แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 528

บทที่ 528 หรือว่านายกำลังจับตาดูฉันดู

“ปล่อยมือ”

น้ำเสียงของนรมนแฝงไปด้วยความกดดัน ทำให้เลิฟต้องปล่อยมือโดยไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังคงพูดอย่างเป็นกังวลว่า “ได้โปรดเชื่อผมเถอะครับคุณนายบุริศร์ ผมเป็นคนของประธานเคนจริงๆ และประธานเคนของพวกเราก็หวังดีกับคุณชายบุริศร์มาก”

“ออกไป!”

นรมนพูดอย่างเย็นชา ราวกับว่าไม่อยากคุยกับเขามากนัก

เลิฟตะลึงไปเล็กน้อย

“คุณใช่คุณนายบุริศร์จริงๆ หรือเปล่า หรือว่าความรู้สึกที่คุณมีให้กับคุณชายบุริศร์รวมเป็นเรื่องหลอกลวง คุณไม่สนใจความเป็นตายของคุณชายบุริศร์เลยอย่างนั้นเหรอ”

นรมนเห็นเขากระตือรือร้นเป็นพิเศษแบบนี้แล้ว เมื่อครู่ตอนที่คิดอยากจะพูดอะไรออกมา อยู่ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เรื่องในบ้านของพวกเราไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ และตอนนี้ฉันก็เป็นนักออกแบบแคทเธอรี ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงานละก็ คุณก็พูดให้มันน้อยลงหน่อย ฉันรู้ดีที่สุดว่าสามีของตัวเองมีความสามารถขนาดไหน ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องมาเปลืองแรงกายแรงใจกับเรื่องนี้”

กล่าวพลางก็ก้มหน้าเริ่มทำงานต่ออีกครั้ง

เลิฟตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างโมโหเล็กน้อย

แววตาของนรมนล่องลอย ภาพออกแบบที่อยู่ข้างเรากับกลายเป็นภาพอื่นอย่างไรอย่างนั้น ในหัวเต็มไปด้วยภาพของบุริศร์

แท้จริงแล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

เขาอยู่ที่ไหนกันนะ

นรมนอดไม่ได้ที่จะสัมผัสโทรศัพท์ของตัวเอง

ในตอนนั้นเองตรินท์ก็เดินเข้ามา

“ข้าวเที่ยงมาแล้วครับพี่สะใภ้”

นรมนดึงมือกลับมาอีกครั้ง

“ทำไมให้นายเอาขึ้นมาล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากจะมาดูหน่อยว่าการออกแบบเป็นยังไงบ้างแล้ว ถึงยังได้ฝังลูกค้าก็รีบร้อนมากจริงๆ พี่สะใภ้ก็อย่าถือโทษผมเลยนะ”

ตรินท์วางกล่องอาหารลงตรงหน้านรมน

นรมนยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ก่อนเลิกงานก็น่าจะเสร็จแล้ว”

“พี่สะใภ้ยังสุดยอดเหมือนเดิมเลย”

ตรินท์เหลือบมองแวบหนึ่ง ของที่นรมนออกแบบดีกว่าที่ไก่อ่อนพวกนั้นทำมากจริงๆ เขาจึงวางใจได้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้ก็ทำงานต่อ ผมขอตัวกลับก่อน รีบกินข้าวตอนที่ยังร้อนเถอะนะ อย่าปล่อยให้เย็นล่ะ”

ตรินท์พูดจบก็ออกไปทันที

นรมนมองไปยังกล่องอาหารที่อยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่อยากอาหารขึ้นมา

ตรินท์จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง

เลิฟออกไปได้ไม่นานเขาก็เข้ามาแล้ว เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกับดัก แต่นรมนก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเลิฟเป็นคนของตรินท์หรือเปล่า

เขารู้เบาะแสของบุริศร์จริงๆ หรือว่าเป็นเพียงแค่คนที่ตรินท์ส่งมาก่อกวนความคิดของเธอ

แววตาของนรมนเป็นระลอกขึ้นมาหลายส่วน

เธอโทรศัพท์หาบุริศร์อีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ยังคงติดต่อไม่ได้เช่นเดิม จึงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอีกไม่น้อย

คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรกับเขาจริงๆ หรอกใช่ไหม

นรมนคิดไปถึงกิมจิอีกคน เธอจึงโทรศัพท์ไปหาเขา แต่น่าเสียดายที่กระทั่งฝั่งกิมจิเองก็ติดต่อไม่ได้เช่นกัน เธอรู้สึกกังวลจนกินอะไรไม่ลง จึงทุ่มเทความคลิปทั้งหมดลงไปกับการวาดภาพออกแบบ

เหล่าไก่อ่อนทยอยพากันกลับมา เมื่อเห็นว่านรมนยังคงทำงานอยู่ ก็ไม่กล้าที่จะทำตัวบุ่มบ่าม เริ่มทำงานอย่างรวดเร็วตามที่นรมนบอกไว้ตอนแรก แผนกออกแบบภายใต้การดูแลของนรมนเต็มไปด้วยความฮึกเหิม

ท้ายที่สุดตอนที่ใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน นรมนก็ทำร่างแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอขยับตัวบิดขี้เกียจ คิดว่าจะไปชงกาแฟมาดื่มสักแก้ว แต่เมื่อเดินผ่านห้องวางของก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

นรมนอดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้า

ดูเหมือนจะมีคนอยู่ข้างใน!

เมื่อนรมนเปิดประตูโกดัง เธอก็เห็นเลิฟถูกคนจับมัดไว้ข้างใน ในปากยังถูกบางสิ่งยัดเอาไว้ ส่งเสียงร้องอืออา

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรีบเดินเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ดึงของในปากเขาออกมา

“คุณนายบุริศร์ คุณรีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!”

เลิฟค่อนข้างที่จะร้อนใจ

ทว่าตอนที่เธอกำลังคิดจะพูดอะไรนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านนอก

เธอรีบยัดของกลับเข้าไปในปากของเลิฟ จากนั้นก็ปิดประตูโกดัง แล้วหาสถานที่ซ่อนตัว

ตอนที่ประตูโกดังถูกเปิดออกอีกครั้ง พบว่าคนที่เข้ามาเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก แต่น่าจะเป็นคนของบริษัทฮัวยูกรุ๊ป เพราะเขาสวมเครื่องแบบของบริษัท ตอนที่เลิฟเห็นคนคนนั้น สีหน้าก็เต็มไปด้วยโทสะ

คนคนนั้นมองไปยังเลิฟ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “จิตใจแน่วแน่จริงๆ เลยนะ เลิฟ แกก็รู้ดีนี่ว่าไม่มีทางที่จะได้อะไรไปจากประธานเคน แม้กระทั่งตอนนี้งานแกก็ไม่มีให้ทำแล้ว ประธานตรินท์บอกแล้ว ขอแก้แกยอมเปิดเผยเบาะแสของประธานเคน เขาก็จะให้แกขึ้นเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย ได้ยินว่าแม่ของแกกำลังป่วยหนักอยู่นี่นา ช่วงนี้กำลังต้องการเงินไม่ใช่เหรอ ขอแค่แกยอมบอกเบาะแสของประธานเคน แกต้องการเงินเท่าไหร่ประธานตรินท์ก็ให้แกได้”