แค้นนพิศวาส นิยาย บท 38

"ถูกยิง?!" หญิงสาวถามออกมาแบบตกใจ เพราะผ้าพันแผลมันพันอยู่รอบลำตัว ยังมีรอยเลือดที่ทะลุออกจากผ้าพันแผลให้เห็น "คุณเจ็บไหม? แล้วทำไมคุณไม่ไปหาหมอ" แผลที่พันอยู่มันเหมือนไม่ใช่ฝีมือของผู้เชี่ยวชาญอย่างเช่นหมอหรือพยาบาลเลย

"ไปไม่ได้ ถ้าไปเรื่องก็ถึงตำรวจน่ะสิ ว่ามีการยิงกันเกิดขึ้น" มันคือข้ออ้างของคนเจ้าแผนการณ์

"แล้วแผลของคุณ"

"โอ้ยยเจ็บ" ทีแรกคิดว่าเธอจะไม่ให้ความสนใจขนาดนี้ แต่พอเห็นเธอเป็นห่วงแล้วเขาก็นึกอยากจะอ้อนขึ้นมา

"คุณก็อย่าขยับสิ นอนอยู่นิ่งๆ" พอรู้ว่าเขาถูกยิงมือไม้ของเธอก็สั่นไปหมด นี่เขาถูกยิงตรงลำตัวนะ ถ้าถูกอวัยวะสำคัญจะทำยังไง ..แล้วทำไมเราต้องเป็นห่วงเขาด้วยล่ะ..พอคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นจากเตียง

"จะไปไหน" เมื่อสักครู่ยังดูเป็นห่วงเขาอยู่เลย แต่ทำไมอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้น

"จะเข้าห้องน้ำ"

ชายหนุ่มโล่งอกขึ้นมาทีแรกคิดว่าเธอจะหนีกลับบ้านเสียอีก

สายๆ ของวันเดียวกัน..

"หิวข้าว แผลก็เจ็บ ทำอะไรก็ไม่สะดวก" ชายหนุ่มแกล้งพูดออกมาเบาๆ เพื่อให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ได้ยิน

"คุณพอจะลงไปข้างล่างไหวไหม หรือจะให้แม่บ้านเอาขึ้นมาให้กินข้างบน"

"ไม่ไหวหรอก สงสัยแผลจะอักเสบเจ็บไปทั้งตัว"

"เดี๋ยวฉันลงไปหายามาให้นะ" หญิงสาวรีบเดินมาที่ประตู

"ค่อยๆ เดินนะเดี๋ยวตกบันได" เขากลัวว่าเธอจะรีบเดินมากเกินไป 

พอลงไปถึงข้างล่างหญิงสาวรีบบอกแม่บ้านให้เตรียมหาอาหารขึ้นไปให้ ส่วนเธอก็เดินไปดูที่กล่องยาว่ามียาอะไรพอที่จะแก้อักเสบได้บ้าง

และเพียงไม่นานวันหนึ่งก็กลับขึ้นมา

"คุณลุกขึ้นมากินข้าวไหวไหม"

"ไม่ไหว"

"ถ้างั้นคุณหนุนหมอนให้สูงหน่อยนะ" คนตัวเล็กประคองชายหนุ่มร่างหนาขึ้นอย่างลำบาก แต่ครุฑก็พยายามใช้แรงดันตัวเองช่วยเพื่อไม่ให้เธอออกแรงมาก

แล้วเธอก็เอาหมอนไปรองไว้ใต้แผ่นหลังให้สูงขึ้นหน่อย

"คุณตักข้าวกินเองได้ไหม"

"ขยับมือผมยังขยับลำบากเลย"

"ก็ได้ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะป้อน" หญิงสาวตักข้าวต้มร้อนๆ ขึ้นมา "อ้าปากสิ"

"ขะ..คุณจะไม่เป่าหน่อยเหรอ" เพราะดูจากไอความร้อนแล้วมันคงจะร้อนมาก

"เป่าทำไมคะ กินร้อนๆ แบบนี้แหละ หรือคุณจะไม่กินก็ได้นะ" หญิงสาวคิดจะเอาเขาคืนบ้างเพราะเขาไม่ได้เจ็บปากสักหน่อย 

"กินครับ กินก็ได้คร้าบ"

ขอให้ได้เอาคืนสักนิดก็ยังดี วันหนึ่งตักโจ๊กร้อนๆ ยัดเข้าปากเขาทันทีที่อ้าปาก

"โอ้ยๆๆร้อนๆๆ" จะคายทิ้งก็ไม่ได้ เขาต้องได้รีบกลืนลงคอไป

ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก เพราะลูกน้องได้ยินเสียง

"นายเป็นอะไรครับ" คนที่เข้ามาแบบถือวิสาสะก็คือขอนไม้ เพราะเฝ้าระวังภัยให้เจ้านายตลอดเวลา

"เอาน้ำมาให้กูที"

ขอนไม้รีบเดินไปรินน้ำแล้วส่งมาให้เจ้านาย

ครุฑรับน้ำนั้นขึ้นมาดื่มทันทีจนลืมว่าตัวเองต้องแกล้งเจ็บแขน

วันหนึ่งไม่ใช่คนโง่ ถ้าเขายกแก้วน้ำนั้นขึ้นได้ ก็แสดงว่าเขาไม่ได้เจ็บมาก..หรืออาจจะไม่ได้เจ็บเลย

"มาแล้วเหรอครับคุณผู้หญิง เชิญเข้ามาดื่มน้ำดื่มท่าข้างในก่อน" ผู้ชายที่เดินออกมาอายุเยอะมากแล้ว อาจจะเท่าปู่ของเธอเลยก็ได้

"พวกคุณเป็นใคร?.." หญิงสาวพยายามก้าวถอยหลังไปแต่ถูกคนของพวกมันมายืนขวางไว้ก่อน

"ถอยออกไปนะ!!"

"คุณป๋าทำอะไรคะ"

จังหวะที่พวกเขากำลังฉุดกระชากวันหนึ่งอยู่นั้นก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากในตัวบ้าน

"อบเชยถอยออกมา"

"ไม่ค่ะ คุณป๋าจะทำอะไรเธอ" อบเชยรีบเดินไปช่วยวันหนึ่ง เธอดูท่าทางแล้วผู้หญิงคนนี้คงจะกำลังตั้งท้องแน่

"มันไม่ใช่ธุระอะไรของหนูเลยนะ"

เย็นวันเดียวกัน..

"รายงานจากบ้านหลังนั้นคุณวันหนึ่งยังไม่กลับถึงบ้านเลยนะครับ"

"อะไรนะ?" มาเฟียหนุ่มเพิ่งจะออกจากบ่อนคาสิโน และกำลังจะไปดูงานที่คลับต่อ แต่พอได้รับรายงานจากลูกน้องก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

เจอตัวเมียกูหรือยัง เขาให้คนตรวจสอบกล้องวงจรปิด ตั้งแต่เธอเดินออกมาจนขึ้นแท็กซี่ และกำลังติดตามแท็กซี่คันนั้น

"ผมว่าคุณวันหนึ่ง ต้องถูกจับตัวไปแน่เลยครับ แล้วจะมีใครที่กล้าทำแบบนี้.."

"ไอ้อิทธิพลงั้นเหรอ!?" ครุฑโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ตอนที่ได้ข่าวว่าพี่ชายถูกจับตัวไป เขายังไม่โมโหเท่านี้ แต่ตอนนี้ทั้งอารมณ์โมโหและเป็นห่วงมันคละคลุ้งไปหมด

สันติรีบเดินมากำลังจะขึ้นไปประจำที่คนขับ

"มึงไม่ต้องกูขับเอง" ครุฑสตาร์ทได้ก็ออกตัวไปอย่างเร็ว