แค้นนพิศวาส นิยาย บท 7

"ฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนคุณให้ได้ภายในสามวัน..ไม่สิ..สองวัน" เพราะตอนนี้เวลามันได้ล่วงเลยผ่านมาหนึ่งวันแล้ว

หญิงสาวพยายามขอร้องอ้อนวอน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องเงินพวกนั้นเลย

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็หุบปาก แล้วเดินตามขึ้นมา" ใจจริงขอนไม้ก็ไม่อยากจะทำร้ายร่างกายเธอเลย

"พี่ชาย..พี่ชายปล่อยฉันไปเถอะนะ" หญิงสาวเริ่มขอร้องอ้อนวอนคนสนิทของเขาบ้าง

พอขอนไม้ได้ยินคำว่าพี่ชาย เขาถึงกับหยุดชะงัก เพราะน้องสาวของเขาที่เสียไปรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

"บอกให้เงียบไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาเปลี่ยนจากฉุดกระชาก เป็นจับเธอพาดขึ้นไหล่ แล้วพาเดินไปที่ห้องของเจ้านาย

หญิงสาวพยายามดิ้นรน ขาเรียวสะบัดไปมา เพื่อที่จะถีบร่างกำยำ มือเล็กก็ไม่อยู่นิ่งเธอทุบตีด้านหลังเพื่อที่จะให้เขาปล่อย

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือขอนไม้ฟาดลงที่ก้นงอนหญิงสาวอย่างแรง ทีแรกเขาคิดว่าจะอดทน..แต่ชักจะทนไม่ไหว

"ฉันเจ็บนะ!!"

"ผู้หญิงอะไรฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันคือคำพูดของมาเฟียหนุ่ม เขาไม่ได้เดินตามเธอขึ้นมา เพราะถ้าขึ้นไปตอนนี้คงจะฟังเสียงเธอโวยวายยาวแน่

อุ๊บ!!! ขอนไม้โยนร่างบางลงที่เตียงอย่างแรง แต่เธอก็ไม่หมดฤทธิ์ ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเพื่อที่จะวิ่งออกมาจากห้องนั้น

"เฝ้าไว้ให้ดี" ก่อนที่ขอนไม้จะออกมาจากห้องนั้นเขาสั่งผู้ชายสองคนให้เฝ้าหน้าประตู กว่าจะจัดการเธอได้ถึงกับหอบ

วันหนึ่งได้แต่มองตามหลัง เธอหายใจโล่งขึ้นนิดหนึ่ง เพราะดูเหมือนว่า หัวหน้าใหญ่ของพวกมันจะยังไม่สนใจเธอเท่าไร

"เจ้านายคิดว่าเสี่ยธาจะโทรมาทำไมครับ" พอเดินลงมาข้างล่าง ขอนไม้ก็ถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ถ้ามึงอยากรู้ก็โทรกลับไปถามเองสิ"

จังหวะนั้นขอนไม้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าหวังจะหยิบโทรศัพท์..แต่ก็ไม่เจอ

"สงสัยจะหล่นอยู่ในรถเดี๋ยวผมไปดูแป๊บหนึ่ง" เขารีบเดินไปที่รถ เพราะคิดว่ามันคงจะหล่นอยู่ในนั้น

เพียงไม่นานขอนไม้ก็เดินกลับมา เขาหาโทรศัพท์นั้นไม่เจอ

"ฉิบหายแล้วครับ.." พอจบประโยคคำพูด ขอนไม้รีบวิ่งขึ้นไปด้านบน

ครุฑพอจะเดาออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขารีบเดินก้าวยาวๆ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็ขึ้นมาถึงด้านบนเหมือนกัน

"เปิดประตู" พอขึ้นมาถึง ทั้งสองก็สั่งคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า

แกร่ก! แกร้ง!!

ขอนไม้และลูกน้องอีกสองคนต่างก็กำลังค้นหาโทรศัพท์ในห้องนั้นว่าเธอจะซ่อนไว้ที่ไหน

จังหวะที่ขอนไม้จับเธอพาดไหล่ วันหนึ่งได้ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋านั้นออกมาด้วย และเธอก็ซ่อนมันไว้ในร่องหน้าอกที่ลึกหน่อย เพราะชุดที่เธอใส่มันไม่มีที่ซ่อนเยอะ

แต่ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องนั้นได้ถูกเปลี่ยนที่ซ่อนแล้ว เพราะถ้ายังอยู่ที่หน้าอกมันอาจจะโชว์ให้เขาเห็นได้

"ไม่เจอเลยครับนาย" ขอนไม้หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรหา..แต่ก็เงียบ

"พวกมึงออกไปก่อน" สายตาครุฑมองจ้องเรือนร่างของหญิงสาวดังเหยี่ยว

วันหนึ่งค่อยๆ ถอยไปจนหลังชนกับผนังห้องน้ำ ส่วนลูกน้องของมันได้ออกไปจากห้องแล้ว พร้อมกับปิดประตูไว้อย่างดี

"คุณจะทำอะไร โทรศัพท์ของพวกคุณก็ต้องอยู่กับพวกคุณสิ มันจะมาอยู่กับฉันได้ยังไง"

"ในเมื่อพวกนั้นหาทั่วห้องแล้วไม่เจอ มันก็คงจะอยู่ในร่างกายของเธอไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่ง" สายตาคมมองเรือนร่างระหงตั้งแต่เนินเนื้อด้านบน จนถึงเนินเนื้อด้านล่าง พอเขาได้มองสำรวจเรือนร่างของเธอแบบพิจารณา ครุฑถึงกับกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

"ใครจะบ้าซ่อนโทรศัพท์ไว้แบบนี้" มือเรียวพยายามจะปิดมันให้พ้นจากสายตาของเขา แต่ก็ปิดได้ไม่มาก ถ้าเธอยังใส่ชุดเดิมมันคงจะปลอดภัยมากกว่านี้ แต่นี่พี่คนนั้นเลือกชุดมาให้ใส่ จะเรียกว่าสั้นเสมอหูเลยก็ว่าได้

..ทำไมเขาต้องพยายามค้นหาโทรศัพท์เครื่องนั้นน่ะเหรอ เพราะในโทรศัพท์เครื่องนั้นมันมีความลับของเขาซ่อนอยู่..