แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 37

บทที่37 ฉันหยอดแค่ภรรยาตัวเอง

นรมนตัวแข็งทื่อขึ้นเพียงพริบตา

หลังจากแต่งงานมาสามปี ปรากฏการณ์ความรักระหว่างพวกเขาได้ร่วงลงไปในสมอง ความหวานชื่น ที่ทำให้คนต่างหลงใหลตรึงใจ เธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้คือชั่วชีวิตของเธอ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นฝันร้ายของเธอ！

นิ้วมือกำเตียงไว้แน่น มองหน้าบุริศร์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของเธอเกือบจะหยุดเต้น

เขยิบเข้ามาจนอีกเพียงหนึ่งเซนจะถึงปากของเธอ แล้วบุริศร์ก็หยุดลง

ขนบางๆบนหน้าเขามองเห็นได้ชัด

ห้าปีมานี้ เขายังคงหล่อเหมือนเคย แต่เธอไม่เหมือนตอนนั้นอีกแล้ว ยิ่งลูกของพวกเขาถูกอยู่ทรมานราวกับตายทั้งเป็นจากการป่วย

คิดถึงเท่านี้ นรมนก็ยกมือขึ้นทันที “ป๊าบ” เสียงตบดังๆสะท้านไปทั่วทั้งห้องทันที

บุริศร์เพิกเฉิยใส่สายเกลียดชังที่เธอส่งมาเมื่อครู่ สายตาเศร้าโศกนั้นดูเหมือนจะเป็นดาบคมที่แทงเข้าไปที่หน้าอกของเขา

แสบร้อนไปทั่วทั้งหน้า แต่บุริศร์ไม่ใส่ใจ เขาใช้ปลายลิ้นดันไปที่แก้มด้านที่ชา พูดเสียงต่ำ “พอไหม？ถ้ายังไม่พอยังมีอีกข้างนึง”

นรมนนิ่งอึ้งไปทันที

เป็นไปได้ยังไง？

นี่ไม่เหมือนกับบุริศร์ที่เธอรู้จัก！

บุริศร์คือคนหยิ่งทะนง ใครที่ไหนก็กระตุ้นต่อมเขาไม่ได้ทั้งนั้น ยังจำได้เมื่อหลายปีก่อนมีคนตั้งใจเดินกระแทกเขา เขาแทบจะเอาขาของคนนั้นมาให้ได้ เมื่อครู่นี้เธอก็ยังกลัวภายหลัง กลัวว่าบุริศร์จะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ วันนี้เขาทำแบบนี้หมายความว่ายังไง？

ในสายตาของเขามีความอ่อนโยน ราวกับว่าตัวเองคือคนที่เขารัก สายตาแบบนี้เธอเคยเห็นบุริศร์ใช้ตอนที่เขามองเขมิกา ตอนนี้รู้สึกประชดประชันขึ้นมา

นรมนหันหัวออกอย่างทันทีทันใด หลีกเลี่ยงลมหายใจของบุริศร์ หน้าอกฮวบฮาบขึ้นลง หัวใจก็สับสนงุนงงไปหมด

“บุริศร์ คุณทำแบบนี้แล้วมีความหมายเหรอ？อย่าคิดว่าการที่คุณทำแบบนี้แล้วฉันจะให้อภัยคุณนะ คุณและแฟนสาวของคุณทำฉันขายหน้าและบาดเจ็บ ยังมีอุบัติเหตุจากการทดลองรถครั้งนี้อีก ฉันลืมไม่ลงหรอกนะ อีกอย่างคุณคิดว่าครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงเหรอ？”

นรมนไม่กล้ามองไปที่ตาของบุริศร์

ผู้ชายคนนี้เก่งเรื่องการแสดงเกินไปแล้ว เก่งเรื่องปลอมแปลง เหมือนว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

บุริศร์เห็นว่านรมนหดตัวเองเพื่อป้องกันตัว เขาไปที่มือของนรมน

นรมนพยายามอยากที่จะดึงมือกลับแต่แรงไม่เพียงพอ

“บุริศร์ ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่？”

“ประโยคนี้ควรเป็นฉันถามเธอ ตกลงแล้วต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่？เธอพูดมา เพียงแค่เธอเอ่ยปาก ต่อให้เป็นชีวิตฉัน ฉันก็ให้เธอได้”

บุริศร์พูดด้วยความสัตย์จริง ดวงตาคู่สวยจ้องมองที่นรมน

หัวใจของนรมนหยุดเต้นกะทันหัน เจ็บปวดเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์นี่พูดตลกเก่งจริงนะคะ พวกเราเพิ่งจะรู้จักกัน คุณก็เป็นอย่างนี้กับฉันแล้ว ไม่กลัวว่าคุณเขมิกาจะหึงเอาเหรอคะ？ หรือจะบอกว่านี่เป็นวิธีที่ประธานบุริศร์หยอดสาวคะ？”

เธอเกือบถูกเขาหลอกแล้ว！

ผู้ชายคนนี้รักตัวเองจะตายไป จะเป็นไปได้ยังไงที่จะพูดประโยคลึกซึ้งขนาดนี้？ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ตัวเธอจะมีจุดน่าสงสัย แต่เพื่อจุดน่าสงสัยนั้นถึงกับทำให้บุริศร์ยอมทิ้งชีวิตตัวเองเลยเหรอ เป็นไปได้เหรอ？

ถ้าจะบอกว่าเมื่อก่อนบุริศร์รักเธอ แต่ว่าเขาเคยรักเธอเหรอ？

ความสัมพันธ์สามปีของการแต่งงาน เธอเป็นฝ่ายวิ่งตามเขามาตลอด แต่เขากลับอยู่ข้างบนมาเสมอ อยู่อย่างเย็นชาไม่แยแส ขนาดเธอตั้งท้องอยู่ยังให้คนเผาเธอได้อย่างโหดเหี้ยมป่าเถื่อน ตอนนี้มาแสดงดีลึกซึ้งกับเธอ โคตรจะตลก！

สายตาของนรมนส่งผ่านความเจ็บปวด

บุริศร์ไม่ได้เพิกเฉยต่อความเจ็บปวดนี้ จับมือของนรมนมาวางไว้บนหน้าของตัวเอง ตรงที่แสบๆร้อนๆตรงนั้น มือที่ร้อนผ่าว

นรมนต้องการชักมือกลับ แต่บุริศร์แรงเยอะเหลือเกิน ทำให้ตอนนี้เธอหมดหนทาง ทั้งที่ไม่พอใจ ทำได้เพียงส่งสายตามองค้อนใส่เขาด้วยความเกลียดชัง

เห็นท่าทางของเธอแบบนี้แล้ว บุริศร์รู้สึกราวกับว่าย้อนกลับไปยังอดีต วันที่เธอวิ่งตามจีบเขา เคยเข้าใจผิดว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญไม่อยู่ในสายตา จนรู้ว่าเธอถูกฝังอยู่ในทะเลไฟกองใหญ่ที่ปะทุขึ้นอย่างไม่หยุด กระแทกเข้ามาในใจเขาอย่างต่อเนื่อง

ตอนนั้นเขาถึงได้รู้ว่า เขารักเธอมากขนาดไหน

วันนี้เธอกลับมาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวัตถุประสงค์อะไร ต้องการที่จะทำอะไร เขาก็ยินยอมทั้งหมด เพียงแค่เธออยู่เคียงข้างเขา

“ฉันไม่เคยหยอดสาวมาก่อน ฉันหยอดแค่ภรรยาตัวเอง”

เสียงของบุริศร์ต่ำ แต่นำมาด้วยความอ่อนโยน

เกาะป้องกันทั้งหมดของนรมนเกือบจะพังถล่มลง

สายตาของเขาอ่อนโยนเกินไป เสียงของเขาดึงดูดเกินไป แม้กระทั่งลมหายใจยังนำมาด้วยกลิ่นที่รมควันคน

นรมนรู้สึกว่ามีความรู้สึกเจ็บปวดนิดขึ้นมาที่หัวใจตัวเอง

ภรรยา？

เขายังจำภรรยาเขาได้ด้วยเหรอ？

“ประธานบุริศร์นี่ตลกจริงๆเลยนะคะ ฉันคือแคทเธอรีไม่ใช่ภรรยาของคุณสักหน่อย”

นรมนใช้แรงทั้งหมดที่มี อาศัยช่วยที่บุริศร์เผลอ ดึงมือตัวเองกลับมา

เหมือนว่ามือจะยังเหลือความอุ่นจากมือของเขาอยู่เล็กน้อย แต่เธอยัดมือเข้าไปในผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่มองก็ไม่รู้สึก

บุริศร์รู้สึกเพียงแค่ว่าบนใบหน้าว่างเปล่า มือว่างเปล่า ราวกับว่าหัวใจทั้งดวงก็ว่างเปล่าแล้วเหมือนกัน

ห้าปีมานี้ เขาติดอยู่กับห้องนอนที่เย็นเฉียบ บ้านเย็นๆที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ง่ายเลยที่เธอกลับมาแล้ววันนี้ มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วจริงๆ การแสดงออกที่ชัดเจนของอารมณ์ความรู้สึกของเธอ แม้กระทั่งเขาสามารถจับต้องอุณหภูมิอุ่นๆบนร่างกายของเธอได้ เขาก็รู้สึกว่าหัวใจมีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว อบอุ่นแล้ว

ในเมื่อนรมนไม่อยากยอมรับ ก็แล้วแต่เธอแล้วกันคงมีสักวันที่เธอบอกจุดประสงค์ของตัวเองออกมา วันนึงเขาจะเปิดม่านลึกลับของเธอออกมา

บุริศร์ยิ้มขึ้น ยิ้มเหมือนลอยอยู่บนอากาศ ยิ้มจนนรมนสยอง

บ้าไปแล้วเหรอผู้ชายคนนี้？

เขาเป็นชายภูเขาน้ำแข็งมาตลอด อยู่ๆมายิ้มอ่อนโยนขนาดนี้นี่ต้องการจะทำอะไร？

“บุริศร์ ฉันเตือนคุณนะ อย่าเข้าใจผิดว่าฉันบาดเจ็บแล้วจะทำอะไรคุณไม่ได้ ถ้าหากว่าคุณกล้าที่จะทำอะไรกับฉันละก็ ฉันรับประกันเลยนะว่า……”

บุริศร์รู้สึกว่าตัวป่วยเป็นโรคสบประมาทตัวเอง เพียงฝ่ายตรงข้ามเป็นนรมนต่อให้เธอพูดจาไม่เข้าหูแค่ไหน เขาก็ยินดีรับฟัง ถึงขนาดที่เฝ้าหวังว่าเธอพูดจะพูดกับเขาเยอะๆ

เห็นบุริศร์มองมาที่ตัวเองด้วยสายตาละมุน นรมนรู้สึกสยองเพียงอย่างเดียว

หรือเหตุการณ์ทดลองรถปะทะเข้าสมองของบุริศร์ไปแล้ว？ไม่อย่างงั้นเขาจะผิดปกติแบบนี้ได้ยังไง？

แต่เธอก็เข้าใจบุริศร์นะ อาการผิดปกติแบบนี้ต้องมีเล่ห์กลอะไรแน่

นรมนรับเก็บสายตา ขมวดคิ้วแล้วพูด“บุริศร์ ฉันบอกว่าให้คุณออกไป！”

“มีตรงไหนไม่สบายเหรอ？ฉันว่าไม่มีนะ”

บุริศร์พูดจบก็วางแก้งน้ำต้มสุกไว้บนหัวเตียง แล้วนั่งลงตรงหน้าเตียงของนรมน หยิบโน๊ตบุ๊คของตัวเองขึ้นมาเปิด พูดเสียงต่ำ“เธอได้รับบาดเจ็บ พักผ่อนเยอะๆเถอะ ฉันไม่กวนเธอหรอก มีเรื่องอะไรก็เรียกฉันก็พอไม่ต้องคิดว่าฉันเป็นประธานหรอก ถ้าเธอยินดี คิดว่าเป็นคนดูแลก็พอแล้ว”

นรมนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ปลิ้นปล้อน！

“คุณเป็นประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด ยังไงฉันก็ให้คุณมาเป็นคนดูแลไม่ได้หรอกค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นคุณกับฉันชายหญิงอยู่ห้องด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ จะให้คิดว่าเกิดอะไรขึ้นคะ？”

“แค่เปิดใจ เธอจะกลัวคนอื่นพูดทำไม？หรือจะบอกว่าเธอคิดอะไรกับฉัน？”

แววตาของบุริศร์เปร่งประกาย สายคาดหวังนั้นเกือบทำให้นรมนรับไว้ไม่ไหว

ห้าปีนี้ผู้ชายคนนี้เขาไปเรียนเวทมนตร์อะไรมากัน？

ถึงได้หยอดสาวเก่งอย่างคาดไม่ถึงขนาดนี้？

ถ้าหากว่าเธอไม่ได้คุ้นเคยกับกลิ่นของเขามากพอ เธอต้องเข้าใจว่าชายตรงหน้าไม่ใช่บุริศร์เป็นแน่

“คุณ！ฉันต้องการเข้าห้องน้ำ แต่ว่าขาฉันหัก ต้องการพยาบาลพิเศษ บุริศร์ คุณกับฉันไม่สะดวก！”

นรมนพูดด้วยอารมณ์โมโห พร้อมแถมเสียงตะคอกไปด้วย

เธอบอกตัวเองตลอดว่าตอนอยู่ต่อหน้าบุริศร์ต้องใจเย็น แต่ว่าผู้ชายคนนี้ทำให้เธอหมดหนทางใจเย็นจริงๆนะ

เพียงแค่บุริศร์ได้ยิน ก็รีบวางคอมที่อยู่ในมือลง แล้วถอดเสื้อคลุมออก หลังจากนั้นก็ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วจับนรมนอุ้มขึ้น

“นี่ คุณทำอะไร？”

นรมนร้องออกมาด้วยความตกใจ คว้าจับที่เสื้อตรงหน้าอกของเขาโดยไม่รู้ตัว

เสื้อของเขาขนาดเหมาะเท่าตัวพอดี สวมอยู่บนตัวของเขาได้ไม่มากไป ไม่น้อยไป ทำให้ตอนที่นรมนคว้าจับไปยังเสื้อตรงหน้าอกเขานั้น เสื้อเชิ้ตของเขาก็ถอดขึ้นทันที เผยให้เห็นอกแกร่งสีเนื้อของบุริศร์ออกมา

“นี่เธอทำอะไร？อยากดูฉันก็บอกมาตรงๆ เพื่อเธอฉันยินดีรับใช้ด้วยความเต็มใจ”

บุริศร์ยิ้ม รอยยิ้มที่มีเลศนัยตามมาด้วย แต่เหมือนว่ามันจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาบนใบหน้าของนรมน ที่แดงขึ้นมาราวกับไฟลุก

“ใครอยากดูคุณกัน？ออกไป！”

เธอผลักบุริศร์อย่างแรงออกไปหนึ่งที

เพราะไม่ทันระวัง บุริศร์หลังเอนลง ทั้งนึกถึงขาของนรมนขึ้นได้ เขารีบเอนตัวขึ้นมาข้างหลัง แต่เพราะว่าความเฉื่อย ทั้งสองคนเลยท้มทับกันลงบนเตียง ท่าทางเคอะเขินขึ้นชั่วพริบตา