แค้นนพิศวาส นิยาย บท 36

คำว่าไม่ คำเดียวที่ออกจากปากเขามา มันเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกเธอทั้งลูก เพราะตั้งแต่รู้ว่าเขามาแก้แค้นครอบครัวเธอ ความคิดของหญิงสาวคิดว่าการตายของพ่อเป็นฝีมือเขามาโดยตลอด

ที่ชายหนุ่มไม่กล้าตอบในทันที เพราะถ้าเธอรู้ความจริง ว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์นั้น แต่ไม่ได้ช่วยแล้วมันจะต่างอะไรกับที่เขาฆ่าพ่อเธอล่ะ เพราะตอนนั้นครุฑเริ่มตามติดชีวิตของครอบครัวนี้แล้ว

"ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันเคลียร์แล้ว คุณก็กลับบ้านไปเถอะ และเอาคนของคุณกลับไปให้หมด" หญิงสาวพูดแบบไม่มีเยื่อใย ตอนนี้มันจบแล้ว จบทุกอย่าง เธอกับเขาไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป เรื่องลูกยังไงเธอก็ไม่ให้เขาอยู่แล้ว

"วันหนึ่ง"

"อย่าเข้ามา" ขาเรียวรีบถอยออกไปเมื่อคนร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ 

"ฉันจะชดใช้ทุกอย่างคืนให้เธอ"

"ฉันไม่เอา ถือว่าชาติที่แล้ว ฉันเป็นหนี้พวกคุณ ฉันขอใช้หนี้ในชาตินี้ให้หมด"

"ผมขอโทษ" คำนี้ตั้งแต่เกิดมามันไม่เคยออกจากปากเขาเลย

"เก็บคำขอโทษของคุณ กลับไป ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้า จะไม่เจอหน้าคุณและคนของคุณอีก" จบประโยคคำพูด วันหนึ่งหันหลังกลับแล้ววิ่งขึ้นบ้าน

มาเฟียหนุ่มได้แต่ยืนมอง ตามหลังเธอขึ้นไป ยังไงวันนี้เขาต้องถอยกลับไปก่อน

"กลับ" ครุฑเดินออกมาที่รถแล้วสั่งลูกน้อง

ชายหนุ่มเสียใจถ้าพ่อของเขาบอกสักนิดว่า เขาคือลูกแท้ๆ เรื่องทุกอย่างคงจะไม่เป็นแบบนี้

เพราะถ้าพ่อเขายังมีชีวิตอยู่ นั่นก็แสดงว่า เรื่องที่แม่ของธานินทร์พูดมามันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น

"ถึงแล้วครับนาย" สันติค่อยๆ เคลื่อนรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน

"กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก"

"อะไรนะครับนาย"

"นายบอกให้ไปก็ไปเถอะน้าา" ขอนไม้ตำหนิสันติ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..รถคันหรูก็ได้มาจอดหน้าบ้านของวันหนึ่งอีกครั้ง

เขาให้ลูกน้องจอดรถนั่งอยู่ในนั้น นานจนตะวันเริ่มจะส่องแสง

"ถ้านายรู้สึกผิดก็แค่ขอโทษ" ขอนไม้บอกในฐานะที่อายุเยอะกว่า

"กูขอโทษไปแล้ว"

"อะไรนะครับ?" ขอนไม้และสันติต่างก็มองหน้ากัน เพราะตอนนั้นเขาอยู่กับเธอแค่สองคน ลูกน้องก็เลยไม่รู้ว่าเจ้านายพูดอะไรไปบ้าง ที่ทั้งสองคนตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายขอโทษใครมาก่อน

"ถ้าขอโทษแล้วไม่ได้ผล เจ้านายก็คืนทุกอย่างให้เธอกลับเหมือนเดิม" สันติออกความคิดเห็นบ้าง

"เรื่องนั้นกูก็พูดไปแล้ว พวกมึงรู้ไหมว่าเธอตอบว่ายังไง"

"ตอบว่ายังไงครับ" ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"เธอบอกว่า..ชาติที่แล้วคงจะเป็นหนี้กูไว้เยอะ ก็เลยขอชดใช้คืนให้ในชาตินี้.."

วันหนึ่ง..

หญิงสาวคิดว่าเขาคงจะเอาพยาบาลส่วนตัวและคนของเขาออกจากบ้านไปหมดแล้ว วันหนึ่งก็เลยรีบลงมาข้างล่างเพื่อจะดูแลปู่ แต่พอเข้ามาในห้องพยาบาลพวกนั้นก็ยังอยู่

"ทำไมพวกคุณถึงไม่.." หญิงสาวหยุดพูดทันทีที่เห็นพวกเธอกำลังกายภาพบำบัด ..และปู่ของเธอจะเดินเองได้โดยไม่ต้องใช้ไม้ช่วยเดิน

"คุณปู่เดินได้แล้วหรือคะ" น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว

"ถ้าท่านกายภาพบำบัดได้ถูกวิธี ก็จะกลับมาเดินได้ค่ะ" พยาบาลที่เขาจ้างเรียนมาทางนี้โดยตรง