แค้นนพิศวาส นิยาย บท 33

หญิงสาวเดินเท้าเปล่าออกมาหลังบ้าน เธอคิดแค่ว่าจะหนีเขาให้พ้น เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก

หรือเขาอยากจะได้ลูกของเธอ เพราะตอนนี้วันหนึ่งเดาทางไม่ออกเลย ที่ครุฑทำดีแบบนี้เขาหวังผลอะไร ในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะให้เขาแล้วนอกจาก "ลูก?" ก่อนอื่นเธอต้องพาลูกหนีไปให้ไกลก่อน แต่จะไปไหนได้เพราะเธอยังมีห่วงอีก

หญิงสาวนั่งแท็กซี่กลับมาหาปู่แต่เจอคนของเขาก่อน เธอก็เลยไม่ลงรถ

วันหนึ่งเลือกที่จะโทรไปหาลุงแท็กซี่ข้างบ้าน คนที่หาบ้านเช่าให้เธอ ก็ได้ความว่า..มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งมาย้ายปู่และแม่ของเธอออกจากบ้านเช่าไปแล้ว วันหนึ่งคิดว่าต้องเป็นครุฑแน่

ตอนนี้แม้แต่เงินค่าแท็กซี่เธอก็ไม่มีให้ วันหนึ่งก็เลยยืมโทรศัพท์ของคนขับแท็กซี่

{"ฮัลโหล"}

{"ฉันเอง เธอยังเป็นเพื่อนฉันอยู่ใช่ไหม"} วันหนึ่งไม่รู้ว่าจะโทรไปหาใคร และจำเบอร์ใครไม่ได้นอกจากนุชนาถ

{"ฉันดีใจนะหนึ่งที่เธอโทรมาหาฉัน แล้วนี่เบอร์ใคร"}

{"เบอร์คนขับแท็กซี่ ตอนนี้ฉันไม่มีเงินค่ารถ เธอออกมาหาฉันได้ไหม เรื่องนี้อย่าบอกเขาได้ไหม"}

{"ได้สิ"}

พอวางสายนุชนาถก็รีบออกมา

"ทำไมแกเป็นสภาพนี้" นุชนาถเห็นสภาพของเพื่อนแล้วแทบน้ำตาไหล จากลูกคุณหนูตอนนี้แม้แต่รองเท้าก็ไม่มีใส่ "แกไปพักอยู่กับฉันนะ"

"ฉันไปพักกับแกไม่ได้หรอก ถ้าฉันอยู่ที่นั่นเขาต้องรู้แน่"

"จริงด้วย แล้วจะเอายังไงต่อ"

"แกไปดูคุณปู่ฉันให้หน่อยได้ไหม ฉันคิดว่าท่านต้องอยู่ที่บ้านทรัพย์ไพศาลแน่" วันหนึ่งกำลังวัดใจว่านุชนาถอยู่ข้างไหนกันแน่

"แล้วแกจะไปอยู่ไหน"

"ยังไม่รู้ ฉันคิดถึงปู่" น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาเป็นสาย ปูก็ยิ่งไม่แข็งแรง ไม่รู้ว่าแม่จะดูแลได้ดีแค่ไหน แต่ถ้าเธอกลับไปเขาต้องแย่งลูกไปแน่

ก่อนที่จะแยกทางกับเพื่อน นุชนาถได้ให้เงินเธอไว้พอที่จะใช้ได้สักพัก

...ครุฑ...

"พวกมึงตั้งกี่คนตามหาผู้หญิงคนเดียวก็ไม่เจอ ถ้ามึงไม่เจอเมียกับลูกกู ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า"

ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นตามหาไม่เว้นแม้แต่คนของพ่อเขา

หลายวันผ่านไป..ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง

ตอนนี้วันหนึ่งมาขอทำงานที่รีสอร์ทและก็ได้ที่พักที่นี่ด้วย

หญิงสาวทำความสะอาดห้อง หลังจากแขกใช้บริการออกไปแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องเก็บทำความสะอาด

ถึงแม้จะเหนื่อยหน่อยแต่ก็มีที่พักมีอาหารครบสามมื้อให้กิน เพราะเธอมาโดยไม่มีอะไรเลย ทางรีสอร์ทก็เลยสงสาร

[ ครุฑธาคลับ ]

"วันหนึ่งติดต่อมาหาเธอไหม" หลังจากที่เขาตามหาเธอมาหลายวันแล้วไม่เจอ..ก็เพิ่งนึกถึงนุชนาถ

"ปะ..เปล่านี่คะ" เธอตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก

แค่นี้ครุฑก็รู้แล้วว่าวันหนึ่งคงติดต่อเพื่อนกลับมาแน่ แต่เขาจะวู่วามไม่ได้

"เสี่ยมาตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่เรียกเข็มล่ะคะ" เขมมิกาเดินมานั่งลงด้านข้างแบบถือวิสาสะ

"วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์"

"ไม่มีอารมณ์ก็สร้างอารมณ์สิคะเสี่ย" พูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน นิ้วเรียวค่อยๆ ลูบไล้ตามแผนอกหนาแบบยั่วยวนไปด้วย

...ธานินทร์...

"เจอแล้วใช่ไหม"

"เจอแล้วครับทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ที่รีสอร์ท"

"โอ้ย" ลูกน้องของธานินทร์ล้มลงไป ทันทีที่ถูกครุฑยิงที่ขา

"หน้าไหนจะขวางกูอีกเข้ามา!!" ปืนในมือของมาเฟียหนุ่มเล็งไปที่ลูกน้องของธานินทร์ทีละคนจนไม่มีใครกล้าย่างก้าวเข้ามาขวางเขา

พอได้ยินเสียงปืน ธานินทร์ก็ออกมาจากห้อง เพราะเขาแอบมาพักที่นี่เพื่อไม่ให้เธอเห็น

และไม่ได้ออกมาแค่ธานินทร์ คนที่ทำงานที่นี่ต่างแตกตื่นวิ่งออกมาดูกันว่าเสียงอะไร หนึ่งในนั้นก็คือวันหนึ่ง

กรี๊ดดดดด~ ผู้หญิงหลายคนต่างก็หวาดกลัว เพราะมีคนนอนจมกองเลือดอยู่

"คุณ!" พอวันหนึ่งเห็นว่าใครเป็นคนยิงถึงกับหน้าซีด หญิงสาวกำลังจะวิ่งออกไปจากที่นั่น

ปั้ง!! มาเฟียหนุ่มยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อหยุดเธอ

"กรี๊ดดด" หญิงสาวตกใจสองมือเรียวปิดหูโดยอัตโนมัติ สองขาของเธอถึงกับก้าวไม่ออก

"มึงจะมายิงคนของกูเป็นผักปลาแบบนี้ไม่ได้นะไอ้ครุฑ"

"ใครใช้ให้มึงเอาผู้หญิงของกูมาซ่อนไว้ที่นี่"

"กูไม่ได้ซ่อนสักหน่อย ผู้หญิงของมึงเต็มใจมาอยู่กับกูเอง ไม่เชื่อมึงก็ถามดูสิ"

วันหนึ่งงงเป็นไก่ตาแตก ตกลงรีสอร์ทนี้เป็นของพี่ชายเขางั้นเหรอ ทำไมเธอไม่รู้เลยล่ะ

ระหว่างที่พี่น้องกำลังเล็งปืน เข้าหากันหญิงสาวค่อยๆ ถอยออกมา

ปั้ง!!

"กรี๊ดดดด" วันหนึ่งตกใจคิดว่าถูกเขายิง คนตัวเล็กนั่งหมอบลงกับพื้นพร้อมกับปิดหูไว้

"ลุกขึ้น" เขาเดินไปกระชากแขนเธอให้ลุกขึ้น หญิงสาวจำเป็นต้องได้ลุกเพราะกลัวว่านัดต่อไปมันจะฝังอยู่ในร่างกายของเธอ

"ปล่อยมันไป" ธานินทร์สั่งลูกน้องไม่ให้ตามไป เพราะตอนนี้เขาได้สิ่งที่ต้องการแล้ว