แค้นนพิศวาส นิยาย บท 39

ครุฑขับรถแบบไม่คิดชีวิต เขาเหยียบคันเร่งจนลูกน้องตามมาไม่ทัน และเพียงไม่นาน รถก็ได้มาจอดที่หน้าบ้านของนายอิทธิพล

ชายหนุ่มร่างสูงก้าวลงรถแบบเร่งรีบ เขาไม่สนใจปิดแม้กระทั่งประตูรถ เท้าแกร่งเดิยตรงเข้าไปในบ้านหลังงามโดยไม่สนใจลูกน้องของนายอิทธิพลที่ออกมาขัดขวาง

"เมียกูอยู่ไหน!!" มือหนากระชากคอเสื้อของผู้ชายร่างกำยำที่วิ่งมาขวางหน้าเพื่อเข้ามาถาม

พวกที่เหลือควักปืนออกมาขู่แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวเลย

ปั้ง!! (เสียงปืนขอนไม้กับพวกที่เพิ่งตามมาถึง)

"พวกมึงไม่อยากตายถอยออกไป!!" ขอนไม้และพรรคพวกรีบวิ่งกรูกันเข้ามาช่วยเป็นเกราะกำบังให้กับเจ้านาย

พั้วะ!! ครุฑชกเข้าหน้าลูกน้องของอิทธิพลอย่างแรง และกระชากคอเสื้อมันกลับเข้ามาอีกครั้ง

"เจ้านายมึงอยู่ไหน มันเป็นคนจับตัวเมียกูมาใช่ไหม" มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมกับง้างกำปั้นขึ้นมา เพื่อจะต่อยลงไปที่หน้ามันอีกครั้ง

"ทำไมต้องทำรุนแรงกันขนาดนั้นด้วยล่ะครับ" อิทธิพลรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ครุฑพาคนเข้ามาแต่มันรอจังหวะ

"เมียกูอยู่ไหน!!" ครุฑผลักลูกน้องของอิทธิพลให้ออกจากตัวแล้วเดินตรงมาที่หัวหน้าของพวกมัน

"ในเมื่อกูเชิญพี่ชายมึงมาแล้วมึงก็มาแย่งเอาคืน ทีนี้กูก็เชิญเมียมึงมาบ้าง มึงรู้หรือยังว่ากูทำได้ทุกอย่าง มึงจะแบ่งอาณาเขตให้กูได้หรือยัง"

"มึงมันไอ้หมาลอบกัด ผู้หญิงท้องมึงยังกล้าจับตัวมาได้!!"

"กูแก่กว่าพ่อมึงอีกนะ..มึงพูดให้เกียรติกูหน่อยสิวะ"

"มึงไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับกู! เมียกูอยู่ไหน!! ถ้าเมียกับลูกกูเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บ แม้แต่ศพมึงก็จะไม่เหลือไว้ให้ฝัง"

อิทธิพลค่อยๆ ถอยหลังเข้าบ้านเพราะดูเหมือนว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง

"ไอ้อิทธิ!!"

แกร้ก~ เสียงปืนลูกน้องของมันเล็งขู่มาและยังมีพวกที่อยู่หลังบ้านออกมาสมทบกันอีกหลายคน

"ถึงแม้กูฆ่ามึงตายตรงนี้กูก็ไม่มีความผิด เพราะมึงบุกรุกบ้านกู มึงพาพวกของมึงกลับไป และคิดไตร่ตรองเงื่อนไขของกูให้ดี อีกสามวันกูจะรอคำตอบ" มันรู้ดีว่าแก๊งค์ของอำนาจพูดคำไหนคำนั้น มันถึงกล้าเอาคนสำคัญของพวกเขามาขู่ได้

พอจบคำพูดอิทธิพลก็เดินหนีเข้าบ้าน

ครุฑไม่กลัว แถมยังเดินตรงเข้าไปหามันแบบขึงขัง

ปั้ง!! (เสียงปืนของลูกน้องมันยิงขู่)

"นายครับ.. ผมว่าถอยออกมาก่อนดีกว่า" ขอนไม้รีบเดินไปขวางเจ้านายไว้ เพราะปลายกระบอกปืนของพวกมันหันมาที่ครุฑ

"กูไม่ไป!!" ชายหนุ่มไม่คิดจะออกไปจากที่นี่ ถ้าไม่ได้ตัวเธอกลับไปด้วย

"กูอยากจะบอกมึงให้หายโง่อย่างหนึ่ง คิดเหรอว่ากูจะเอาเมียมึงไว้ที่นี่ ถ้ายังไม่ออกไป มึงคงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น" มันยังร้องตะโกนออกมาจากในตัวบ้าน

ชายหนุ่มได้แต่กัดฟัน อยากจะกระทืบมันให้ตายคาตีน แต่ทำตอนนี้ไม่ได้ เพราะต้องรู้ก่อนว่ามันเอาเมียกับลูกไปไว้ที่ไหน

ครุฑจำเป็นต้องถอยออกมา เพราะถ้ามันยังไม่ได้สิ่งที่มันต้องการ คงจะยังไม่ทำอะไรเธอ

"พวกมึงหยุดงานทุกอย่าง แล้วไปสืบดูว่ามันเอาเมียกูไปที่ไหน" ชายหนุ่มสั่งลูกน้องขณะที่กำลังนั่งรถกลับ

ครุฑกระวนกระวายใจมาก ถ้าเป็นไปได้อยากจะฆ่าพวกมันทิ้งให้หมด แต่กลัวว่าวันหนึ่งจะเป็นอันตราย

...วันหนึ่ง...

"ฉันต้องขอโทษด้วยนะ ที่คุณป๋าของฉันทำแบบนี้" อบเชยได้แต่พูดพร่ำขอโทษขอโพย

"ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม เขาจับตัวฉันมาทำไม" วันหนึ่งดูท่าทางผู้หญิงคนนี้แล้วคงจะไม่มีพิษมีภัยอะไร

เธอไม่รู้ว่าที่ผู้หญิงคนนี้เรียกตาแก่คนนั้นว่าคุณป๋า ตกลงเธอเป็นลูกสาวหรือเป็นเมียเล็กเมียน้อยกันแน่ แต่ถ้าให้คิดว่าเป็นลูกสาวเปอร์เซ็นต์คงจะน้อยมาก เพราะทั้งสองอายุห่างกันลิบลับเลย

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะคงจะเป็นเรื่องงาน"

"เรื่องงาน?"

"คุณป๋าของฉันท่านทำเกี่ยวกับบ่อนคาสิโนค่ะ"

"บ่อน?" วันหนึ่งรู้แล้วว่าเธอถูกจับตัวมาด้วยเหตุผลอะไร นี่เขาจะทำให้เธอเดือดร้อนได้ทุกอย่างเลยเหรอ

"ถ้าคุณป๋าของคุณคิดว่าจับตัวฉันมาเพื่อจะใช้เป็นเครื่องต่อรองกับผู้ชายที่ชื่อครุฑ พวกคุณคงเสียเวลาเปล่าแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันไม่มีค่ากับเขามากขนาดนั้น" วันหนึ่งรู้ดีว่าเขาคงไม่ยอมแลกทุกอย่างของเขากับตัวเธอหรอก แต่กับลูกก็ไม่แน่