แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 518

บทที่ 518 ฉันไม่กลัวนายหักหลังฉันหรอก

นี่เป็นรูปถ่ายใบหนึ่งเมื่อห้าปีก่อน

ในตอนนั้นเขมิกายังคงสวยมาก และยังมีความรักร้อนแรงต่อตรินท์อยู่

ดวงตาของเขาดูลึกล้ำขึ้น ราวกับว่าเข้าสู่ความทรงจำแล้ว

เขมิกาเป็นผู้หญิงยังไงเหรอ?

พอตอนนี้ตรินท์มานึกขึ้นมาแล้ว สิ่งที่จำได้ชัดเจนที่สุดก็คือแววตาที่เธอมองตัวเอง ที่อ่อนโยนขนาดนั้น ที่ลึกซึ้งขนาดนั้น

ตั้งแต่แรกเขานึกว่านี่ก็คือความรัก จนมาถึงตอนหลังถึงได้รู้ว่า เธอก็แค่เพียงใช้หน้าตาของเขามองผ่านไปเป็นคนอีกคนเท่านั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นเครื่องประดับและตัวเปรียบเทียบให้คนคนหนึ่งมาก็มากพอแล้ว ในเมื่อไม่ได้สนใจอยู่แล้ว แต่ว่าพอโตมาแล้วก็ยังเป็นตัวแทนของคนคนนั้นอยู่ ความอับอายแบบนี้จะให้ตรินท์ข่มมันลงไปได้ยังไง

เขมิกาเป็นผู้หญิงของเขา!

ระหว่างพวกเขายังมีลูกด้วยกันด้วยซ้ำ!

แต่บุริศร์กลับทำให้เขมิกาตายไปทั้งอย่างนั้น

ถึงจะบอกว่าไม่ใช่เขาลงมือเองกับมือ แต่ว่าก็เป็นเพราะว่าเขา เพราะนรมน และสองคนนี้ก็ยังทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองเป็นผู้มีพระคุณมาเลี้ยงลูกของเขา ทำให้เขายังต้องมาสำนึกบุญคุณอีกเหรอ?

นี่มันช่างน่าตลกจริง ๆ !

ตรินท์ปิดนาฬิกาพกลงอย่างแรง แล้วมาวางไว้ในตำแหน่งที่เป็นหัวใจ แววตาเยือกเย็นมองไปข้างนอก แล้วพูดเองเออเองขึ้นว่า “ออกมาหากิน ช้าเร็วก็จะต้องชดใช้คืน สิ่งที่พวกแกสองผัวเมียติดค้างฉันอยู่ ฉันจะต้องทวงคืนแน่ ๆ”

แล้วก็ในเวลานี้ ที่ข้างนอกมีเสียงเคาะประตูลอยเข้ามา

“เข้ามา!”

ตรินท์เอานาฬิกาพกเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้อที่ติดตัวไว้ แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนกลับไปเป็นเรียบเย็นอีกครั้ง

ผู้ชายที่เข้ามามองซ้ายมองขวาเล็กน้อย พอเห็นว่าข้างในไม่มีคนนอกถึงได้ยิ้มแฉ่งแล้วพูดว่า “ประธานตรินท์ ช่วงนี้ไม่ค่อยคล่องมือเท่าไหร่ คุณดู พอจะสามารถจุนเจือเงินให้สักหน่อยได้ไหมครับ?”

คนที่มาท่าทางประจบสอพลออยู่ รูปร่างผอมแห้งกระดูกราวกับฟืน

ตรินท์มองเขาทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นเสียงเย็นว่า “นาคร ฉันจำได้ว่าเพิ่งให้เงินนายไปเมื่อไม่นานนี่เองนะ ทำไม? ใช้หมดไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ประธานตรินท์ คุณเองก็รู้ว่า ของนั่นมันแพงมาก คราวที่แล้วที่คุณให้ผมไปทำงาน ผมก็ต้องทุ่มเงินของตัวเองไป”

“นายนังมีหน้ามาพูดเรื่องของคราวที่แล้วกับฉันอีกเหรอ?”

สีหน้าของตรินท์เปลี่ยนไปทันทีเลย

นาครตกใจจนตัวสั่น แต่กลับไม่กล้าเปิดปากพูด

ตรินท์หือเสียงเย็นคำหนึ่งแล้วพูดว่า “นายรับประกันกับฉันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าถ้าบุริศร์ดื่มเหล้านั้นเข้าไปแล้วก็จะติดกับ แต่ว่านายดูตอนนี้เขากลับมีชีวิตอยู่อย่างมังกรอย่างเสืออยู่ ตรงไหนที่เหมือนกับว่าโดนพิษยาเสพติดติดพันอยู่?”

“แต่ว่าผมให้แก้มใส่เข้าไปแล้วจริง ๆ นี่ครับ ในตอนแรกยัยเด็กนั่นไม่ยอมทำ บอกว่าบุริศร์เป็นผู้มีพระคุณของเธอ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ แล้วผมก็ฉีดยาให้เธอ เธอถึงได้ยอมอ่อนข้อลง แล้วอีกอย่าง ถ้าหากว่าบุริศร์ไม่ได้ติดกับ ทำไมถึงได้หายตัวไปตั้งแปดวันละครับ? ผมรู้สึกว่าน่าจะภายในระยะเวลาแปดวันนี้เขาต้องหนีไปเลิกยามาแน่”

พอได้ยินนาครพูดอย่างนี้แล้ว ตรินท์ก็ยิ้มเย็นขึ้นมา

“ไหนนายบอกกับฉันว่าของแบบนั้นถ้าติดแล้วก็เลิกยากมากไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่แค่แปดวันก็เลิกได้แล้วเหรอ? นายนึกว่าสถานบำบัดยาเสพติดนั้นมีไว้ทำอะไร? ในระยะเวลาแปดวันมานี้ ฉันหาทั่วทุกสถานบำบัดแล้ว ไม่เห็นร่องรอยของเขาเลย แล้วนายจะบอกกับฉันว่า เขาพึ่งแต่ตัวเองแค่ระยะเวลาแปดวันก็สามารถเลิกยาได้แล้วงั้นเหรอ? นาคร นายจะต้องรู้ไว้นะว่า การโกหกฉันนั้นจะมีจุดจบยังไง! พูดมา! นายเอาของไปกินเองแล้วใช่ไหม? ส่วนทางด้านบุริศร์แค่ได้ของเกรดต่ำไปใช่ไหม?”

นาครรีบร้อนรนขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่นะครับ ประธานตรินท์ ผมไม่กล้าโกหกคุณแน่นอน หลายปีมานี้ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคอยดูแลผมอยู่ ผมก็คงจบไปนานแล้ว จะมามีชีวิตอยู่สุขสบายอย่างตอนนี้ได้ยังไง? ผมไม่มีทางหักหลังคุณแน่นอน ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเกิดปัญหาขึ้นตรงไหน แต่ว่าผมให้ยัยเด็กแก้มวางกับดักบุริศร์แล้วจริง ๆ แล้วตอนนี้เกิดสถานการณ์อย่างนี้เข้า ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตอนนี้ตังเมก็ยังอยู่ในมือของพวกเขา ถ้าผมจะโกหกคุณ ผมก็ไม่กล้าหรอก คุณก็รู้ว่าระหว่างผมกับตังเมยังมีความรู้สึกต่อกันอยู่”

“ความรู้สึกเหรอ? เหอเหอ แต่ฉันดูไม่ออกเลย ตอนนี้ตังเมน่าจะอยู่ในมือของพฤกษ์ ในส่วนนี้ตัวฉันจะจัดการเอง ช่วงระยะเวลานี้ถ้านายไม่มีเรื่องอะไรก็หลบอยู่แต่ในชมรมยิงปืนไม่ต้องออกมา ตอนนี้บุริศร์กำลังตามหานายทั่วโลกแล้ว ถ้าหากว่านายโดนเขาหาเจอเข้า......”

“ประธานตรินท์วางใจได้ ถึงผมจะโดนบุริศร์จับตัวได้ ผมก็จะไม่มีทางซัดทอดถึงประธานตรินท์แน่ครับ”

นาครรีบแสดงเจตนารมณ์

ตรินท์กลับพูดขึ้นอย่างเรียบ ๆ ว่า “ฉันไม่กลัวนายหักหลังฉันหรอก ถึงนายจะพูดว่าคือฉันออกไปก็ไม่เป็นไร แต่ว่าลูกชายของนายก็คงจะ……”

“ครับ ครับ ครับ ผมอยู่กับประธานตรินท์มาหลายปีขนาดนี้ ลูกชายของผมก็ได้รับการดูแลจากประธานตรินท์อยู่ แน่นอนว่าผมไม่กล้าและไม่มีทางหักหลังประธานตรินท์แน่นอนอยู่แล้วครับ”

บนหน้าผากของนาครมีเหงื่อซึมออกมา แต่กลับไม่กล้าเช็ด

“เป็นอย่างนี้ก็ดีที่สุดแล้ว ลูกชายคนนี้ที่ตังเมคลอดออกมาให้กับนายก็เป็นคนที่ดีมาก ถ้าหากว่ามีโอกาส ฉันก็จะให้พวกนายได้เจอกันสักครั้งแน่ แต่ว่านายจะต้องจัดการเรื่องของฉันให้เรียบร้อยก่อน”

“ได้ครับ ได้ครับ ได้ครับ”

นาครพยักหน้าอย่างกับหมาปั๊กตัวหนึ่ง

มันไม่มีทางแล้ว ชีวิตนี้เขากลายเป็นคนติดยาเสพติดคนหนึ่งไปแล้ว ยังดีที่ก่อนที่ยังไม่ได้ติดพันกับของสิ่งนี้นั้น ได้มีช่วงชีวิตคู่กับตังเมมาก่อนช่วงหนึ่ง แล้วมีลูกชายด้วยกันคนหนึ่ง มาวันนี้ร่างกายพัง ๆ ของตัวเองนี้ ถ้าอยากจะมีลูกอีกคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้จะมีคนยอมอุ้มท้องให้เขา แต่ก็ไม่สามารถคลอดลูกที่แข็งแรงออกมาได้แล้ว

เขานาครเป็นคนที่มีผู้สืบสกุลแล้ว ก็แน่นอนว่าจะต้องช่วยคิดเผื่อลูกชายเพียงคนเดียวด้วย

“กลับไปเถอะ ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ก็อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”

ตรินท์โยนเงินให้นาครส่วนหนึ่ง อย่างกับไล่พวกขอทานยังไงอย่างงั้นแล้วก็ไล่เขาไป

นาครเอาเงินเสร็จแล้วก็จากไป

ตอนที่ออกมานั้น เขาก็มองซ้ายมองขวาทีหนึ่ง เมื่อพบว่าไม่มีใครสังเกตตัวเองแล้ว ถึงได้ขึ้นรถแท็กซี่ไป แล้วก็กลับไปถึงชมรมยิงปืนอย่างรวดเร็ว

อยู่ในชมรม นาครก็มีห้องที่เป็นส่วนตัวอยู่ห้องหนึ่ง

เขากลับมาถึงห้องตัวเอง แล้วก็เอารูปถ่ายของลูกชายออกมา

ถ้าหากว่านับตามเวลาแล้ว ลูกชายก็น่าจะอายุยี่สิบกว่าแล้วมั้ง ก็ไม่รู้ว่าเขาแต่งงานหรือยัง ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้ว