แค้นนพิศวาส นิยาย บท 12

"จะรีบไปไหนยังไงก็มาถึงที่แล้ว ไปสนุกกันก่อนดีกว่า"

"ในเมื่อคุณไม่พาฉันไปหาเพื่อน ฉันก็จะกลับบ้าน มันหมดเวลาทำงานของฉันแล้ว"

"ใครเป็นคนกำหนดเวลาให้เธอ"

"ก็คลับของคุณปิดตีสองไม่ใช่เหรอ นี่มันตีสองกว่าแล้ว" หญิงสาวพยายามจะเอาตัวรอดให้ได้ เพราะถ้าขึ้นไปบนห้องกับเขาตอนนี้ เธอไม่รอดแน่

"แต่คืนนี้ฉันอยากจะอยู่กับเธอจนสว่าง"

"อุ๊ย!!! นั้น..อะไร" หญิงสาวทำหน้าตาตื่นตระหนก แล้วมองเข้าไปในตัวบ้านของเขาเหมือนกับว่ามันเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นรีบมองไปดู (ที่มองไปเพราะพวกเขามีศัตรูเยอะกลัวว่าศัตรูจะแอบซุ่มอยู่ในนั้น)

พอไม่มีอะไรทุกคนก็หันกลับมา แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

"หึ!" ครุฑถึงกับขำ เขาไม่เคยถูกผู้หญิงที่ไหนหลอกได้ขนาดนี้

พวกลูกน้องต่างก็มองหน้ากัน แทนที่เจ้านายจะโกรธ แต่เขากลับขำ

"พวกมึงมองอะไร ตามไปส่งเธอที่บ้าน" เขาสั่งลูกน้องแล้วก็เดินขึ้นบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันยิ่งทำให้พวกลูกน้องงงไปกันใหญ่ ในเมื่อลูกพี่ต้องการผู้หญิงคนนี้มาก ทำไมถึงปล่อยเธอไปได้ง่ายดายนัก

เช้าวันต่อมา...

กว่าหญิงสาวจะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปตีสามกว่า พอมาถึงเธอแอบไปดูที่ห้องของปู่เห็นท่านนอนหลับสนิท หญิงสาวก็เลยไม่กวน

ถึงแม้ว่าจะนอนดึก แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นสาย เพราะต้องได้มาจัดเตรียมอาหารให้ปู่อีก

"ไปทำงานคืนแรกเป็นยังไงบ้าง" ปู่ถามหลานสาวเสียงแผ่วเบา

ปู่รู้ดีว่างานกลางคืนมีไม่กี่อย่างหรอก แต่ปู่ของเธอก็หวังแค่ว่าอย่าให้เธอไปเจอคนที่ไม่ดีเลย

"ไม่มีอะไรหนักเลยค่ะ เพื่อนร่วมงานก็นิสัยดี คุณปู่ไม่ต้องห่วงนะ"

พอวันหนึ่งป้อนข้าวปู่เสร็จ เธอก็ขอตัวออกมาข้างนอก หญิงสาวยังกังวลเรื่องเพื่อนของเธอ และยังกังวลเรื่องแม่อีก เพราะวันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้ว ยังไม่เห็นแม่กลับมาบ้านเลย ถ้าจะไปหาเขาที่บ้านหลังนั้นอีกก็กลัวว่าจะไม่รอดออกมา

วันหนึ่งก็เลยตัดสินใจนั่งแท็กซี่มาที่บ่อนคาสิโนของเขา แอบมาดูเผื่อว่าแม่เธอจะอยู่ที่นี่

"ฉันขอเข้าไปข้างในหน่อยค่ะ" ดูเหมือนว่าผู้คุมที่อยู่ด้านหน้า จะไม่ปล่อยให้เธอเข้าไปได้ง่าย ๆ

"คุณมาทำอะไร" ที่จริงคนพวกนี้รู้จักเธอเกือบทุกคน ไม่สิ..ทุกคนเลยก็ว่าได้ เพราะว่าพวกเขาคือคนของครุฑ

ที่ทุกคนรู้จักวันหนึ่ง..ก็เพราะว่า กว่าจะมาถึงวันนี้ วันที่เธอย่างกรายเข้ามาถึงถิ่นของเขา พวกเขาก็ได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่าง กับวงศ์ตระกูลของเธอจนพังพินาศ

และครุฑก็แอบตามเธอตลอดระยะเวลา เฝ้ามองดูเธอตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพราะเธอคือดวงใจของบ้านหลังนั้น

"คนที่เขามาบ่อนคาสิโน เขามาทำอะไรกันล่ะคะ" วันหนึ่งคิดว่าถ้าถามหาแม่โดยตรงพวกเขาคงจะไม่บอก

"คุณอย่าบอกนะว่าคุณจะมาเล่นการพนัน คุณเล่นอะไรเป็นบ้าง" มันคือคำถามของคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า เพราะพวกเขารู้ดีว่าเธอเล่นไม่เป็นแน่

"จำเป็นต้องเล่นเป็นด้วยเหรอคะถึงมาที่นี่ได้ ฉันขอเข้าไปดูก่อนว่าเขาเล่นยังไง"

พอเธอพูดแบบนั้น คนที่เฝ้าอยู่ด้านนอก ก็พาเธอไปแลกชิปเพื่อที่จะไปเล่นการพนัน

พอได้ชิปนั้นแล้ว หญิงสาวก็ถือมันเดินเข้ามาด้านใน พวกเขาปล่อยให้เธอมาตามลำพัง วันหนึ่งพยายามมองหาแม่ของเธอ

ช่วงไหนที่แม่ติดการพนันหนัก ๆ ก็จะขลุกอยู่ที่บ่อนแบบนี้เป็นอาทิตย์ ๆ กว่าจะกลับบ้าน ถ้าเงินไม่หมดก็คงไม่เห็นหน้า

วันหนึ่งไม่รู้ว่าบ่อนนี้ มีหลายระดับชนชั้นที่เล่น แต่ถ้าใครเข้ามาใหม่ก็จะเล่นอยู่ที่ด้านนอกห้องโถงกว้าง ตอนนี้มีนักพนันนับร้อยกำลังลุ้นเกมที่พวกเขาเล่นอยู่