แค้นนพิศวาส นิยาย บท 35

"เหม็น" เธอพูดอู้อี้เพราะไม่กล้าปล่อยมือออก

"คายออกมา" มือหนาเอื้อไปเอาจานที่ว่างอยู่มารองปากของเธอไว้

ใครจะกล้าคายต่อหน้าเขา เธอก็ยังกระอักกระอ่วนอยู่แบบนั้น จะลุกไปคงไม่ทันแน่

ชายหนุ่มรีบวางของที่อยู่ในมือทั้งหมด แล้วอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในวงแขนพร้อมกับรีบพาเธอไปห้องน้ำ

"อื่อ!!" ใครจะไม่ตกใจ

"หลบสิวะ!" เสียงดุดันตะโกนด่าแขกที่ยืนระเกะระกะ

ส่วนลูกน้องรีบเดินไปเคลียร์ทางให้

กรี๊ดดด.. สาวๆ ที่กำลังยืนรอใช้ห้องน้ำอยู่ต่างก็ตกใจที่เห็นผู้ชายเข้ามาหลายคนพร้อมกัน

"ออกไป" เขาไล่แขกออกจากห้องน้ำเพื่อให้เธออาเจียนได้สะดวกหน่อย

ตุ้บ!! กำปั้นเล็กทุบลงที่ไหล่ เพื่อให้เขาปล่อยลง

อ้วกกก อ้วกกกก~

ตอนนี้ต่างคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มันเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ทำงานที่คลับนี้มาก็หลายปี ไม่เคยเห็นครุฑทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนสักคน

"ท่านรู้จักกับเพื่อนเธอมานานแล้วเหรอนาฎ" ดาหลันแอบถามนุชนาถ

"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันพี่" นุชนาถก็งงไม่แพ้คนอื่น เพราะภาพที่เธอเห็นมันเหมือนไม่ใช่ทั้งสองเกลียดชังกันเลย แถมเป็นห่วงกันมากด้วย

"เหม็น" พออาเจียนเสร็จ ตอนนี้กลิ่นที่หายใจเข้ามาเหม็นไปทุกอย่าง

"ได้ๆ งั้นกลับบ้านกัน" เขารีบพาเธอเดินออกมาจากคลับนั้น แล้วตรงไปที่รถ

"ฉันจะกลับบ้านไปหาคุณปู่" วันหนึ่งเอ่ยปากพูดตอนที่ขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว

"มึงได้ยินยังไอ้สันติ"

"ขะ..ครับ"

"เราจะไปไหนนะครับ" ขอนไม้ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะไม่มีผู้หญิงที่ไหนสั่งเขาได้

"หูมึงหนวกหรือไง"

"ช่วยไปส่งฉันที่บ้านทรัพย์ไพศาลหน่อยค่ะ" หญิงสาวชิงพูดขึ้นก่อน เพราะอยากจะกลับไปหาปู่เต็มทีแล้ว

วันหนึ่งรู้จากนุชนาถว่าปู่กลับไปพักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้น เธอไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรเขาถึงทำแบบนี้ แต่ความคิดเดียวของหญิงสาวก็คือ เขาต้องการเด็กในท้องของเธอ

[บ้านทรัพย์ไพศาล] 01 : 09 น.

"หนึ่ง" ผกากรองรีบเดินออกมารับลูกสาว นางนั่งรอตั้งแต่ได้รับรายงานจากคนของเขาแล้วว่าเจอตัววันหนึ่ง

"แม่คะ" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ "คุณปู่เป็นยังไงบ้างคะ"

"ปู่ดีขึ้นมากแล้วล่ะลูก"

"แม่ดูแลปู่ดีใช่ไหม"

"แม่แทบไม่ได้ดูแลปู่เลยด้วยซ้ำ" ผกากรองมองไปดูหน้าว่าที่ลูกเขย เพราะเขาจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลไม่ได้จ้างคนเดียวด้วยซ้ำ ผลัดเปลี่ยนกันดูแลอีกหลายคน

"แม่หมายความว่ายังไง หนึ่งบอกให้แม่ดูแลปู่ให้ดี" เธอฟังยังไม่จบแต่เกิดโมโหขึ้นก่อน

"ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วเราไม่สามารถจะเรียกคืนมาได้ ปู่อยากให้หนูอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด" ถ้าเป็นทวีทรัพย์คนเดิม ป่านนี้คงได้ตายกันไปข้าง แต่นี่สังขารของเขาไม่เอื้ออำนวย และก็ไม่อยากจะให้หลานต้องเศร้าโศกอยู่กับอดีตที่ผ่านมา

"หนึ่งง่วงมากแล้วค่ะ ปู่ก็นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้หนึ่งจะเข้ามาหาแต่เช้า" วันหนึ่งค่อยๆ ห่มผ้าให้ผู้เป็นปู่แบบอ่อนโยน มือไม้ของเธอสั่นไปหมด แต่ก็พยายามกดมันไว้ไม่ให้ปู่เห็น

ประตูบานนั้นที่ทุกคนกำลังจับจ้องอยู่มันได้ถูกเปิดออก

"หนึ่ง" แม่รีบเดินเข้ามาหาลูก เพราะดูจากดวงตาแล้วคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"ดึกขนาดนี้แล้วทำไมแม่ยังไม่ไปนอนอีก"

ครุฑได้แต่จ้องมองใบหน้างามที่ตอนนี้มันดูเศร้ามาก

"หนูโอเคไหมลูก ไปนอนกับแม่ไหม"

"แม่ไปนอนเถอะค่ะ หนึ่งไม่เป็นอะไร"

ผกากรองยอมขึ้นไปนอนแต่โดยดี

หญิงสาวมองตามหลังผู้เป็นแม่ขึ้นไปจนลับสายตา แล้วก็หันมาหาผู้ชายที่เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมดของเรื่องนี้

"ฉันขอถามคุณแค่ประโยคเดียว การตายของพ่อฉัน มันคือฝีมือคุณด้วยหรือเปล่า" เพราะเรื่องนี้คงมีแค่เขาที่จะตอบเธอได้

"ทำไมต้องคิดด้วยล่ะคะ แค่ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่ฝีมือของคุณ" หญิงสาวพูดเหมือนง่าย แต่ในใจของเธอเต้นรัวยิ่งกว่ากลองเพล เพราะคำตอบของเขามันจะทำให้เปลี่ยนทุกอย่างได้ตลอดกาล

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน เขาอยากจะลูบไล้ใบหน้าเรียวเพื่อปลอบโยน แต่ก็ทำไม่ได้

"ไม่"