แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 50

ใบบัว....

"ต่อไปนี้ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้เพราะตอนนี้เธอคือสิ่งของของฉันที่ฉันจะทำอะไรยังไงกับเธอก็ได้ ถ้าฉันสั่งให้ไปตายเธอก็ต้องไป"

"ค่ะ" ฉันรับคำด้วยความรู้สึกเจ็บปวด 

หลายอาทิตย์ต่อมา...

วันนี้ฉันมาที่โรงพยาบาลเพราะคุณหมอนัดตรวจครรภ์

"ไม่ทราบว่าช่วงนี้คุณแม่แพ้ท้องหนักไหมคะ"

"ค่ะ แต่จะแพ้แค่ช่วงเช้าตอนตื่นนอนเท่านั้นค่ะ" ฉันจะอาเจียนหนักมากในช่วงตื่นนอนเท่านั้นยังนับว่าลูกเห็นใจฉันไม่แพ้ท้องในช่วงกลางวันตอนที่ฉันต้องทำงานบ้านเพราะถ้าเป็นแบบนั้นคนอื่นต้องสงสัยอย่างแน่นอน

"ตอนนี้คุณแม่ตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้วนะคะแต่หน้กน้องไม่ขึ้นเลยหมอแนะนำว่าให้คุณแม่ทานอาหารที่มีโปรตีน ทานไข่ ทานนมเพื่อเพิ่มน้ำหนักในกับน้องในท้องเพราะถ้าน้ำหนักยังน้อยแบบนี้มันอันตรายมากๆเลยนะคะ" พอฉันได้ฟังคุณหมอพูดฉันก็รู้สึกใจคอไม่ดีฉันห่วงลูกขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาฉันจะไม่หาอาหารมาบำรุงร่างกายแต่ฉันยอมรับว่าช่วงนี้ฉันกินอะไรไม่ค่อยลง

"ไม่ทราบว่าคุณแม่มีเรื่องเครียดหรือเปล่าคะ" 

"เอ่อ ก็มีบ้างค่ะ" ฉันรู้ว่าคุณแม่ตั้งครรภฺห้ามเครียดเพราะมันจะส่งผลกระทบถึงลูกในท้องซึ่งฉันก็พยายามแล้ว

"คราวหน้าคุณแม่ต้องพาคุณพ่อมาด้วยนะคะหมอจะได้แนะนำว่าต้องทำยังไงบ้าง"

"ไม่มีค่ะ"

"คะ??"

"คือ.." ฉันไม่รู้จะตอบคุณหมอยังไงที่ต้องมาฝากท้องโดยไม่มีพ่อของลูกมาด้วยเพราะจนถึงตอนนี้คุณฟิวก็ยังไม่รู้ว่าฉันท้อง  ตอนที่ฉันนั่งรอคิวตรวจฉันเห็นคนอื่นๆที่มาฝากท้องคือเขามากันทั้งแม่ทั้งพ่อคงมีแค่ฉันที่อุ้มท้องมาเพียงลำพัง มันบีบหัวใจบีบความรู้สึกใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าคุณฟิวมาด้วยฉันคงรู้สึกดีมากกว่านี้แต่มันคงไม่มีวันนั้นเพราะอีกไม่กี่วันเขาก็จะเดินทางไปอเมริกาเพื่อพาคุณท่านไปรักษาตัวเท่าที่ฉันทราบเขาอาจจะต้องไปนานเป็นปีเขาจะอยู่ที่นั่นจนกว่าคุณท่านจะอาการดีขึ้นและตอนนี้คุณฟิวก็ได้ทำการย้ายที่เรียนเพื่อไปเรียนต่อที่โน่นเรียบร้อยแล้ว

"โอเคค่ะหมอเข้าใจแล้วคุณแม่ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะถ้าเป็นแบบนั้นคุณแม่ยิ่งต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้นนะคะ เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงให้คราวหน้าถ้ามาตรวจหวังว่าน้ำหนักของคุณแม่จะเพิ่มนะคะ"

"ค่ะฉันจะพยายามดูแลตัวเองดูแลลูกในท้องให้ดีที่สุดเพราะแกคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน"

หลังจากที่ฉันตรวจเสร็จฉันก็เดินออกมานั่งรอรับยาด้านนอก แต่แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นคุณฟิวที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับ..คุณลูกศร ฉันไม่รู้ว่าทำไมสองคนนี้ถึงมาที่นี่แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือหาที่หลบเพราะฉันไม่อยากให้คุณฟิวเห็นว่าฉันอยู่ที่นี่เพราะฉันไม่รู้จะหาคำตอบไหนมาตอบเขา

แต่แล้วเหมือนสวรรค์แกล้งเจ้าหน้าที่เรียกชื่อของฉันเพื่อรับยาฉันสังเกตเห็นปฏิกิริยาของคุณฟิวตอนที่ได้ยินชื่อของฉันออกไมค์โครโฟนเขาหยุดเดินแล้วมองมาตรงที่นั่งรอรับยาโชคดีที่ฉันหลบอยู่หลังเสา ฉันภาวนาว่าเขาจะไม่เดินมาทางนี้และคิดว่าตัวเองจะหูฝาด

ฟิว...

ตอนนี้ผมกำลังมาเยี่ยมพ่อ ผมมาพร้อมกับลูกศรทุกคนคงจะสงสัยว่าทำไมผมกับลูกศรถึงมาด้วยกัน ก่อนหน้านี้ลูกศรนัดผมไปหาเพื่อตกลงเรื่องที่เราจะเลิกเป็นแฟนกันแต่เธอขอร้องว่าถ้าเป็นแฟนกันไม่ได้ขอเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า เธอพูดพร้อมกับเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับเธอเรื่องแฟนคนแรกที่เคยเลิกกันไปเธอเล่าว่าเพราะตอนนั้นเธอไม่ยอมมีอะไรกับแฟนคนแรกของเธอทำให้แฟนของเธอไปมีผู้หญิงอื่นและโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมมีอะไรด้วยเขาถึงต้องไปหาความสุขกับผู้หญิงอื่นแทนทำให้เธอเสียมาก ตั้งแต่นั้นมาเธอก็เลยคิดว่าต่อไปถ้าเธอมีแฟนใหม่เธอจะยอมมีอะไรกับเขาเพื่อให้เขาไม่ไปจากเธอ เธอเล่าว่าเรื่องที่คอนโดของเธอในคืนนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจเธอไม่ได้อยากทำแบบนั้นแต่เธอไม่อยากเสียผมไปเหมือนที่เสียแฟนคนแรก เธอขอโทษที่ทำตัวแย่ๆเธอสัญญาว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นอีกและขอให้เราเป็นเพื่อนกันซึ่งผมก็ตกลงเพราะเข้าใจเหตุผลที่เธออธิบาย

"ฟิวนายหยุดเดินทำไม" ลูกศรถามผมเมื่อเห็นผมหยุดเดิน คือเมื่อกี๊ตอนที่ผมกำลังเดินผ่านตรงจุดรับยาผมได้ยินเจ้าหน้าที่เรียกชื่อของใบบัวแต่ถามว่าได้ยินชัดไหมก็ไม่ค่อยแน่ใจผมถึงต้องหยุดเดินแล้วมองไปที่โซนรับยาแต่ก็ไม่เห็นคนที่ผมได้ยินชื่อสงสัยผมคงหูฝาดที่ได้ยิน

"เปล่าไม่มีอะไร ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะป่านนี้พ่อฉันคงรอแล้ว"

"อื้มมม"

ผมกับลูกศรเดินขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นที่เป็นห้องผู้ป่วยวีไอพีที่พ่อผมพักรักษาตัวอยู่ ตอนนี้อาการของพ่อผมดีขึ้นมากแม้จะยังเดินไปได้พูดได้แค่บางคำแต่คุณหมอเจ้าของไข้ก็บอกว่าอาการของพ่อผมอยู่ในเกณฑ์ดีและสามารถเดินทางไปรักษาตัวที่ต่างประเทศได้แล้ว ซึ่งอาทิตย์หน้าผมก็จะเดินทางแล้วผมทำเรื่องย้ายที่เรียนไปเรียนที่โน่นเพื่อจะได้ดูแลพ่อไปด้วยเรียนไปด้วยได้ระยะเวลาที่ผมคิดไว้ก็น่าจะเป็นปีก็จนกว่าพ่อผมจะกลับมาเป็นปกติ ตอนนี้พ่อคือสิ่งสำคัญที่สุด ส่วนเรื่องของผกาตอนนี้เธอรู้แล้วว่าถูกหลอกแต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะหลักฐานทุกอย่างมัดตัวจนดิ้นไม่หลุดตอนนี้เธอกำลังถูกดำเนินคดีอยู่และศาลก็ไม่ให้ประกันตัวเพราะเกรงว่าจะมาทำร้ายผมกับพ่อ ส่วนใบบัวตอนนี้เธอก็ยังอยู่ที่บ้านของผมยังเป็นคนรับใช้ทำงานบ้านเหมือนเดิมที่ผมไม่เอาเธอเข้าคุกไปพร้อมกับผกาเพราะป๊ากับแม่ขอร้องไว้ท่านอธิบายว่าใบบัวไม่ได้ตั้งใจเธอเองก็โดนบังคับเหมือนกัน ผมก็เลยบอกกับแม่กับป๊าว่าถึงผมจะไม่เอาเรื่องเธอแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระเธอยังต้องชดใช้สิ่งที่เธอกับแม่ของเธอทำเธอยังต้องอยู่ที่บ้านทำหน้าที่เดิมของเธอจนกว่าผมจะกลับมา

"คุณพ่อสวัสดีค่ะ^^" ลูกศรเดินเข้าไปทักทายพ่อของผมแต่ดูเหมือนพ่อของผมจะไม่ค่อยชอบลูกศรเท่าไหร่ผมสังเกตมาหลายครั้งแล้วเพราะทุกครั้งที่ผมพาลูกศรมาด้วยพ่อจะไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่เอาแต่เงียบและบางครั้งก็ถามหาใบบัว 

"พ่อเตรียมตัวให้พร้อมนะครับอาทิตย์หน้าเราจะต้องเดินทางกันแล้ว" ผมเดินมาจับมือพ่อพร้อมกับบอกข่าวดีแต่ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยยินดียินร้ายสักเท่าไหร่

"บะ บัว ยะ อยู่ นะ ไหน"