แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 488

บทที่ 488 แกยังรู้จักกลับมา

นรมนไม่อาจห้ามความคิดได้ จิตใจล่องลอยออกไปไกลแสนไกล

เธอนึกถึงตอนที่ตนเองมองเห็นท่าทางต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบากของบุริศร์ และนึกถึงที่ป้องพูดว่าทางที่ดีที่สุดควรสังเกตอาการสักสองวัน ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

กิมจิอาศัยจังหวะที่นรมนไม่ได้สนใจตนเอง ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก

เขารู้ว่าตนเองควรจะเก็บอาการให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ คนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตนเองสามารถคิดอะไรด้วยได้

รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว

นรมนกับกิมจิต่างคนต่างมีเรื่องของตนเองให้คิด จึงไม่มีการสนทนาใดๆ อีก

รถมาถึงสนามบินอย่างรวดเร็ว

นรมนลงจากรถอย่างไม่สามารถรีรอได้อีกต่อไป และพูดกับกิมจิว่า： “คุณเอารถไปจอด ฉันจะเข้าไปข้างในห้องโถงก่อน”

“นายหญิง ไม่สิ ที่นี่คนเยอะ ผมจะเรียกท่านว่าคุณนาย คุณนายครับ ผู้คนที่นี่มีความยุ่งเหยิง ท่านรอผมจอดรถเสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไปพร้อมกันเถอะครับ”

กิมจิใส่ใจปัญหาเรื่องความปลอดภัยของนรมนอย่างยิ่ง

“ไม่ต้องหรอก ฉันสามารถดูแลความปลอดภัยของตัวเองได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่มีคนเยอะ ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นหรอก คุณรีบไปรีบกลับมา ฉันจะรอคุณที่ประตูหมายเลขสาม”

เห็นนรมนพูดแบบนี้ กิมจิก็ไม่โต้เถียง เพียงแต่รีบนำรถไปจอดอย่างรวดเร็ว

นรมนลงจากรถโดยเร็ว จากนั้นอันดับแรกคือไปประตูทางออกที่บุริศร์จะออกมา

มีผู้คนมากหน้าหลายตา แต่สายตาของเธอกลับจับจ้องประตูทางออกตาไม่กะพริบ กลัวว่าจะคลาดกับบุริศร์

แต่บุริศร์กลับไม่ได้ออกมาทางช่องทางปกติ แต่ใช้ความสัมพันธ์เดินออกมาจากช่องทางวีไอพี

เมื่อเขาออกมาถึงห้องโถง ก็หันมาเจอกับนรมนที่กำลังตั้งตารออย่างร้อนใจ

เธอเขย่งเท้า เอาแต่มองเข้าไปข้างในไม่หยุด ด้วยสีหน้าเป็นห่วงแบบนั้น มันทำให้ความเหนื่อยล้าหลายวันติดต่อกันของบุริศร์ถูกกวาดทิ้งไปหมด

เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และกอดนรมนจากด้านหลัง

“ใครกัน？”

นรมนทุ่มข้ามไหล่ทันที แต่กลับไม่สามารถสลัดอีกฝ่ายออกไป จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย เมื่อกำลังจะทำท่าต่อไป ก็ได้ยินบุริศร์พูดว่า： “เดี๋ยวนี้นับวันคุณยิ่งกล้าหาญขึ้นจริงๆ แค่เจอหน้ากันก็จะทุ่มผมแล้วเหรอ？”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนตกตะลึงไปเล็กน้อย จึงรีบหันหน้าไปทันที ก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยจนไม่อาจคุ้นเคยไปได้มากกว่านี้ปรากฏตรงหน้าของเธอ

เขาผอม！

ผอมลงไปมากเลย！

ผอมกว่าที่มองเห็นจากหน้าจอเยอะเลย

ดวงตาเรียวคู่งามบุ๋มลึกลงไป หนวดเคราปรากฏออกมา แต่กลับไม่ทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดลง

นรมนรู้สึกแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน ขอบตาแดงก่ำ

“คุณกลับมาแล้ว？”

“ร้องไห้ทำไม？”

บุริศร์รู้สึกตื่นตระหนกในทันใด

“ผมแค่พูดเล่นกับคุณ คุณไม่ได้กล้าหาญ สักนิดก็ไม่มี”

เขาตื่นตระหนกทำตัวไม่ถูกอยากจะเช็ดน้ำตาให้แก่นรมน แต่นรมนกลับกอดเอวของเขาเอาไว้ และซุกศีรษะเข้าไปในหน้าอกของเขา ของเหลวอุ่นๆ ซึมผ่านเสื้อเชิ้ตของเขา แผดเผาผิวหนังของเขาโดยตรง

“ฉันคิดถึงคุณแทบแย่”

นรมนไม่ใช่คนงอแงไร้เหตุผล วันนี้หลังจากรู้ทุกอย่างที่บุริศร์ประสบเจอมาจากข้างนอก จึงยิ่งรู้สึกสงสารอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ไปโดยปริยาย

แปดวัน สำหรับพวกเขา มันช่างยาวนานเหมือนกับแปดปี

จนแม้แต่บุริศร์ยังรู้สึกเหมือนฝันไป

เขากลับมาแล้ว！

ในที่สุดเขาก็กลับมา！

พาร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงกลับมาอยู่ข้างกายนรมน

นับจากนี้ไป เขายังคงปกป้องเธอ คุ้มครองเธอ

“ผมกลับมาแล้ว ผมก็คิดถึงคุณ”

เห็นนรมนร้องไห้เหมือนคนเจ้าน้ำตา ถึงแม้บุริศร์จะรู้สึกซาบซึ้ง แต่ก็ยิ่งรู้สึกสงสารจับใจ

จากไปแปดวัน โดยไร้ข่าวคราว ช่างไม่ยุติธรรมต่อภรรยาคนนี้เสียจริง

นรมนรู้สึกตื้นตันไปชั่วขณะ จนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เพียงแต่หลังจากร้องไห้ไปได้สักพัก ก็ผละออกจากอ้อมกอดของบุริศร์ รีบตรวจดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

บุริศร์รู้ได้โดยปริยาย แต่กลับไม่ยอมให้เธอตรวจดู

“ผมไม่เป็นไร ทุกอย่างค่อนข้างดี เพียงแค่ไม่ค่อยชินกับอาหารนอกบ้าน จึงผอมลงมาหน่อย กลับมาคุณต้องรับผิดชอบขุนผมให้อ้วนสักหน่อยถึงจะดี”

แววตาของบุริศร์เป็นประกาย ใบหน้ามีรอยยิ้ม ใครจะสามารถมองออกว่าแปดวันนี้เขาได้รับทุกข์ทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมอย่างไร？

ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา นรมนอาจจะเชื่อคำพูดของบุริศร์ว่าเขาสบายดีมาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกแค่เพียงความเศร้าและความทุกข์แน่นอยู่เต็มอก

“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“ค่ะ กลับบ้าน！”

บุริศร์จูงมือของนรมน

สอดประสานนิ้วมือเข้ากับเธออีกครั้ง บุริศร์เหมือนกับอยู่คนละยุคสมัย

ช่างน่าหวาดกลัวเสียจริงว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้เดินเคียงข้างนรมนแบบนี้อีก โชคดีที่สวรรค์เห็นอกเห็นใจ เขาจึงรอดชีวิตมาได้

เมื่อกิมจิมาถึง ก็เห็นบุริศร์กับนรมนเดินออกมาข้างนอกด้วยกันอย่างเสน่หา จึงอดเก็บอาการบนใบหน้าไม่ได้

“ประธานบุริศร์ คุณนาย ผมจะไปขับรถมาครับ”

“ขอบคุณมาก”

บุริศร์ยิ้มบางๆ ตอนนี้รู้สึกว่าใครต่างก็น่ารัก ทุกสิ่งทุกอย่างช่างสวยงาม

เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่

นรมนไม่ได้ถามอะไร ปล่อยให้บุริศร์จับมือของตนเอง

ฝ่ามือของเขาหยาบไปหน่อย อาจเป็นเพราะแปดวันนี้จับเตียงเหล็ก และอาจเพราะเมื่ออาการอยากยากำเริบ จึงทำร้ายตนเอง ถึงแม้บุริศร์จะปกปิดมันได้ดีมาก แต่นรมนยังคงสังเกตเห็นบาดแผลบนร่างกายของเขา