แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 413

บทที่ 413 ฉันจะไปกับคุณ

บุริศร์ยังคิดไม่ตก เรื่องเมื่อห้าปีก่อนนั้น ยังมีใครเกี่ยวข้องบ้าง

ทั้งสองเงียบไปชั่วขณะ นรมนจึงนำถ่ายภาพขึ้นมาดูอีกครั้ง จากนั้นก็พูดเสียงเบา "บางทีฉันอาจจะรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร"

"มันคือใคร?"

บุริศร์รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

นรมนหยิบถ่ายภาพและดูมันสักพัก ก่อนจะพูดว่า "ตอนนั้นเขมิกาบอกฉันว่า เรื่องนี้ไม่ได้มีเพียงป้าโอเท่านั้นที่เป็นคนสั่งการ แต่ยังมีคนเกี่ยวข้องอีก นั่นก็คือตังเมแม่ของเธอ"

เมื่อนึกถึงตังเม นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ติดต่อกับเธอมากนัก แต่ห้าปีต่อมาหลังจากกลับมาที่ประเทศจีน คนคนนี้เคยสร้างปัญหาให้กับเธอ

หลังจากที่เขมิกาเสียชีวิตไป ตังเมก็ดูเหมือนจะหายไปเลยเหมือนกัน ธุรกิจของตระกูลศิริวัชรภัทรในเมืองชลธีก็นำออกไปในชั่วข้ามคืน จากนั้น ตังเมก็หายตัวไปเลย

เธอเคยคิดว่าเพราะหลังจากลูกสาวของเธอเสียชีวิต ผู้หญิงคนนี้ก็ถูกโจมตี จึงต้องซ่อนตัว แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

บางทีเธออาจจะคิดว่าสาเหตุการตายของเขมิกานั้นเกิดขึ้นจากนรมน

ตอนนี้มันคือการซ่อนตัวเพื่อรอโอกาสที่จะเอาคืน

เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของนรมน บุริศร์ก็รีบโทรหาพฤกษ์

"ให้คนของเราพยายามค้นหาข่าวคราวของตังเมให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นข่าวที่ดีหรือไม่ดี ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าตังเมยังอยู่ในเมืองชลธีหรือไม่"

"ครับ!"

แม้ว่าพฤกษ์จะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงหาข่าวของตังเม แต่ว่าเขาก็จัดการทันที

อารมณ์ของนรมนค่อนข้างหม่นมัว

ถ้าเป็นตังเม เรื่องนี้คงไม่เป็นไปในทางที่ดีเท่าไหร่แน่

"เป็นเพราะฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ให้ดี ฉันคิดว่าพอเขมิกาตายแล้ว ทุกอย่างก็จะจบ ไม่คิดว่าจะมีปลาที่หลุดผ่านตาข่ายอย่างตังเมอีก"

"ใครๆ ต่างก็ไม่คาดคิด ผมก็เดาดูเหมือนกัน ในเมื่อเรื่องเมื่อตอนนั้นมีคนรู้น้อยมากๆ เราลองไปย้อนถามนาวินและธิดากันเถอะ"

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ได้สติขึ้น

ตอนนี้คนที่สามารถรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นก็มีเพียงคนที่อยู่ในตอนนั้นเท่านั้น

บุริศร์กำลังคิดที่จะโทรไปถาม แต่นรมนกลับพูดว่า "ไปถามต่อหน้าดีกว่าค่ะ บางครั้งโทรศัพท์ก็ไม่ปลอดภัย"

"ก็ใช่ แต่คุณไม่ได้วางแผนจะอยู่ที่นี่ในระยะยาว และคนที่นี่ก็ยุ่งวุ่นวาย คุณ......"

ก่อนที่บุริศร์จะพูดจบ นรมนก็ยิ้มขึ้น

"หรือว่าพอฉันอยู่ที่นี่หนึ่งวัน คุณก็จะมุ่งชี้เป้าไปยังเจตต์หนึ่งวันอย่างนั้นเหรอคะ?"

"คุณรับไม่ได้เหรอ?"

น้ำเสียงของบุริศร์มีความผยองขึ้นมา

ริมฝีปากของนรมนเบะมากขึ้น

"ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงไม่รู้ว่าคุณใจแคบขนาดนี้กัน? ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าระหว่างฉันกับเจตต์นั้นไม่มีอะไร แต่คุณก็ยังวางแผนจะทำอะไรอยู่ทุกวัน"

"ผมแค่ไม่ชอบใจเมื่อเจอเขาไม่ได้เหรอ? คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แต่เขายังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจจากคุณ"

บุริศร์รู้สึกโกรธเมื่อนึกถึงตัวเองที่หานรมนไปทุกที่แต่ก็ไม่พบ แต่เธอกลับถูกเจตต์ซ่อนไว้ที่นี่ แค่นึกถึงเขาก็พาลไม่สบอารมณ์แล้ว

นรมนไม่ได้พูดอะไร แค่ลูบศีรษะตัวเองแล้วพูดว่า "ฉันเหนื่อยแล้ว เรื่องต่อจากนี้คงต้องให้คุณจัดการ ฉันอยากจะพักผ่อนสักหน่อย"

"เป็นเพราะหวัดยังไม่ดีขึ้นเหรอ? เดี๋ยวผมนวดให้"

ในขณะที่พูด บุริศร์ก็นั่งลงข้างนรมน และยื่นมือออกมาเพื่อนวดขมับเธอ

นรมนเอนตัวพิงอกของบุริศร์ ฟังเสียงหายใจเข้า รู้สึกถึงแรงจากของนิ้วของเขา และหลับไปโดยไม่รู้ตัว

จริงๆ ที่นี่ ผู้คนเข้าออกวุ่นวาย นรมนจะนอนหลับอย่างสงบได้อย่างไร? แม้จะอยู่ในที่ของเจตต์ แต่เธอก็ต้องรู้สึกตัวตื่นอยู่ตลอดเวลา มิฉะนั้นจะไม่มีทางแน่ใจเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ตอนนี้มีบุริศร์อยู่ข้างๆ ความตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง นรมนรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่ไม่เคยมีมาก่อน ดังนั้นเธอจึงหลับไป

เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของนรมน ในใจของบุริศร์ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา

นี่คือภรรยาของเขา ผู้หญิงของเขา ที่เขาตั้งใจอยากจะปกป้องไว้ในอ้อมแขน แต่ตอนนี้เธอกลับกำลังเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้

เขาค่อยๆ วางนรมนลงบนเตียง และห่มผ้าให้เธอ เดิมทีเขาตั้งใจจะออกไป แต่คิดว่าถ้าเขาลุกขึ้น นรมนจะต้องตื่นขึ้นมาแน่ เขาจึงนั่งลงอีกครั้ง

ท่าทางเธอดูเหมือนขาดความรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก

เขาคิดเสมอว่าผู้หญิงคนนี้ใจร้าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ใจร้าย แค่แสดงภาพลวงตาให้คนอื่นเห็น

ในที่สุดบุริศร์ก็ถอดรองเท้าและขึ้นเตียง นอนกอดนรมนไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจและความอบอุ่นที่คุ้นเคยอีกครั้ง คราวนี้นรมนถึงได้หลับสนิท

เมื่อพฤกษ์โทรศัพท์หาบุริศร์ บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และวางสายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปล่อยนรมน และมาที่ระเบียง

"ว่ายังไง?"

"ประธานบุริศร์ ดูเหมือนว่าผมจะเห็นนักข่าวสองสามคนมาที่นี่ ผมไม่รู้ว่าพวกเขามุ่งหาคุณหรือเปล่า"

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"มีเจตนาอื่นไหม?"

"ผมไม่แน่ใจครับ คงจะได้ยินมาว่าคุณเล่นพนันอยู่ที่นี่ และวันนี้ก็มาอีก ถึงได้มาครับ"

"อาจเป็นไปได้ว่ามีคนรู้ว่านรมนอยู่ที่นี่ ถึงได้ตั้งใจมาตามดู ไม่ได้ นรมนจะอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว"

หลังจากที่บุริศร์วางสายโทรศัพท์ ก็ได้ปลุกนรมนอย่างรวดเร็ว

"นรมน ตื่นเถอะ"

"คะ?"

นรมนรู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อเธอลืมตา

เธอใช้เวลานานกว่าจะได้สติว่าเธออยู่ที่ไหน