แค้นนพิศวาส นิยาย บท 32

"ทำไมเงียบไปครับนาย" ขอนไม้สงสัย เห็นวันหนึ่งเงียบไปที่ตักของเจ้านาย

เสียงปืนได้เงียบลงสักพักแล้ว ตั้งแต่ถูกยิงสวนกลับพวกนั้นก็ไม่กล้าตามมา

"สงสัยจะหลับ" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปที่ตักของตัวเอง เธอกลัวจนไม่กล้าโผล่หัวขึ้นมาและก็เงียบไปเลย

"คนอะไรหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ยังหลับได้" มือหนาลูบไล้ไรผมหญิงสาวแบบอ่อนโยน

ที่เธอหลับไปเพราะเหนื่อยล้า และในรถแอร์เย็นฉ่ำขนาดนี้

เขาพาเธอกลับมาที่บ้าน พร้อมกับสั่งลูกน้อง ให้ไปย้ายปู่และแม่ของเธอกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม

"ให้ผมช่วยไหมครับนาย" ขอนไม้รีบเดินเข้ามา หวังจะช่วยอุ้มหญิงสาวร่างบางที่อยู่ในวงแขนของผู้เป็นนาย

"ไม่ต้อง!" เขาคงไม่ปล่อยให้ใครอุ้มเธอแน่

ลูกน้องได้แต่วิ่งไปเปิดประตูห้องให้

"พวกมึงอย่าทำเสียงดังล่ะ"

"ครับ?" ครับแบบสงสัย แต่ก็รับปากไปก่อน เพราะใครจะกล้ามาเสียงดังบนห้องของเขา

เธอหลับไปหลายชั่วโมงจนถึงบ่ายคล้อย

หญิงสาวตื่นขึ้นมาเพราะความหิว "หอมอะไร" จมูกของเธอรับกลิ่นได้เร็วมาก ไม่ว่าจะระยะไกลแค่ไหน คนท้องเป็นแบบนี้ทุกคน

"นี่ที่ไหน" วันหนึ่งมองซ้ายมองขวาเธอจำได้ทันทีว่านี่คือห้องของเขา หญิงสาวรีบลุกขึ้น จนเกิดอาการหน้ามืด เกือบจะล้มลง แต่ก็ถูกรับไว้ด้วยอ้อมแขนของชายหนุ่ม

"จะรีบไปไหน"

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม เราหมดเวรหมดกรรมต่อกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ" คำพูดของเธอทำให้เขาจุกได้อีกครั้ง

"หิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวให้คนหาอะไรขึ้นมาให้ทาน" เธอเหวี่ยงใส่เขาแรงขนาดนั้น แสดงว่าเธอต้องหิวแล้วแน่

"คุณกำลังทำอะไรอยู่ คุณจะเล่นตลกอะไรกับฉันอีก ฉันไม่มีอะไรที่จะให้คุณเล่นสนุกได้อีกแล้ว" น้ำตาของหญิงสาวเริ่มจะคลอเบ้า เพราะเธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความจริงใจให้กับเธอเลย

"ผมไม่ได้เล่นตลกกับคุณสักหน่อย ก็คนเป็นห่วง"

"นี่แหละมันคือการเล่นตลกของคุณ ทำเป็นห่วงใย แต่กลับเอามีดมาแทงข้างหลังแบบเลือดเย็น" วันหนึ่งหมายถึง เขาอุตส่าห์ไปช่วยเธอจากทะเล แต่ดูจากสิ่งที่เขาทำกับเธอหลังจากนั้น

"วันหนึ่ง"

"ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน ฉันจะกลับบ้าน" ตอนนี้หญิงสาวยังไม่รู้เรื่อง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้แค่ว่าปู่ของเธอ ได้ทำลายครอบครัวเขา และเขาก็กลับมาแก้แค้น มันก็สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว และครอบครัวของเธอก็ได้รับเวรกรรมที่ทำกับเขาไว้อย่างแสนสาหัสแล้วเหมือนกัน

"ไม่ให้กลับ" ชายหนุ่มเดินไปที่ประตูแล้วสั่งลูกน้องให้ล็อกด้านนอกไว้ จนกว่าจะได้ยินเสียงเขาสั่งให้เปิด

"คุณทำอะไรของคุณอีก ฉันต้องกลับไปเตรียมอาหารให้คุณปู่ พรุ่งนี้ก็ถึงวันนัดของหมอแล้ว ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ หนี้ของคุณฉันก็คืนให้หมดแล้ว บ้านหลังนั้นถ้ามันไม่พอ ฉันจะพยายามหามาคืนให้อีก" อารมณ์หงุดหงิดของคนท้อง

"เรื่องปู่ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวให้คนพาท่านไปหาหมอ แล้วเรื่องอะไรบ้างนะ" เขาฟังไม่ทันว่าเธอสาธยายอะไรออกมาบ้าง เพราะมันรวมกันหลายเรื่องเกิน

"......." หญิงสาวได้แต่กัดฟันกระทืบเท้าเดินกลับไปนั่งบนเตียงแบบอารมณ์เสีย

"หิวข้าวยัง"

"หิว!!!"

"ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย ตกใจหมดเลย" ชายหนุ่มลูบหน้าอกตัวเองเบา ๆ เพื่อปลอบขวัญ

เช้าวันต่อมา...

อุบ! อุ้บ!! อ้วกกกก~ ตื่นเช้ามาก็คลื่นไส้อาเจียนแบบนี้ทุกเช้า แต่วันนี้ ร่างกายของเธอถูกใครบางคนพันธนาการเอาไว้จนขยับไม่ได้ วันหนึ่งก็เลยปล่อยมันออกมาตรงนั้นเลย

"แล้วคุณมากอดฉันทำไมล่ะ" หญิงสาวกลัวว่าเขาจะโมโหที่อ้วกใส่ตัวเขาจนเลอะเทอะไปหมดแบบนั้น

"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เข้าไปล้างในห้องน้ำก่อน"

วันหนึ่งไม่รอให้บอกซ้ำ พอเป็นอิสระเธอก็รีบเข้าไปล้างเนื้อตัวในห้องน้ำ

พอออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เข้าไปทำความสะอาดร่างกายบ้าง จังหวะนั้นตอนที่แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดห้อง วันหนึ่งก็ได้แอบย่องลงมาข้างล่าง

"ไปไหนแล้ว" ครุฑออกมาจากห้องน้ำก็เจอแต่แม่บ้าน

ชายหนุ่มรีบออกมาจากห้อง "ไปไหนกันหมด" เสียงตะโกนเรียกหาลูกน้อง

"ครับนาย"

"เธอไปไหนแล้ว"

"เธอบอกว่าหิวจะเข้าไปหาอะไรกินในครัวครับ" พอหญิงสาวลงมาข้างล่างเจอลูกน้องของเขาก็เลยบอกไปแบบนั้น

"ในครัว?" ครุฑรีบเดินเข้าไปในครัวแต่ก็ไม่เจอใคร

"ผมขอโทษครับนาย เดี๋ยวผมจะให้คนออกตามหา"

วันหนึ่งเข้ามาในครัวจริง แต่แอบออกไปด้านหลัง ยังไงเธอก็ต้องหนีให้พ้นคนใจร้ายแบบเขาให้ได้