แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 461

บทที่ 461 พวกเขาจะทำอะไรกัน

ในตอนที่นรมนตื่นมา ก็พบว่าตัวเองโดนขังอยู่ในห้องมืดห้องหนึ่ง

เธอลองขยับตัวดูเล็กน้อย แล้วกลับพบว่าทั้งมือและเท้าของตัวเองโดนมัดอยู่ และโดนโยนทิ้งไว้บนโซฟา

หลังจากที่แลซ้ายดูขวาแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ที่คล้ายกับคลับแบบหนึ่ง เพียงแต่ว่าที่นี่ตกแต่งได้ค่อนข้างหรูหรา แล้วตอนนี้เป็นเวลากลางคืน แต่ก็ไม่มีแสงสว่างสอดส่องเข้ามา จึงทำให้เธอมองไม่ค่อยชัดเจน

คลับเหรอ?

หรือว่าจะเป็นคลับCrownเหรอ?

เธอไม่ได้ออกไปจากคลับCrownหรอกเหรอ?

นรมนเริ่มคาดเดาอยู่แบบนี้ แต่ว่าก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้

เธอลองขัดขืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พบว่าตัวทั้งตัวนั้นได้ชาไปแล้ว

สถานการณ์ที่โดนลักพาตัวเมื่อก่อนก็เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอก็ไม่ได้ตื่นกลัวมากเท่าไหร่ แต่กลับทำให้ตัวเองสงบลงได้

อีกฝ่ายคือใครนะ?

ทำไมจะต้องลักพาตัวเธอด้วย?

คือตังเมเหรอ?

ถ้าหากว่าเป็นเธอแล้วละก็ ตอนนี้นาครได้โดนบุริศร์ควบคุมตัวไว้แล้ว แล้วยังจะมีใครที่ติดต่อกับตังเม และยังช่วยเธอสุดชีวิตอีก?

สมองของนรมนครุ่นคิดไม่หยุด แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีสักทิศทางเลย

ผ้าอนามัยที่อยู่ข้างล่างเกือบจะเต็มแล้ว

นรมนไม่เคยนึกว่าก่อนเลยว่าตัวเองจะมาเจอกับปัญหาน่าอึดอัดแบบนี้ได้

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่เธอมาโดนลักพาตัวในช่วงเวลาพิเศษแบบนี้ นี่มันช่างเฮี้ยจริง ๆ เลย

เธอไม่กล้าขยับ กลัวว่าพอตัวเองขยับปริมาณของข้างล่างก็จะไหลออกมามากขึ้น พอถึงตอนนั้นจะทำให้กางเกงของตัวเองเปียกไป อย่างนั้นก็คงจะขายหน้าคนมากยิ่งขึ้นแล้ว

แต่ว่าเธอจะไม่ขยับเลยก็ไม่ได้ ถ้าหากว่าไม่ขยับ แล้วจะช่วยเหลือตัวเองได้ยังไงล่ะ?

เมื่อเอาทั้งสองเรื่องมาเทียบกันแล้ว นรมนก็ลองขยับเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะขัดขืนไม่ออก แต่ว่าอย่างน้อยก็ลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว

เธอคอแห้งมาก คอแห้งจนลำคอเหมือนกับว่าจะมีควันออกมาแล้ว แต่ว่าในปากยังมีผ้าขนหนูยัดไว้อยู่ เธอจึงไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้

ข้างนอกมีชีวิตกันอย่างสุนทรี ร้องเล่นเต้นรำเฉลิมฉลองกัน ใครจะมาคิดว่าในห้องส่วนตัวเล็ก ๆ นี้ ยังผู้หญิงคนหนึ่งที่โดนมัดอยู่อย่างเธอได้

นรมนพยายามอยากจะลุกยืนขึ้น แต่น่าเสียดายมันกลับไม่สำเร็จ แต่กลับทำให้ตัวเองรู้สึกถึงเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุดเกิดขึ้นมาแล้ว

เธอรู้สึกว่าที่กางเกงมีความรู้สึกเปียกชื้นขึ้นเล็กน้อยแล้ว

และในที่สุดก็ขายหน้าคนจนได้

นรมนรู้สึกหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ต้องสงบเงียบลง และพร้อมที่จะโจมตีอยู่ตลอด

คนที่ลักพาตัวเธอมา ยังไงก็จะต้องเข้ามาบ้างซิ

และที่สำคัญพวกพฤกษ์ก็จะต้องรู้ว่าเธอหายตัวไปแล้ว ในเวลานี้คาดว่าทั้งเมืองชลธีคงกำลังตามหาตัวเองอยู่แน่

เธอแค่รอคอยก็พอแล้ว

ร่างกายของนรมนตั้งแต่แรกก็อ่อนเพลียอยู่ก่อนแล้ว แล้วหลังจากที่ผ่านการทรหดแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เหงื่อไหลเต็มไปหมด และอ่อนล้าจนถึงขีดสุด

เธอพิงโซฟาหอบหายใจอยู่ และรู้สึกถึงความวิงเวียนเกิดขึ้นมาเป็นระลอก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าในใจของตัวเองคิดมากไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าปวดท้องแปลบ ๆ ขึ้นมา ปริมาณการไหลที่ข้างล่างก็มากยิ่งขึ้น

นรมนนอนหลับไปอย่างมึน ๆ งง ๆ

ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานเท่าไหร่ เธอก็สะดุ้งตื่นเพราะว่าปวดฉี่

ถ้าหากว่าสิ่งสกปรกของร่างกายสามารถทนรับไหวละก็ เธอก็คงจะไม่สามารถจัดการกับความต้องการของร่างกายบนโซฟาได้หรอกนะ?

นรมนเริ่มร้อนใจขึ้นมาแล้ว

เวลาของที่นี่เธอไม่ชัดเจนเท่าไหร่ และก็ไม่รู้ว่าตัวเองนอนหลับอย่างมึน ๆ งง ๆ ไปนานเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าเวลานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีใครมาถามไถ่ตัวเองอีก นี่กลับทำให้นรมนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว

นรมนพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าหากว่าลุกไม่ขึ้นแล้วจริง ๆ เธอก็คงจะต้องกลิ้งไปบนพื้นแล้ว กลิ้งไปกับพื้นโดยตรงเลย จากนั้นก็กัดฟัน แล้วก็ใช้วิธีนี้กลิ้งไปทางห้องน้ำอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดว่าก่อนเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะมีสภาพอนาถขนาดนี้

ตอนที่มาถึงหน้าประตูห้องน้ำนั้น นรมนก็มีเหงื่อไหลโชกแล้ว แต่ว่าเธอก็สนใจมากไม่ได้แล้ว

ใช้ช่องว่างอันน้อยนิดที่สามารถขยับได้ แล้วนรมนก็เริ่มถอดกางเกงของตัวเองออก แล้วเริ่มปลดปล่อยออกไป

เธอพบว่าในห้องน้ำมีกระดาษชำระและผ้าอนามัย แล้วก็อดที่จะดีใจขึ้นมาระลอกหนึ่งไม่ได้

จากที่ปกติสามารถลงมือได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้ทำขึ้นมากลับต้องใช้แรงวัวแรงเสือกันเลย แต่ยังดีที่ว่าในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จจนได้

เพียงแต่ว่ากางเกงนั้นได้สกปรกไปแล้ว บนตัวก็เปียกเหงื่อไปหมดแล้ว

ท่าทางน่าอนาถของนรมนในตอนนี้เหมือนอย่างกับขอทานคนหนึ่ง แต่ว่าเธอก็สนใจมากไม่ได้แล้ว

เธอกลิ้งไปถึงหน้าประตูอีกครั้งหนึ่ง แล้วเริ่มใช้หัวโขกโจมตีกับประตูไม่หยุด และหวังว่าจะสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนที่อยู่ข้างนอกขึ้นมาได้

แต่น่าเสียดายไม่รู้ว่าที่นี่ห่างจากข้างนอกมากแค่ไหน หรือว่าโดนคนกันให้ออกห่างไปหมดแล้ว นรมนโขกอยู่นานก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย แต่ว่าเธอกลับเห็นดาวในดวงตาแล้ว ตัวทั้งตัวก็เกือบจะหมดสติไปแล้ว

เพื่อจะรักษาเรี่ยวแรงเอาไว้ เธอจึงได้แต่หยุดลงก่อน

อย่างกับว่านรมนโดนคนหลงลืมไปแล้ว หลับ ๆ ตื่น ๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่เพียงว่าเสียงเอะอะโวยวายของข้างนอกหายไปแล้ว เข้าสู่ความสงบ จากนั้นก็เสียงดังเอะอะขึ้นอีกครั้ง แล้วก็สงบลงอีกครั้ง

ช่วงระหว่างนี้กลับไม่มีใครสักคนมาดูเธอเลย และก็ไม่มีใครเอาอาหารหรือน้ำดื่มมาส่งให้เธอด้วย

นรมนหิวจนเกือบจะสลบไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ว่าความต้องการที่จะมีชีวิตรอดยังแรงกล้าอยู่ เธอก็คงจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว

ข้างในห้องมีน้ำ มีขนมปัง แต่ว่าตัวเธอโดนมัดไว้ อยากจะดื่มกินนั้นไม่ง่ายเลยจริง ๆ และทุกครั้งเธอก็ทำให้ตัวเองน่าอนาถถึงขีดสุดเลย