลือเพียงพยาบาลที่ยืนคุยกับคนของคุณผกาที่คุณผกาจ้างมาดูแลความปลอดภัย

"บัวเช็ดตัวแล้วก็ป้อนอาหารให้คุณท่านเรียบร้อยแล้วนะคะ" ฉันบอกพยาบาล

"ขอบใจนะ ว่าแต่ลูกชายของคุณท่านจะมารับคุณท่านแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่อ่ะ"

"ใช่ค่ะคงอีกไม่นาน"

"ฉันอยากเจอหน้าเค้าจริงๆเห็นว่าลูกชายของคุณท่านหล่อมากนี่จริงไหมอ่ะบัว"

"อันนี้บัวก็ไม่ทราบค่ะ"

"ไม่ทราบ?? หึ พูดเหมือนท่าเลยนะทั้งที่ตอนนี้เธอก็ท้องกับเค้าอยู่ไม่ใช่หรือไง แต่ฉันคิดว่าเค้าคงจะไม่รับเป็นพ่อของลูกในท้องเธอหรอก แต่ช่างเถอะนั่นมันไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ถ้าเค้ามารับคุณท่านที่นี่ฉันก็จะบอกเค้าว่าฉันนี่แหล่ะที่ดูแลพ่อเขาอย่างดีมาตลอดหลายปี บางทีเค้าอาจจะมองเห็นความดีที่ฉันเคยทำให้พ่อเค้า" ฉันมองหน้าคนตรงหน้าที่ทำหน้าเพ้อฝันซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วบัวกลับก่อนนะคะ"

"เชิญ เดี๋ยวฉันขอไปดูแลว่าที่พ่อสามีก่อนนะจ๊ะ^^"

ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาถึงบ้าน ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันกับป้าคำปันยังอยู่ที่นี่ทำงานที่นี่ได้เหมือนปกติทั้งที่คุณฟิวกับคุณเฟื่องแล้วก็คุณท่านรู้เรื่องราวทุกอย่างหมดแล้วนั่นเป็นเพราะคุณฟิวสั่งให้อยู่เขาบอกว่าจะจัดการหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้วตอนนี้เหมือนฉันแค่รอเวลาเข้าไปอยู่ในคุกพร้อมกับ...ลูกในท้อง ฉันจะไม่บอกเขาหรอกนะว่าฉันท้อง จะว่าฉันโง่งี่เง่าก็ได้ที่ไม่ยอมบอก แต่ฉันมีเหตุผลของฉันเหตุผลของผู้หญิงคนโง่ๆตนนึง

"กลับมาแล้วเหรอบัวทำไมกลับซะมืดค่ำเลยนี้ล่ะ" ป้าคำปันเดินเข้ามาถามฉันในห้อง

"คือวันนี้บัวไปลาคุณท่านมาค่ะ"

"แล้วคุณท่านเป็นยังไงบ้าง" 

"คุณท่านสบายดีค่ะบัวบอกความจริงกับคุณท่านไปหมดแล้วว่าอีกไม่นานคุณฟิวจะมารับท่าน"

"แล้วทำไมหน้าเอ็งถึงมีรอยแดงแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าคุณผกาเป็นคนทำ"

"ช่างมันเถอะค่ะ บัวโดนจนชินแล้ว"

"โดนจนชินไม่ได้หมายความว่าเอ็งจะไม่เจ็บ แล้วนี่เอ็งได้ไปหาหมอมาแล้วหรือยังเรื่องที่เอ็งท้อง"

"ไปมาแล้วค่ะ"