แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 230

บทที่ 230 คุณมีผมที่รักคุณ

“ไม่รู้สิ มองเห็นไม่ชัดเจน เห็นคนอยู่แวบๆ จากนั้นคุณก็โผล่มา”

นรมนถอนหายใจเบาๆ

ถ้าไม่มีเรื่องแบบนั้น เธอจะทุบตีเหมือนเขาเป็นโจรได้อย่างไร

บุริศร์ไม่พูดอะไรต่อ เขาเอ่ยเสียงเบา：“รีบนอนเถอะ มีผมอยู่ด้วย ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น”

“ค่ะ”

วันนี้นรมนเจอกับหลายเรื่อง โดยเฉพาะตอนไล่ตามตุลยา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย วันนี้นอนพลิกไปพลิกตัวมา ได้กลิ่นอายของบุริศร์ ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขา นรมนค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้น นรมนหลับไปแล้ว แต่บุริศร์ไม่รู้สึกง่วงสักนิดเดียว

เรื่องนี้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แท้จริงแล้วใครเป็นคนทำลับๆล่อๆ？

อีกฝ่ายปั่นหัวนรมนแบบนี้แท้จริงแล้วเพราะอะไร？

บุริศร์คิดเหมือนนรมน คนๆนี้จะต้องอยู่ในสถานพักฟื้น แต่สามารถแอบซ่อนตัวเข้ามาได้อย่างเงียบๆ แถมยังเฝ้าติดตามนรมน คนๆนี้ไม่ธรรมดา

จะเป็นใครนะ？

บุริศร์คิดไม่ออก

เขาเงยหน้ามองฝ้าเพดาน เพราะปิดไฟเอาไว้ แสงไฟกระพริบทั้งหมดดึงดูดความสนใจของบุริศร์

บุริศร์ขยับร่างของนรมนออกจากอ้อมแขนเบาๆ จากนั้นห่มผ้าให้เธอ ส่วนตนเองกลับลุกขึ้น ตรงไปคว้าแสงไฟที่กระพริบอย่างรวดเร็ว

อาจเป็นเพราะเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แสงไฟกระพริบจึงถูกเขาคว้าไว้ในมือทันที

เมื่อบุริศร์มองเห็นว่าเป็นกล้องวีดีโอ ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

อาจจะไม่ใช่คนที่คอยเฝ้าติดตาม แต่อาศัยกล้องวงจรปิดคอยเฝ้ามองนรมน จงใจทำให้เธอตื่นกลัว

บุริศร์รีบนำกล้องเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่อีกฝ่ายตื่นตัว ตัดไฟเรียบร้อย บุริศร์จึงหมดหนทาง

แท้จริงแล้วเป็นใครกันนะ？

เขามองกล้องและจมดิ่งอยู่ในความคิด

อันที่จริงเขาไม่มีเป้าหมายที่สงสัย เพียงแต่คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้

จะเป็นรเมศหรือเปล่า？

แต่เขาจะลักพาตัวพ่อแม่ของนรมนไปทำไม？

บุริศร์ไม่เข้าใจ หรือเพื่อให้นรมนกลับไปอยู่ข้างกายเข้า？หรือว่ามีเป้าหมายอื่น？

เวลาผ่านไป บอดี้การ์ดด้านนอกกลับมาแล้ว

บุริศร์ออกไปไถ่ถามสถานการณ์ สรุปว่าไม่ได้อะไรอย่างที่คิดเอาไว้

เนื่องจากคนๆนี้แอบเข้ามาในสถานพักฟื้นอย่างเงียบๆ แน่นอนว่าจะต้องคุ้นเคยกับที่นี่อย่างมาก บางทีอาจจะซ่อนตัวอยู่ในสถานที่แห่งนี้ แต่ตุลยาคนนี้ดึงดูดความสนใจของบุริศร์

บางทีอาจเป็นฝีมือของผู้หญิงคนนี้

“ไปตรวจสอบตุลยามาให้ฉัน”

คำพูดของบุริศร์ทำให้บอดี้การ์ดพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงกระซิบว่า：“ประธานบุริศร์ ใบหน้าของตุลยาได้รับบาดเจ็บ บอกว่าเป็นเพราะการทดลอง ตอนนี้กำลังรักษาบาดแผลในสถานพักฟื้น เพียงแต่ไม่รู้ว่าแตกต่างจากใบหน้าเดิมมากแค่ไหน”

“บังเอิญจัง？”

บุริศร์ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง

ในเวลาแบบนี้ ช่วงที่อ่อนไหวนี้ ใบหน้าของตุลยาเสียโฉม

บุริศร์โบกมือ ให้บอดี้การ์ดไปได้ ส่วนตนเองเปิดคอมพิวเตอร์เริ่มตรวจสอบตุลยาอย่างละเอียด

ตุลยาคือลูกสาวประธาน แม่เป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียง ภูมิหลังครอบครัวเรียบง่ายมาก นอกจากนี้ตุลยามีความสัมพันธ์กับกับไมค์ดีมาก

ดูถึงตรงนี้ บุริศร์จึงโทรหาไมค์

เมื่อไมค์รับโทรศัพท์ของบุริศร์ เขาค่อนข้างหดหู่

“นี่บุริศร์ นายโทรมาตอนกลางวันไม่ได้หรือ？ ตอนกลางคืนให้ฉันนอนได้ไหม？นายคิดว่าใครก็เหมือนนายหรือไง？”

ไมค์หาวและพึมพำออกมา

บุริศร์ไม่สนใจคำพูดของเขา ถามเสียงทุ้มต่ำ：“นายรู้จักตุลยา？”

“รู้จักนะ ตุลยาทำไมหรือ？”

ไมค์ได้ยินบุริศร์พูดถึงตุลยา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เธอเป็นผู้หญิงอย่างไร？”

“ทำไม？นายสนใจเธอหรือไง？ฉันจะบอกให้นะ ตุลยาเป็นผู้หญิงหยาบคาย นายควบคุมไม่ได้หรอก เธอไม่อ่อนโยนเหมือนพี่สะใภ้ เป็นคนที่ร้อนแรงสุดๆ”

ไมค์พูดจาหยอกล้อ เพื่อให้ตนเองหายง่วงสักหน่อย เขาลุกขึ้นมาเทกาแฟแก้วดื่มแก้วหนึ่ง รู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อย

บุริศร์มีภูมิคุ้มกันต่อการพูดจาไร้สาระของไมค์

เขากระแอมไอและถามว่า：“ตุลยาเรียนสาขาอะไร？”

“เรียนหมอนะสิ จะเรียนอะไรได้อีก？เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้ชอบทำการทดลอง ระเบิดห้องทดลองไปหลายครั้งแล้ว ฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ไม่นานทำห้องทดลองระเบิดไปห้องหนึ่ง แถมยังทำให้ตนเองเสียโฉม ฉันยังไม่มีเวลาไปเจอเธอเลย ทำไมหรือ？เธอสร้างปัญหาอะไรให้นาย？นี่ บุริศร์ ถึงแม้ตุลยาจะเป็นคนร้อนแรงอยู่บ้าง แต่ก็เป็นคนดีอยู่นะ เธอเติบโตมากับฉัน นายอย่ามุ่งเป้าไปที่เธอเลย”

คำพูดที่ห่วงใยของไมค์ทำให้บุริศร์ชะงักงันเล็กน้อย เขาเอ่ยถามขึ้นมาทันที ：“นายชอบเธอ？”

“พูดจาไร้สาระ”

ไมค์มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างมาก เขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่กลับแสดงตัวตนอย่างชัดเจน

บุริศร์พิงโซฟา กล่าวด้วยรอยยิ้ม：“เกิดเป็นลูกผู้ชาย ชอบก็บอกเธอสิ ขี้ขลาดแบบนี้ มันไม่เหมือนไมค์ที่ฉันรู้จัก”

“ฉันไม่รู้สิ ตุลยาไม่ได้ชอบคนแบบฉัน”

ไมค์ห่อเหี่ยวเล็กน้อย ถูกคนสังเกตเห็นสิ่งที่คิดอยู่ในใจ กลับระบายออกมาไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้เป็นทุกข์อย่างไม่ธรรมดาจริงๆ

บุริศรพูดปลุกใจเขา：“ไม่ต้องสนว่าชอบแบบไหน เพียงแค่นายชอบก็ไปจีบ นายไม่มีความมั่นใจในตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“นายยังไม่เคยเจอตุลยาตัวจริง เธอสวยมากๆ ไม่ต่างกับพี่สะใภ้เลย”

“ในสายตาของฉันนรมนสวยที่สุด”

บุริศร์พูดจบ อดมองไปทางนรมนไม่ได้

เธอยังคงหลับสนิท ดูเหมือนจะลืมปัญหาทั้งหมดไปแล้ว เหมือนเด็กคนหนึ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกสงบลงอย่างอธิบายไม่ถูก

ไมค์ถูกยัดอาหารสุนัขเข้าปากทันที

“พวกเราไม่ต้องให้อาหารสุนัขกันกลางดึกดีไหม？”

ไมค์ห่อเหี่ยวเล็กน้อย

บุริศร์ถึงจะออกมาจากความคิดของตนเอง กล่าวเสียงเบาว่า：“ส่งข้อมูลทุกอย่างของตุลยามาให้ฉัน ฉันต้องการทั้งหมด”

“นายคิดจะทำอะไรกันแน่？ ฉันเตือนนายไว้ก่อนนะ บุริศร์ ถ้านายคิดจะทำร้ายตุลยา ฉันไม่ยอมแน่”