แค้นนพิศวาส นิยาย บท 15

วันต่อมา..

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว มันทำให้เธอค่อยๆ รู้สึกตัวทีละน้อย จะว่าตื่นจากภวังค์ก็ไม่ใช่ เพราะมันเจ็บปวดและทรมาน

ดวงตากลมโตค่อยๆ รับแสงทีละนิด เพียงไม่นานดวงตางามคู่นั้นก็ได้เปิดกว้าง เมื่อคิดถึงภาพเมื่อคืนว่ามันขึ้นกับเธอบ้าง

อีกมุมหนึ่งของห้องนั้น ได้มีชายหนุ่มร่างกำยำบึกบึนแต่ดูสมส่วนมาก กำลังสวมใส่เสื้อผ้าโดยไม่ทุกข์ร้อน และไม่แคร์ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง

"โอ้ย" หญิงสาวค่อย ๆ พยุงร่างกายที่บอบช้ำของเธอให้ลุกขึ้น ตอนนี้มันเจ็บไปทั้งตัว

เลือด.. พอมองไปดูผ้าปูที่นอนผืนบางนั้น วันหนึ่งถึงกับสะอื้นไห้ในลำคอ เมื่อเห็นร่องรอยความรุนแรงที่เปรอะเปื้อน

วันหนึ่งทำใจไว้แล้วว่าเธอจะต้องโดนอะไร แต่หญิงสาวก็ไม่คิดว่าเขาจะซาดิสม์ได้ขนาดนี้

ปึก!! เสียงซองสีน้ำตาล ที่มาเฟียหนุ่มหยิบมาจากลิ้นชัก แล้วโยนมันลงไปข้างกายหญิงสาว

ไม่มีแม้แต่คำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของคนร่างสูง และซองนั้นเขาได้เตรียมการไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพียงแค่รอลายเซ็นต์จากเธอ..ผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้น

หญิงสาวปลายสายตาไปมองซองแค่แว๊บหนึ่ง ก็รู้แล้วว่ามันคงจะเป็นโฉนดที่ดินและบ้านที่เธอต้องการมากที่สุด

ร่างหนาหันหลังให้หญิงสาวทันที พร้อมกับค่อยๆ ติดกระดุมเสื้อเชิ้ต

พอเขาเดินออกจากห้องไป เขื่อนน้ำตาที่เธอกลั้นมันไว้ตลอดทั้งคืน ก็ได้เอ่อล้นออกมา สายตาของหญิงสาวได้แต่มองไปที่ซองนั้นไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสมัน

วันหนึ่งค่อยๆ ขยับกายให้ลุกขึ้น เพราะมันเจ็บแผลตรงที่ฉีกขาดมาก พอเธอยันตัวลุกขึ้นได้ ก็รู้สึกจุกตรงหน้าท้องมาก "โอ้ยย" เพียงไม่นานร่างบางก็ทรุดลงกับพื้น เธอหมดสติไปอีกครั้งที่พื้นเย็นเฉียบนั้น

"ว้ายยย!" เสียงแม่บ้านที่เข้ามาหลังผู้เป็นนายลงไปถึงข้างล่างแล้ว พอเห็นหญิงสาวนอนอยู่ที่พื้น แม่บ้านก็ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก รีบวิ่งลงไป หวังจะให้คนมาช่วย

"ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น เธอสลบอยู่ที่พื้นค่ะ" แม่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก

แต่เขายังนั่งอยู่เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร ลูกน้องมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อเพราะไม่มีคำสั่ง

"เอ่ออ" แม่บ้านคิดว่า เขาจะตกใจเหมือนนางบ้าง..แต่ก็ไม่

"ปล่อยไว้แบบนั้น" มันคือคำสั่งของเขา

สองชั่วโมงผ่านไป...

"ตื่นแล้วเหรอ"

วันหนึ่งรีบหันขวับไปที่ต้นเสียง นี่เขากลับเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไร นานแค่ไหนแล้วที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งๆ ที่เธอหมดสติอยู่ที่พื้น เขาไม่แม้แต่จะพาเธอขึ้นไปบนเตียง

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งได้ก็พยายาม เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มผืนบาง เพื่อที่จะมาปิดบังร่างกาย

"ใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน"

"ส่งที่บ้าน? ไม่นะ!" ที่เธอบอกปู่ว่าจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดก็เพราะเหตุผลนี้ หญิงสาวรู้ดีว่าร่างกายของเธอคงไม่พร้อมที่จะพบปู่ในเร็ววัน

แต่นี่..เขาจะโหดร้ายเกินไปไหม จะพาเธอกลับไปส่งบ้านในสภาพยับเยินแบบนี้

"ฉันไม่กลับ หรือถ้าจะกลับฉันกลับเองได้" เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดร่างกายมาก แต่ก็ไม่แสดงอาการให้เขาเห็น

"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรทั้งนั้น หรือจะกลับในสภาพนี้ โดยไม่ใส่เสื้อผ้าเลย"

วันหนึ่งรีบหยิบเสื้อผ้าที่เธอใส่มาเมื่อคืน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอรู้ดีว่าเขาทำได้แน่ หญิงสาวก็เลยรีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วใส่เสื้อผ้า

โชคดีที่ใบหน้าของเธอไม่มีรอยฟกช้ำ แต่ซอกคอลงไปถึงหน้าอก มีแต่รอยดูดของเขาจนช้ำเต็มไปหมด

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็พาเธอลงมาข้างล่าง

ตอนนี้ปู่ของเธอเริ่มหายใจติดขัด อยากจะช่วยหลานแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้

"หายใจเข้าลึกๆ ไว้ ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งรีบตาย จนกว่าผมจะพูดจบ"

"คุณปู่คะ คุณปู่ทำใจดีๆ ไว้นะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้น" วันหนึ่งพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด

"คุณจำนามสกุลโชคอำนวยได้ไหม มันเป็นนามสกุลเดิมของผมเอง"

"โชค..อำ..นวย?" ทวีทรัพย์ทวนคำพูดของผู้ชายที่หลานสาวเคยแนะนำว่าเขาเป็นแฟน

"ยังจำได้นี่ นึกว่าความจำจะเสื่อมไปกับสภาพ"

"คุณพูดเรื่องอะไร แล้วโชคอำนวยมาเกี่ยวอะไรกับคุณปู่ของฉัน" วันหนึ่งพยายาม ยืนขวางหน้าเขาไว้ ไม่ให้เข้าใกล้ปู่เธอมากกว่านี้

"ถ้าเธออยากจะรู้ ก็ถามไอ้แก่นี่ดูสิ เด็กคนหนึ่ง ต้องได้ไปโตในบ้านเด็กกำพร้า..ถูกทุบตีทรมาน เธอดูนี่" เขากระชากคอเสื้อตัวเองให้ต่ำลง มันเป็นรอยแผลเป็น

ที่จริงแผลนี้หญิงสาวเห็นแล้วเมื่อคืน แต่เธอคิดว่ามาเฟียแบบเขา มีแผลแบบนี้บนร่างกายมันดูปกติมาก

"แผลนี้มันถูกไฟลน จากไอ้พวกสาระเลว แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าไอ้แก่นี่ ที่ทำกับคนในครอบครัวของกู"

ฟืด! ฟื๊ด!! เสียงหายใจ ของทวีทรัพย์ ตอนนี้เหมือนเขาจะช็อก

"คุณปู่ ช่วยปู่ฉันด้วย งื้อออ" หญิงสาวรีบโผล่เข้าไปกอดผู้เป็นปู่ไว้

วันหนึ่งทำอะไรไม่ถูกได้แต่ขอร้องอ้อนวอนให้เขาช่วยปู่เธอ

"กราบตีนกูก่อนสิแล้วกูจะช่วย"