แค้นนพิศวาส นิยาย บท 53

"คุณ!!??" มันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ พอเดินเข้ามาในห้องโถงของเรือหรูลำนั้น ก็เจอผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่โซฟาแบบสบายใจ

"ทำไมคิดจะหนีซะล่ะ"

หญิงสาวไม่ตอบ เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อหาลู่ทางออกมาจากห้องนี้ให้ได้ก่อน แต่ด้านหลังก็มีลูกน้องของเขาอีกหลายคน

"คุณจะพาฉันไปไหน"

"เข้ามานั่งก่อนสิครับคุณหนู"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ไอ้อิทธิพลนี่มันใจเด็ดกล้าได้กล้าเสียมากเลยนะ ที่มันยอมเอาลูกสาวสุดที่รัก..สุดหวงแหนของมันมาแลกกับสิ่งที่มันอยากได้"

"คุณรู้!"

ใช่แล้วอบเชยคือลูกสาวของอิทธิพล เธอเป็นลูกสาวคนเดียวส่วนแม่ของอบเชยเสียไปตอนที่คลอดเธอแล้ว

อิทธิพลเป็นคนที่มีลูกยากมาก จนคิดว่าชาตินี้จะไม่มีลูกกับใครแล้ว แต่พอมีอบเชยขึ้นมาก็เลยหวงแหนมาก และศัตรูก็มีมากเหมือนกัน ก็เลยต้องซ่อนลูกสาวคนนี้ไว้ไม่ให้ใครรู้ แม้แต่นามสกุลอบเชยก็ไม่ได้ใช้ของพ่อ คนของธานินทร์ถึงตามสืบไม่ได้สักที แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเขาไปได้

"พวกมึงออกไปได้แล้ว" มาเฟียหนุ่มสั่งลูกน้องที่อยู่ในห้อง

หญิงสาวได้แต่ยืนเก้งๆ กังๆ อยู่ที่เดิมเพราะเธอรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าครั้งนี้ไม่ถึงแก่ชีวิตก็ถือว่าบุญเก่ายังมีมาก

"มานั่งก่อนสิ" เสียงทุ้มถูกเปล่งออกจากปากมาเฟียหนุ่ม สายตาของเขายังไม่ส่อแววว่าจะเอายังไงกับเธอ แต่หญิงสาวก็รีบทำตามก่อนที่เขาจะโกรธมากไปกว่านี้

อบเชยค่อยๆ ก้าวเดินไปนั่งโซฟาด้านข้างธานินทร์แบบไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากนอกจากร่างกายที่สั่นระริกเพราะความหวาดกลัว

"เธอจะพูดเอง หรือจะให้ฉันพูด" เขายังวางท่าทางที่เป็นปกติมาก

"พูดอะไร"

"เรื่องแผนของเธอกับพ่อไง"

อบเชยคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันเขาคงจะรู้ เพราะเขาเป็นคนระดับนี้ แค่เธอกับคุณป๋าหรือจะโกหกได้ ถ้าไม่งั้นกิจการของพวกเขาคงไม่รุ่งเรืองมาถึงขนาดนี้หรอก

"คุณป๋าให้ฉันมาหลอกคุณ ท่านอยากจะครอบครองเขตที่พวกคุณกำลังทำอยู่" หญิงสาวหยุดพูดทันทีที่เอ่ยถึงคุณป๋าออกมา

อาณาเขตที่พวกเขาครอบครองอยู่คนเที่ยวเยอะ ตามฮวงจุ้ยแล้วมันเป็นทำเลมังกร ถ้าใครได้ทำกิจการเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ก็จะหนุนนำตัวเอง

"แล้วไงต่อ" ชายหนุ่มเอ่ยปากถามเพราะเห็นเธอกำลังครุ่นคิด

"มันคือแผนของฉันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณป๋า เพราะท่านไม่ได้คิดแผนนี้ฉันเป็นคนคิดเอง" ยังไงเธอก็ต้องโดน..รับความผิดมาไว้ที่ตัวเองทั้งหมดเลยดีกว่า

"หึ!" มีเหรอที่เขาจะเชื่อ หน้าตาแบบเธอจะคิดแผนอะไรแบบนี้ออกด้วยเหรอ

"คุณจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ แต่แผนของฉัน ไม่ได้มีแค่นั้นหรอก"

"แล้วมันแค่ไหนล่ะ"

"ถ้าแผนของฉันไม่แตกก่อนคงจะทำสำเร็จไปแล้ว" อบเชยหยุดนิดหนึ่งเพื่อเรียบเรียงคำพูดก่อน เพราะเธอไม่ได้เตรียมมันมาด้วย

"ว่าต่อสิกำลังฟังอยู่"

"ฉันก็จะยั่วยวนให้คุณลุ่มหลงในตัวฉันไง แล้วทีนี้ชี้นกก็เป็นนก ชี้ไม้ก็เป็นไม้"

"ฮ่า ฮ่าาาาา" จากที่กำลังเครียดอยู่ เขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นเรือยอร์ชจนลูกน้องรีบวิ่งเข้ามา

"พวกมึงมาทำไมวะ ออกไป"

"ครับ"

"รู้แบบนี้แล้ว คุณจะเอายังไงกับฉันต่อ ถ้าคุณจะฆ่าฉัน อย่าโยนลงน้ำได้ไหม..ฉันกลัวน้ำ" ดวงตางามคู่นั้นเริ่มมีน้ำตาออกมา เพราะยังไงเธอคงไม่มีชีวิตรอดกลับไปแน่ แต่ถ้าเลือกวิธีตายเองได้ก็คงจะเป็นพระคุณมาก