แค้นนพิศวาส นิยาย บท 52

[โรงพยาบาล]

พอธานินทร์มาถึงโรงพยาบาล ก็เจอน้องชายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เขารีบตรงเข้าไปหา

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ"

"ผมควรถามพี่มากกว่าไหม พี่มัวทำอะไรอยู่ ผมบอกให้ไปดูคลับ"

"กูก็มีธุระของกูบ้าง..ทีมึงยังไม่ไปเลย"

"ธุระของพี่ผมก็เห็นมีแต่เรื่องผู้หญิง ไร้สาระ"

"แล้วที่มึงมาไม่ได้ก็เรื่องผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ" ทั้งสองคนไม่มีใครยอมใคร ถ้าเป็นแต่ก่อนคงจะควักปืนออกมายิงกันแล้ว

"ผมว่าอย่าเพิ่งทะเลาะกันดีกว่าครับ" ก่อนที่เจ้านายทั้งสองจะวางมวยกัน ขอนไม้และนิวัฒน์รีบเข้ามาห้าม

"ตรวจเช็คกล้องวงจรปิดหรือยัง ว่าใครเป็นคนวางยา"

ตอนนี้ผลตรวจออกมาแล้ว ลูกค้าทั้งหมดที่ถูกหามเข้าโรงพยาบาล ได้กินอาหารมีพิษเข้าไป โชคดีที่ส่งโรงพยาบาลทัน จึงไม่มีใครถึงแก่ชีวิต

"กำลังดำเนินการอยู่ครับ"

เช้าวันต่อมา..

"อะไรนะ!" ธานินทร์กลับมาถึงบ้าน แม่บ้านก็รีบมารายงานบอกว่าผู้หญิงคนนั้นได้หนีออกจากบ้านไปแล้ว

"ดูแลกันยังไงผู้หญิงตัวเล็กแค่นั้น เธอไม่สบายด้วย แล้วป่านนี้จะเป็นยังไง" เขาเห็นเธอไม่ค่อยสบายก็เลยปล่อยให้นอนพัก ทิ้งคนดูแลไว้ไม่กี่คนแต่มันก็เป็นช่องทางให้เธอหลบหนีไปได้

"มีคนมาช่วยเธอออกไปครับ ผมคิดว่าต้องเป็นคนของไอ้อิทธิพลแน่"

"มันรู้จักที่นี่ได้ยังไง"

"เสี่ยครับ" ลูกน้องอีกคนที่ขึ้นไปค้นด้านบนได้วิ่งลงมาพร้อมกับเครื่องติดต่อสื่อสารขนาดเล็ก

"หมายความว่ายังไง" ธานินทร์จับเครื่องสื่อสารนั้นมาดู

"ผมคิดว่ามันคงเป็นแผนของไอ้เสี่ยนั่น มันทำได้แนบเนียนมากครับ โดยส่งผู้หญิงมาให้เสี่ยขย้ำถึงที่"

ตอนนี้เขาพอจะจับต้นชนปลายได้แล้ว เธอคงจะได้ยินที่เขาพูดกับลูกน้อง เรื่องที่ไปดูแลคลับไม่ได้ และน้องชายของเขาก็ไปไม่ได้เหมือนกัน คนของไอ้เสี่ยอิทธิพลก็เลยลงมือในคืนนั้น..โดยมีเธอเป็นคนส่งสัญญาณ

"เตรียมตัวให้พร้อม กูจะเอาคืน"

หลายวันต่อมา...

หลายวันมานี้คลับของเขาเงียบมาก มีทั้งตำรวจมาตรวจสอบ และคนเที่ยวก็ไม่ค่อยไว้ใจเหมือนถูกดิสเครดิต

"เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง" พอรู้ข่าวอำนาจต้องได้รีบกลับมาดูแลกิจการเอง เพราะถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ คงไม่เป็นผลดีแน่

"ผมขอโทษครับพ่อ"

"เรื่องแค่นี้ก็ดูไม่ออก! รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นคนของเสือของตะเข้ แกยังไปติดกับดักพวกมันจนได้!"

"ผมทำอะไรก็ไม่ถูกใจพ่อสักอย่างอยู่แล้วนี่ ไม่เหมือนลูกชายคนเล็กของพ่อ"

"ทำไมต้องพาดพิงถึงน้องด้วย เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะแก"

"พ่อเคยรักผม..เคยรักแม่ของผมบ้างไหม" สายตาคมจ้องมองผู้เป็นพ่อ ตั้งแต่รู้ความจริงเขาพยายามคิดทบทวน พ่อไม่เคยแสดงความรักกับเขาเหมือนที่ทำกับน้องชายเลย

ชีวิตของเธอไม่เคยมีอิสระเลย เกิดมาไม่เคยมีเพื่อนสักคน รู้จักแต่แม่บ้านและบอดี้การ์ดของคุณป๋าที่ส่งมาคุ้มครอง

เธอถูกกักบริเวณไว้ การเล่าเรียนก็ต้องได้จ้างครูสอนพิเศษมาสอนที่บ้านตั้งแต่อนุบาลมาแล้ว เรื่องเกี่ยวกับโลกภายนอก เธอรู้ทุกอย่างแต่รู้จากสื่อโซเชียล..อินเทอร์เน็ต..ทีวี..

อยากจะได้อะไรก็มีคนจัดหามาให้

วันเดินทาง..

"ป๋าไปส่งหนูไม่ได้ เพราะถ้าป๋าไปมันต้องรู้แน่ หนูดูแลตัวเองให้ดีนะ"

"คุณป๋าต้องดูแลสุขภาพนะคะ" ที่อบเชยไม่อยากจะไป เพราะพวกเขาต้องมาเอาคืนแน่ ถ้าเธออยู่ยังจะพอช่วยอะไรได้บ้าง

เหมือนกับวันนั้น วันที่ครุฑถูกยิง เธอยอมตามธานินทร์มาแต่โดยดี เพื่อไม่ให้เขาทำร้ายคุณป๋า และเธอก็ยังได้ช่วยงานคุณป๋าได้อีก

[ท่าเรือ]

อิทธิพลเลือกจะให้อบเชยเดินทางไปทางเรือ เพราะถ้าขึ้นเครื่องคนของอำนาจต้องรู้แน่

ตั้งแต่อบเชยลงจากรถและเดินมาที่ท่าเรือมันก็ดูแปลก ทุกอย่างดูแปลกไปหมด คนที่ติดตามเธอมาเหมือนจะเปลี่ยนหน้า เธอคิดว่าคุณป๋าคงจะมีแผนอะไรอีกหรือเปล่าหญิงสาวก็เลยไม่ถาม

อบเชยเดินตามผู้ชายแปลกหน้าสองคนลงเรือไป ดวงตางามมองสำรวจเรือนั้นแบบสงสัย

"เราจะเดินทางด้วยเรือยอร์ชเลยหรือคะ มันหรูไปไหม" เพราะมันเป็นการหลบหนีออกนอกประเทศ ถ้าไปด้วยเรือที่หรูหราขนาดนี้คงเป็นเป้าสายตาแน่

หญิงสาวรู้ดีว่ากำลังเล่นกับไฟ เพราะคนที่เธอเข้าไปล้วงคอไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขามีอิทธิพลล้นประเทศ ไม่สิ..ต่างประเทศเขาก็มีอิทธิพล

อบเชยขึ้นไปถึงบนเรือ มันยิ่งดูแปลกไปมาก บนนั้นมีบอดี้การ์ดอีกหลายคน ทั้งๆ ที่คุณป๋าบอกว่าจะให้เด็กรับใช้ไปด้วยคนหนึ่ง และคนคอยนำทางอีกคนแต่นี่มันไม่ใช่แล้ว..