แค้นนพิศวาส นิยาย บท 37

แค้นพิศวาส 37

"แม่ฉันอยู่ไหน คุณเอาแม่ฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน" หญิงสาวพูดพร้อมกับเช็ดปากที่มันยังเลอะอาเจียนออก

มือหนายื่นมาเพื่อจะเช็ดตรงที่เธอมองไม่เห็นให้ แต่ก็ถูกปัดออกอย่างแรง เธอไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อตัวได้อีกแล้ว

"ฉันถามว่าคุณซ่อนแม่ฉันไว้ที่ไหน! ฉันรู้ว่าแม่ผีพนันเข้าสิงจนไม่เป็นผู้เป็นคน แต่ถ้าคุณไม่เปิดประตูบานนั้นให้ท่าน ท่านก็เข้ามาที่นี่ไม่ได้ ขอร้องคุณปล่อยครอบครัวฉันไปเถอะ" หญิงสาวพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายอะไรเลย

"แม่อยู่นี่" ผกากรองกลัวลูกสาวด่าเขามากไปกว่านั้น ยังไงเขาก็เป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟีย เจ้าของธุรกิจมืดหลายอย่าง ถ้าเกิดทนไม่ไหวขึ้นมาจะทำยังไง

"แม่!!"

"แม่มาทำงานที่นี่จริงๆ ทำไมหนูถึงไม่เชื่อ"

"ที่นี่มันมีงานอะไรให้แม่ทำ!"

"แม่ว่าหนูไปคุยที่ห้องทำงานของแม่ดีกว่า"

"ห้องทำงาน? หมายความว่ายังไง" ใบหน้างามหันขวับไปที่มาเฟียหนุ่ม เป็นเชิงถามว่าที่แม่เธอพูดมาหมายความว่ายังไง

ชายหนุ่มยังไม่พูดอะไรเขาเดินเข้ามาคว้าแขนของเธอให้เดินตามไปที่ห้องทำงานของแม่

และหญิงสาวก็เดินตามไปแต่โดยดี เพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่แม่พูดมาหมายความว่ายังไง

"ห้องผู้จัดการ ผกากรอง ทรัพย์ไพศาล??" วันหนึ่งเห็นป้ายที่หน้าห้องยิ่งสงสัยไปกันใหญ่

ลูกน้องของเขารีบเปิดประตูให้ แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปด้านใน

"แม่มาทำงานที่นี่ได้หลายวันแล้ว" ผกากรองเริ่มอธิบายให้ลูกเข้าใจ

"ทำงานที่นี่ แต่นี่มันห้อง.." หญิงสาวมองไปดูที่โต๊ะทำงาน ก็มีป้ายชื่อของแม่เธอตั้งอยู่บนนั้น

"เรื่องนี้ผมขอคุยกับเธอเองได้ไหมครับ" คำแรกที่ครุฑยอมพูดออกมา เขาต้องอธิบายให้เธอเข้าใจด้วยตัวเอง ถ้าไม่งั้นยิ่งจะคิดมากไปกันใหญ่

แล้วทุกคนก็ยอมออกไปจากห้องนั้นทิ้งให้เขาและเธออยู่ด้วยกันแค่สองคน

"ฉันรอฟังอยู่" ตอนนี้ใบหน้าหวานของเธอสื่ออารมณ์ความโกรธเกลียดออกมาให้เห็นเด่นชัดมาก

"ผมรู้ว่าแม่ของคุณคงจะเลิกเล่นการพนันไม่ได้ เพราะท่านติดการพนันมาก มีวิธีเดียวที่ท่านจะไม่สนใจการพนันอีกเลย คือท่านต้องควบคุมมันเองให้ท่านเห็นระบบทุกอย่างในนี้ ว่ามันมีกลโกงยังไงบ้าง" เขาหมายถึงว่าให้แม่ของเธอได้เข้ามาสัมผัสเองโดยที่ไม่ต้องบอกเป็นคำพูด ถ้าไม่งั้นแม่เธอก็จะไม่เข้าใจ

"กลโกง?" มันไม่ได้ผิดไปจากความคิดของเธอเลย พวกเขาต้องมีการโกง และโกงแบบแนบเนียนด้วย

"คุณก็รู้ว่าวงการนี้มันไม่ใช่วงการสีขาว.."

"ฉันไม่อยากจะฟังคำอธิบายอะไรอีก คุณไม่ต้องพูด" เขาพูดยังไม่จบประโยคหญิงสาวก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนี้นานไปกว่านี้แล้ว

"แล้วเรื่องแม่ของคุณล่ะ" ในเมื่อเธอไม่ให้อธิบาย ชายหนุ่มก็เลยอยากให้เธอตัดสินใจเรื่องแม่เอง

"ฉันให้คุณจัดการด้วยวิธีของคุณ แต่ฉันให้เวลาคุณแค่หนึ่งเดือน ให้แม่ออกไปจากที่นี่ อย่าให้ท่านกลับมาที่นี่อีกตลอดชีวิตของท่าน"

"แล้วว.. เรื่องของเรา" ครุฑไม่เคยกลัวการพูดกับใครแบบนี้มาก่อนแต่ตอนนี้ความรู้สึกของเขาเกิดกลัวคำพูดผู้หญิงคนนี้

"เรื่องของเรางั้นเหรอ มันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้ว"

"วันหนึ่ง" ครุฑคิดไว้แล้วว่าเธอต้องพูดตัดทางเขาทุกอย่าง

"แล้วอีกอย่าง เรื่องลูก ยังไงเขาก็เป็นลูกของคุณด้วย ฉันจะไม่กีดกันคุณกับลูก แต่กรรมสิทธิ์ในตัวลูกทุกอย่าง ฉันขอร้อง ฉันรู้ว่าคุณรวยและทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ขอแค่คุณอย่าแย่งลูกไปจากฉันได้ไหม" น้ำตาคนที่พูดเริ่มเอ่อล้นออกมา ทั้ง ๆ ที่ เธอพยายามจะห้ามมันไว้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะห้ามมันได้อีก

"ได้! แต่มีข้อแม้" ยังไงเธอก็ไม่ฟังที่เขาพูดอยู่แล้ว ชายหนุ่มก็เลยดึงความเจ้าเล่ห์ของตัวเองออกมาใช้สักหน่อย

"........"

"ตั้งแต่วันนี้ จนลูกคลอดออกมา คุณต้องอยู่กับผมตลอดเวลา เพื่อไม่ให้คุณพาลูกผมหนีไปตกระกําลําบากที่ไหนอีก"

"ไม่!!" เธอตอบออกไปโดยไม่คิดเลยด้วยซ้ำ

"ถ้าคุณไม่ ผมก็ไม่เหมือนกัน เรามาลองดูว่าศาลจะตัดสินให้ใครได้เป็นคนดูแลลูก"

"คุณ!!"

"คุณ..อะไร"

"คุณมันเลว"

"ผมนึกว่าคุณรู้ตั้งนานแล้วซะอีกว่าผมเลว เพิ่งรู้เหรอ?..หว๊าาาแย่จัง"

"ไอ้!!!"

"ไอ้อะไรพูดดีๆ นะ พูดไม่ดีเดี๋ยวพ่อจูบปากซะเลย"

"คุณกล้าเหรอ คุณไม่เห็นเหรอเมื่อกี้ว่าฉันอ้วกออกมา ยังไม่ได้ล้างปาก.... อื้มมมม!!!" วันหนึ่งยังท้าทายเขาไม่จบประโยค แต่ถูกมือหนาคว้าร่างเข้าไปบดขยี้ริมฝีปากเสียก่อน

ตุบ! ตุ้บ!! (เสียงกำปั้นของหญิงสาวทุบลงที่แผ่นอกและลำตัวเพื่อให้เขาปล่อย) "อืมมมม"

แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย ลิ้นอุ่นค่อย ๆ สอดแทรกเข้าไปตวัดเลียวนในโพรงปากหอมหวานแบบไม่ได้รังเกียจเลย เขายังดูดมันออกมากลืนกินอีกด้วยซ้ำ

แอดดดดดด~ "อุ๊ย" คนที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับหยุดชะงัก จะถอยหลังก็ไม่ได้แล้ว เพราะถูกสายตาของเขาเพ่งเล็ง

"ไม่มีมือเคาะก่อนหรือไง"

"ขอโทษครับที่เสียมารยาท พอดีมีข่าวด่วนเข้ามา"

"ข่าวด่วนอะไร"

จังหวะนั้นวันหนึ่งดิ้นหลุดออกจากวงแขนแกร่งได้ เธอกำลังจะหนีออกมาแต่ถูกเขาคว้าไว้ก่อน

"ปล่อยนะฉันจะกลับบ้าน"

"ถ้าข่าวมึงไม่ด่วนจริง กูยิงมึงทิ้งแน่ไอ้ขอน" มาเฟียหนุ่มพูดกับลูกน้อง แต่ยังฉุดรั้งร่างบางของหญิงสาวไว้ไม่ยอมปล่อย

"ตอนนี้คุณธานินทร์ถูกแก๊งไอ้อิทธิพลจับตัวไปครับ"

"อะไรนะ?"

อิทธิพลก็เป็นเจ้าพ่อมาเฟียอีกฝั่งพวกเขาทำธุรกิจคล้ายกัน โดยเปิดบ่อนการพนันและคลับบาร์ ทั้งสองแก๊งค์ไม่ค่อยลงรอยกันมาตั้งแต่สมัยตาของธานินทร์แล้ว เพราะแย่งถิ่นทำมาหากินกันมาโดยตลอด

"พาเมียกูกลับไปที่บ้าน..บ้านกูนะ แล้วให้คนดูแลให้ดี" ครุฑสั่งขอนไม้พร้อมกับส่งตัววันหนึ่งให้