แค้นนพิศวาส นิยาย บท 7

"ฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนคุณให้ได้ภายในสามวัน..ไม่สิ..สองวัน" เพราะตอนนี้เวลามันได้ล่วงเลยผ่านมาหนึ่งวันแล้ว

หญิงสาวพยายามขอร้องอ้อนวอน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องเงินพวกนั้นเลย

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็หุบปาก แล้วเดินตามขึ้นมา" ใจจริงขอนไม้ก็ไม่อยากจะทำร้ายร่างกายเธอเลย

"พี่ชาย..พี่ชายปล่อยฉันไปเถอะนะ" หญิงสาวเริ่มขอร้องอ้อนวอนคนสนิทของเขาบ้าง

พอขอนไม้ได้ยินคำว่าพี่ชาย เขาถึงกับหยุดชะงัก เพราะน้องสาวของเขาที่เสียไปรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

"บอกให้เงียบไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาเปลี่ยนจากฉุดกระชาก เป็นจับเธอพาดขึ้นไหล่ แล้วพาเดินไปที่ห้องของเจ้านาย

หญิงสาวพยายามดิ้นรน ขาเรียวสะบัดไปมา เพื่อที่จะถีบร่างกำยำ มือเล็กก็ไม่อยู่นิ่งเธอทุบตีด้านหลังเพื่อที่จะให้เขาปล่อย

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือขอนไม้ฟาดลงที่ก้นงอนหญิงสาวอย่างแรง ทีแรกเขาคิดว่าจะอดทน..แต่ชักจะทนไม่ไหว

"ฉันเจ็บนะ!!"

"ผู้หญิงอะไรฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันคือคำพูดของมาเฟียหนุ่ม เขาไม่ได้เดินตามเธอขึ้นมา เพราะถ้าขึ้นไปตอนนี้คงจะฟังเสียงเธอโวยวายยาวแน่

อุ๊บ!!! ขอนไม้โยนร่างบางลงที่เตียงอย่างแรง แต่เธอก็ไม่หมดฤทธิ์ ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเพื่อที่จะวิ่งออกมาจากห้องนั้น

"เฝ้าไว้ให้ดี" ก่อนที่ขอนไม้จะออกมาจากห้องนั้นเขาสั่งผู้ชายสองคนให้เฝ้าหน้าประตู กว่าจะจัดการเธอได้ถึงกับหอบ

วันหนึ่งได้แต่มองตามหลัง เธอหายใจโล่งขึ้นนิดหนึ่ง เพราะดูเหมือนว่า หัวหน้าใหญ่ของพวกมันจะยังไม่สนใจเธอเท่าไร

"เจ้านายคิดว่าเสี่ยธาจะโทรมาทำไมครับ" พอเดินลงมาข้างล่าง ขอนไม้ก็ถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ถ้ามึงอยากรู้ก็โทรกลับไปถามเองสิ"

จังหวะนั้นขอนไม้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าหวังจะหยิบโทรศัพท์..แต่ก็ไม่เจอ

"สงสัยจะหล่นอยู่ในรถเดี๋ยวผมไปดูแป๊บหนึ่ง" เขารีบเดินไปที่รถ เพราะคิดว่ามันคงจะหล่นอยู่ในนั้น

เพียงไม่นานขอนไม้ก็เดินกลับมา เขาหาโทรศัพท์นั้นไม่เจอ

"ฉิบหายแล้วครับ.." พอจบประโยคคำพูด ขอนไม้รีบวิ่งขึ้นไปด้านบน

ครุฑพอจะเดาออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขารีบเดินก้าวยาวๆ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็ขึ้นมาถึงด้านบนเหมือนกัน

"เปิดประตู" พอขึ้นมาถึง ทั้งสองก็สั่งคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า

แกร่ก! แกร้ง!!