แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 68

ใบบัว....

"แม่ค๊าบเราไปกันเถอะ"

"ทำไมเข้าไปแค่แป๊บเดียวล่ะลูก"

"คือ...ไม่มีอะไรค๊าบ" ลูกบอกไม่มีอะไรแต่ฉันรู้ว่ามันต้องมีเพราะสีหน้าของลูกก่อนจะเข้าไปกับตอนออกมามันแตกต่างกันอย่างชัดเจน

"มีอะไรบอกแม่มาห้ามโกหกแม่ครับ"

"พี่คนขายเค้า..."

"เค้าทำไมลูก"

"เค้าบอกว่า....บอกว่าไม่มีเงินก็ไม่ต้องเข้ามาดู" พอลูกพูดจบแกก็ทำหน้าเศร้าทันทีฉันสงสารลูกจับใจ

"แม่ขอโทษนะครับที่แม่ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของเล่นให้ครามได้"

"ไม่เป็นไรค๊าบครามรู้ว่าแม่ไม่ค่อยมีเงินแม่ต้องเก็บเอาไว้ให้ครามได้เข้าโรงเรียน" ฉันดึงลูกเข้ากอดปลอบ ฟ้าครามเป็นเด็กอายุเพียงแค่สามขวบกว่าๆ แต่แกเข้าใจอะไรได้เป็นอย่างดีไม่เคยมีสักครั้งที่แกจะทำให้ฉันหนักใจแกไม่เคยร้องไห้งอแงรบเร้าซื้อของเล่นเพราะแกรู้ว่าเราต้องใช้เงินอย่างประหยัด ที่นี่ค่าครองชีพจะสูงมากฉันทำงานแค่วันเดียวก็ได้หลายพันบาทถ้าคิดเป็นเงินไทยแต่ข้าวของทุกอย่างที่นี่ก็แพงตามไปด้วยเพราะฉะนั้นอะไรที่ประหยัดได้ก็ต้องทำแต่เมื่อเทียบกับคุณภาพชีวิตและอะไรหลายๆ อย่างฉันถือว่าที่นี่เป็นประเทศที่น่าอยู่มากประเทศนึงถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากที่จะอยูที่นี่กับลูกตลอดชีวิต

"เอาไว้ถึงวันเกิดครามเมื่อไหร่แม่จะพามาซื้อนะครับ"

"ขอบคุณค๊าบแม่ครามรักแม่ที่สุดเลย" พอเห็นลูกยิ้มได้ฉันก็ยิ้มตาม ทุกวันนี้ฉันมีความสุขได้ยิ้มได้ก็เพราะมีฟ้าครามถ้าไม่มีแกฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของฉันจะเป็นยังไงจะยิ้มจะหัวเราะได้แบบนี้ไหม และถึงแม้ฉันจะมีฟ้าครามแต่ฉันก็ไม่เคยลืมนางฟ้าน้อยของฉัน ฉันลืมเล่าเรื่องบางอย่างให้ทุกคนฟัง วันที่ฉันจะคลอดฟ้าครามนางฟ้าน้อยได้มาหาฉันแกจูงมือเด็กผู้ชายผิวขาวเดินมาหาฉันแล้วบอกว่าพี่ชายของเธอจะมาอยู่กับฉันส่วนตัวของนางฟ้าน้อยแกบอกว่าจะมาเกิดกับฉันอีกครั้งแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้จากนั้นแกก็หายไปเหลือเพียงเด็กชายตัวน้อยที่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่ตรงข้างเตียงตอนนั้นฉันคิดว่าเพราะตัวเองคิดถึงนางฟ้าน้อยเกินไปหรือเปล่า แต่พอฉันคลอดฟ้าครามออกมาฉันก็จำได้ทันทีเพราะฟ้าครามมีใบหน้าคล้ายกับเด็กผู้ชายคนนั้นที่นางฟ้าน้อยจูงมือมาหาฉัน

"แม่ค๊าบผมหิวอยากกินขนมปังร้านโน้น" ฟ้าครามชี้ไปที่ร้านขนมปังเจ้าประจำที่ฉันมักจะซื้อให้แกทานเป็นประจำฉันก็เลยเดินจูงมือแกข้ามถนนไป

ฟิว.....

ผมมองตามใบบัวที่กำลังจูงมือลูก..ลูกของเราข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่ง ลูกชายของผมแกชื่อว่าฟ้าครามอายุสามขวบหกเดือนกับอีกสิบห้าวันลูกชายที่ผมไม่เคยแม้แต่จะได้กอดไอ้อุ้มหรือสัมผัสหรือได้เห็นหน้าใกล้ๆ ตลอดสามปีที่ผ่านมาที่ผมรู้ว่าตัวเองมีลูกผมเห็นแกผ่านภาพถ่ายที่ผมจ้างนักสืบคอยตามและถ่ายรูปใบบัวกับลูกส่งมาให้ผมดู ครั้งแรกที่ผมรู้ว่าตัวเองมีลูกตอนนั้นฟ้าครามอายุได้หกเดือน ผมช็อคไปเหมือนกัน ความรู้สึกแรกของผมคือมันตื้นตันจนพูดไม่ออกมันจุกอยู่ที่ลำคอ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเพียงแค่ได้เห็นภาพถ่ายของลูกที่มีใครบางคนส่งมาให้ผม พร้อมกับข้อความสั้นๆ ว่าลูกชายของคุณพร้อมกับภาพวิวของประเทศสวิตเซอร์แลนด์ซึ่งผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมาจากนั้นผมก็รีบให้คนสืบทันทีคนของผมใช้เวลาอยู่นานพอสมควรและในที่สุดก็เจอทั้งลูกทั้ง..เมีย ภาพแรกที่คนของผมส่งมาคือภาพของฟ้าครามที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะทำให้ผมได้ภาพถ่ายทุกมุมของลูกกับใบบัวผมมองภาพของเธอแล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้ ผมยังจำวันนั้นได้ดีในวันที่ผมไล่เธอออกจากบ้านพร้อมกับคำพูดดูถูกที่แสนเจ็บปวดโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนั้นเธอกำลังท้องอยู่ ผมมันโง่มันเลวที่ทำร้ายเธอ ผมมันหูเบาผมมันโง่โง่เหมือนควายโง่อย่างไม่น่าให้อภัยโง่ที่เชื่อทุกอย่างของคนที่ผมรู้ทั้งรู้ว่าคนๆ นั้นเกลียดใบบัวโดยไม่เอะใจเลยสักนิด ฉันขอโทษ คือคำพูดที่ผมอยากจะบอกแม่ของลูก แต่ผมยังไม่มีโอกาสที่จะบอกและไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสได้บอกไหม ใบบัวไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียวเธอยังคงมีใบหน้าและแววตาที่เศร้าแต่สิ่งที่เพิ่มมาก็คือเธอมีรอยยิ้มที่สดใสขึ้น รอยยิ้มที่เธอเคยยิ้มให้กับผมในช่วงเวลาที่เรามีความสุขอยู่ด้วยกันที่ทะเล แต่นั่นมันก็นานมาแล้วก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปกลายเป็นคราบน้ำตาที่ผมเป็นคนสร้างมันให้กับเธอ

พอมานึกย้อนไปในวันนั้นวันที่ลูกศรส่งรูปใบบัวกับไอ้ศิวามาให้ผมดูทางไลน์ผมยอมรับเลยว่าผมสติหลุดและกลับมาทำร้ายเธอที่ห้องของเธอผมพยายามขืนใจเธอแต่เธอตบหน้าผมในตอนนั้นผมคิดว่าเธอคงไม่อยากที่จะมีอะไรกับผมเพราะเพิ่งไปนอนกับไอ้ศิวามาผมก็เลยเดินออกมาจากห้องแล้วขับรถออกไป ผมไม่กลับบ้านมาเกือบเดือนเพราะไม่อยากเจอใบบัว ในคืนนั้นผมไปดื่มเหล้าที่ผับแต่ไม่รู้ว่าลูกศรรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นั่นเธอเดินเข้ามานั่งเป็นเพื่อนแล้วก็ดื่มกับผม พอผมเมาได้ที่เธอก็ชวนผมกลับไปกินต่อที่คอนโดของเธอซึ่งผมก็ไปเพราะไม่รู้จะไปไหน ระหว่างที่เราดื่มกันลูกศรก็พยายามที่จะมีอะไรกับผมเธอดูดมาที่คอของผมเพื่อสร้างอารมณ์ในตอนนั้นผมคิดว่าจะลองมีอะไรกับลูกศรเพื่อให้ใบบัวเจ็บถ้าเธอรู้ แต่พอถึงจุดๆ หนึ่งที่มันกำลังจะเกินเลยผมกลับทำไม่ลงผมผลักลูกศรออกก่อนที่เธอจะปลดกางเกงของผม ผมขับรถกลับมาด้วยอาการเมาและเจอใบบัวนอนอยู่บนเตียง หลังจากนั้นผมก็ด่าเธอดูถูกเธอสารพัดและสุดท้ายผมก็ไล่เธอให้ออกไปจากชีวิตถามว่าตอนนั้นผมเจ็บไหมที่ต้องพูดคำนั้น ผมเจ็บสิเจ็บมากด้วยเพราะผมรู้สึกกับใบบัวไปมากแล้ว ยิ่งลูกศรมาพูดย้ำกรอกหูว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สองคนนั้นมีอะไรกันมันยิ่งทำให้ผมคลั่งและแค้นใจผมก็เลยโกหกเธอไปว่าผมมีอะไรกับลูกศรแล้วเพราะผมรู้ว่ามันจะทำให้เธอเจ็บและเธอก็เจ็บจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้ผมเคยสัญญากับใบบัวเอาไว้ว่าผมจะไม่มีใครนอกจากเธอ ในตอนนั้นผมยอมรับว่าผมโคตรสะใจที่เห็นเธอร้องไห้เสียใจแต่พอมาถึงวันนี้ ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมดคนที่เสียใจไม่ต่างกันก็คือผม

หลังจากที่ใบบัวออกไปจากบ้านผมพยายามที่จะตัวเองให้มีความสุขทั้งที่ใจมีแต่ความทุกข์ เพราะความสุขของผมได้จากไปแล้ว ผมยอมรับว่าเธอคือความสุขของผมแต่ผมไม่เคยยอมรับกับใจตัวเองเลยสักครั้งคอยแต่จะหาเรื่องเอาเปรียบเธอบังคับให้เธอคอยสนองความต้องการบนเตียงคอยพูดให้เธอสำนึกว่าสำหรับเธอก็เป็นได้แค่นางบำเรอ แม่เฟื่องกับป๊ารวมถึงพ่อของผมท่านก็ถามผมว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไล่ใบบัวออกไปจากบ้านแต่ผมก็ไม่ได้บอกถึงสาเหตุเพราะผมไม่อยากรื้อฟื้นไม่อยากที่จะต้องเล่าอะไรให้มันเจ็บปวดอีก ผมบอกกับทุกคนเพียงแค่ว่าผมเบื่อเธอแล้วและเธอก็ชดใช้ให้ผมพอแล้วผมก็เลยปล่อยเธอไปตามทางของเธอ

จนมาวันนึงพ่อของใบบัวมาหาผมที่บริษัทและมาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมตาสว่างรวมถึงทำให้ผมรู้ว่าผมได้ทำเรื่องผิดพลาดที่สุดอย่างไม่น่าให้อภัย ท่านมาสารภาพว่าในวันนั้นใบบัวกับศิวาไม่ได้มีอะไรกันทุกอย่างมันเป็นเพียงการจัดฉากเท่านั้นเพื่อให้ผมเข้าใจผิด เพราะท่านสงสารลูกศรลูกศรพูดให้ท่านฟังว่าเมื่อก่อนผมรักเธอมากแต่เพราะใบบัวทำให้ผมเปลี่ยนไป ท่านบอกว่าลูกศรเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจที่ผมไม่ไยดีเธอเลยคิดที่จะฆ่าตัวตายซึ่งท่านก็รีบเข้าไปห้ามและบอกจะช่วยทำให้ผมกลับไปหาเธอและทำให้ใบบัวออกไปจากชีวิตของผมท่านบอกว่าที่ท่านรักลูกศรมากกว่าใบบัวเพราะท่านเลี้ยงลูกศรมาตั้งแต่เกิดส่วนใบบัวท่านไม่เคยเลี้ยงดูและไม่เคยต้องการลูกคนนี้ตั้งแต่แรกท่านก็เลยตัดสินใจที่จะช่วยลูกศรโดยไม่นึกถึงว่าใบบัวเองก็คือลูกสาวแท้ๆ  ท่านบอกว่าท่านเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ที่ทำแบบนั้นลงไปท่านเป็นพ่อที่เลวมากเลวอย่างไม่น่าให้อภัย

พอผมรู้ว่าความจริงมันคืออะไรหัวใจของผมมันแทบจะหมดแรง ผมนั่งโง่ๆอยู่แบบนั้นในห้องทำงานนั่งจนฟ้ามืดนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาคิดถึงความเจ็บปวดที่ใบบัวเคยได้รับมันยิ่งทำให้ผมรู้ว่าตัวโง่มากแค่ไหน ผมกลับมาถึงบ้านในสภาพที่เหมือนกับคนไร้วิญญาณ ป๊ากับแม่เดินเข้ามาถามผมถึงในห้องจากนั้นผมก็ร้องไห้ออกมาและสารภาพกับท่านทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นผมบอกกับแม่กับป๊าว่าท่านจะดุจะด่าอะไรผมผมก็จะยอมรับแต่ท่านไม่ได้ว่าหรือดุด่าอะไรผมเลยท่านบอกแค่ว่าแค่ท่านเห็นผมอยู่ในสภาพนี้ท่านก็ไม่อยากที่จะซ้ำเติมและให้ผมคิดทบทวนดูให้ดีว่าควรจะทำยังไงต่อไป